Secret Sphere

[Memorius]

Secret Sphere - Sweet Blood Theory (2008)

Tracklista:

1. Evil or Divine 00:55

2. Stranger in Black 05:14

3. From a Dream to a Nightmare 06:29

4. Bring On 05:31

5. The Shadows of the Room of Pleasure 05:08

6. Welcome to the Circus 05:01

7. The Butterfly Dance 04:41

8. Sweet Blood Theory 05:19

9. Feed My Fire 03:54

10. All These Words 04:34

11. Vampire's Kiss 04:37

Rok wydania: 2008

Gatunek: melodic power metal

Kraj: Włochy

skład zespołu:

Ramon Roberto Messina - śpiew

Aldo Lonobile - gitara

Paolo Gianotti - gitara

Andrea Buratto - bas

Federico Pennazzato - perkusja

Antonio Agate - instrumenty klawiszowe

W roku 2005 nowym perkusistą SECRET SPHERE został Federico Pennazzato, przerwa działalności nagraniowej trwała jednak do roku 2008, gdy ukazał kolejny album "Sweet Blood Theory", nagrany zimą 2008 w studio Authoma. Płytę wydała w październiku 2008 kolejna wytwórnia, z którą się zespół związał - Dockyard 1 Records z Niemiec.

Grupa nadal prezentuje melodyjny power metal, przy czym jest tu nieco grania ostrzejszego, jak stwarzający pewne epickie wrażenie Stranger in Black. Jest jednak i wrażenie pewnego chaosu, bo z niejasnych powodów rozbudowane to zostało o elementy progresywne. Symfoniczny charakter ma  niepokojący w części wstępnej From a Dream to a Nightmare, który zapowiada się jako utwór klimatyczny, w ostateczności jednak otrzymujemy szybki melodic power z masywnymi klawiszami na planie drugim.
W The Shadows of the Room of Pleasure, jak to bywało wcześniej, nawiązują do stylu LABYRINTH, praktycznie w każdym aspekcie, podobnie zresztą w niezwykle eleganckim i dostojnie zagranym All These Words. Prostsze melodic power metalowe granie prezentują w ciepłym i nostalgicznym Bring On i tego słucha się lepiej, niż z lekka udziwnionych kompozycji, gdzie mieszają gatunki. Oczekuje się na przebojowe granie i takie po części oferuje Welcome to the Circus i udany romantyczny song The Butterfly Dance, bardzo ładnie, przestrzennie zaaranżowany z najlepszym wokalem Messiny na całej płycie. Najlepszy jest jednak zagrany w średnim tempie Feed My Fire z fantastycznym refrenem i wybornym chłodnym klimatem. To jest jeden z najlepszych refrenów, jaki do tej pory stworzył ten zespół. Oj, na bardzo długo zostaje on w pamięci, na bardzo długo...
Na zakończenie otrzymujemy utwór Vampire's Kiss, który w stylu i wykorzystaniu instrumentów klawiszowych przypomina progresywnie nastawione utwory zespołu z wcześniejszych albumów.

Brzmienie fantastyczne. Głębia i klarowność dominują, ale czy może być inaczej, gdy mix i mastering to dzieło Achima Köhlera? Bas tu chodzi fenomenalnie! Jak zwykle wysoka kultura wykonania, przemyślane sola gitarowe i dobrze dobrane partie klawiszowe, zgranie i zrozumienie całej ekipy. Jest jednak nieco mniej melodii zapadających w pamięć, chwytliwych, niż na płycie poprzedniej, choć Feed My Fire to naprawdę numer wielkiego formatu.

ocena: 8/10

new 29.05.2019