Iron Kingdom

[Memorius]

Iron Kingdom - On The Hunt (2019)

tracklista:

1.White Wolf 05:23

2.Driftin' Through Time 03:20

3.Sign of the Gods 04:43

4.Keep It Steel 03:04

5.Raze and Ruin 03:51

6.Road Warriors 04:41

7.Invaders 05:30

8.Paragon 04:33

9.The Dream 04:45

rok wydania: 2019
gatunek: traditional heavy metal
kraj: Kanada

skład zespołu:
Chris Osterman - śpiew, gitara
Megan Merrick - gitara
Leighton Holmes - gitara basowa
Chris Sonea - perkusja

IRON KINGDOM to zespół z Surrey w Kolumbii Brytyjskiej założony przez rodzeństwo Osterman, przy czym Amanda była wieloletnią perkusistką grupy. Gdy odeszła w roku 2015 ta ekipa miała już na koncie trzy płyty, wydane jako self release iw sumie ten zespół specjalnie niczym nie imponował, grając tradycyjny, niezbyt interesujący heavy metal.

Po roku 2015 zespół został zreorganizowany dwukrotnie. Po raz pierwszy gdy nowym perkusistą został Joey Paul i ponownie w 2019, gdy gitarzystką prowadzącą została Megan Merrick.

To z jej już udziałem powstała czwarta płyta IRON KINGDOM wydana przez zespół w październiku 2019 zatytułowana "On The Hunt". Jest to bardzo dobry rok dla Kanady, bo i ta płyta jest zdecydowanie bardziej interesująca niż poprzednie. IRON KINGDOM gra tradycyjny heavy metal zbliżony do stylu heroicznych bandów z Calgary TRAVELER i i RIOT CITY, które tak wybornie debiutowały w tym roku. Nie jest to może granie tak dynamiczne jak RIOT CITY, ani tak mocno osadzone  w fantastycznych riffach epoki NWOBHM jak TRAVELER, ale jest na tym LP bardzo dużo bardzo dobrego klasycznego heavy metalu.

Znakomicie prezentują się szybkie, osadzone w tradycji lat 80tych White Wolf oraz zadziorny Driftin' Through Time, który  jest ciekawą mieszanką rycerskiego zadziornego grania w zwrotkach i lekko hair metalowego refrenu. Ale jakie tu są heroiczne motywy! Ekstraklasa! Jak Herosi z Calgary. A pewne echa hair metalu na pewno słychać również w Raze and Ruin, który jest stylizowany na rycerski metal, ale więcej tu STRIKER z ostatnich płyt. W stylu STRIKER jest także bardzo dobry, potoczysty Road Warriors.

Pewne kompozycje są nieco bardziej trywialne i bardziej w stylu poprzednich płyt (Sign of the Gods, Keep It Steel) i są po prostu dobre jako traditional metal. Jednak gdy grają galopujący w tradycji amerykańskiej USPM heroiczny Invaders,  prezentują się wyśmienicie i sieją true metalowe zniszczenie! Bardzo udana jest także tutaj część łagodniejsza, a w Paragon wszystko brzmi znakomicie i jest tu moc klasycznego rycerskiego metalu, jakiego mało się ostatnio słyszy, no chyba, że z Kanady... Potężne gitarowe przejścia duetu, brawurowy refren i ataki nie do odparcia w natarciach całego zespołu w części instrumentalnej.
The Dream to sen cudowny. Jest to jeden z najpiękniejszych metalowych balladowych songów roku 2019 w najbardziej klasycznej stylistyce sięgającej gdzieś do lat 70tych. Poważnie. Roboty gitarowej w kombinacji akustyczna/elektryczna nie można określić inaczej niż kunsztowna, a pełen emocji wokal Ostermana kruszy góry.

Jeśli chodzi o dziewczyny z gitarą, to jestem zazwyczaj bardzo ostrożny. Poziom, jaki reprezentują, często jest odwrotnie proporcjonalny do urody, albo też owszem, grają dobrze, ale glam, a tu Megan Merrick zaskakuje mnie kompletnie. Świetnie gra, wyborna rytmika, doskonałe współpracuje z Ostermanem, w różnych stylach tu prezentuje i ma wyczucie heavy classic konwencji w grze kreatywnej, a zarazem konserwatywnej. Zdecydowanie udane wprowadzenie się do  zespołu, przy czym perkusista jest także bardzo dobry. Bardzo zgrabnie używa zestawu bębnów w tych kanonadach (początek Sign of the Gods !), blachy syczą, gdy trzeba i ogólnie praca sekcji rytmicznej jest znakomita.

Niespecjalnie lubię wokalistów z takim głosem jak ma Chris Osterman i z tą manierą amerykańskiego wysokiego krzyku, ale i on śpiewa lepiej niż na poprzednich albumach, poprawił technikę i teraz nawet te wysokie zaśpiewy nie mają w sobie ani cienia fałszu. Co do solówek. Nie wiem, kto grał tę w Sign of the Gods, ale to fenomenalne solo!

Produkcyjnie jak na self release to zawsze te ich płyty brzmiały dobrze, może lekko sterylnie, ale pod tym względem i tu zmian nie ma. Być może nieco więcej ciężaru w głębszych gitarach dałoby efekt jeszcze lepszy, ale i tak sound jest udany.

Słabych kompozycji tu nie ma, jest kilka godnych szacunku killerów, piękny balladowy song i pełna metalowej pasji gitarzystka Megan Merrick.

Bardzo dobry rok dla metalowej Kanady, bardzo dobry rok dla IRON KINGDOM.

ocena: 8/10

new 10.10.2019