Marshall Law

[Memorius]

Marshall Law - Power Game (1992)

Tracklista:

1. Chain of Youth 04:18 

2. Another Generation 03:25

3. Searching for Paradise 04:49

4. Naked Aggression 04:30

5. No Justice 05:02

6. Power Game 04:35

7. Edge of the World 04:44
8. Psychodrama 04:15

9. Dead Zone 03:22

10. Leviathan 04:15

Rok wydania: 1992

Gatunek: Heavy Metal

Kraj: Wielka Brytania

Skład:

Andy Pyke - śpiew

Dave Martin - gitara

Andy Southwell - gitara

Roger Davis - gitara basowa

Lee Morris - perkusja

W stosunku do roku 1989 rok 1992 w heavy metalu to już zupełnie inna epoka. To już okres po "painkillerowski", METALLICA wydała "czarny Album", a większość zespołów poprzedniej dekady zniknęła ze sceny, bo grunge i HELMET to podobno lepsza muzyka...
MARSHAL LAW trzyma się jeszcze i wydaje drugi album, znamienne, że nakładem własnym. Jest w składzie nowy perkusista i to Lee Morris... tak, ten Lee Morris.

Jest ciężej, jest mocniej, bo przecież "Painkiller" coś wyznaczył. Co więcej, jest poniekąd post thrashowo, może nie wprost, ale styl riffowania to pokazuje tu nie raz. Jest także nowocześniej i to nie jest już heavy metal gdzieś tam zakotwiczony z lekka w NWOBHM czy też ogólnie w brytyjskiej klasycznej tradycji sięgającej UFO po 1974 roku.
Trochę ubyło finezji, a przybyło miarowości i średnich metallicowych temp i tak Ameryką tu pachnie w Chain of Youth i na pewno także w Another Generation. Może by się chciało, by MARSHALL LAW grał dynamiczniej, i żeby te refreny były bardziej wyraziste, ale to jest w jakimś stopniu, bo pewne trendy wyznacza muzyka innej brytyjskiej grupy XENTRIX.
Nawet w tym miarowym dążeniu do celu w Searching for Paradise. Chóralne, łagodne refreny stoją tu w kontrapunktach z surowym ponurym brzmieniem gitar i tak, METALLICA, ale z 1988 na myśl też tu przychodzi.
Śpiew pod Hetfielda wychodzi Pyke tak sobie, wysokie wokale są bardzo przeciętne i chyba ta maniera nie jest tu dobrze dobrana. 

Jak łatwo coś zepsuć! Fenomenalny heavy/thrashowy początek Naked Aggression oraz zwrotki są całkowicie popsute przez bezsensowne refreny i jakieś chórki zupełnie nie w tempo, oraz solo nie z tego gatunku muzyki. Nowoczesność i nowa moda, a przecież zupełnie niepotrzebnie. Tak zepsuć taki brylant riffowy!
Rockowo rozmarzony i oniryczny jest MARSHALL LAW w No Justice i to solo gitarowe jest tu bardzo dobre, natomiast Power Game jako numer tytułowy jest niespodziewanie bezbarwny, nie mówiąc już o tym, że całkiem bez mocy.
Tak w pewnym momencie ta płyta zaczyna jawić się jako eklektyczna, bo ten wysoko śpiewany dramatyzm Edge of the World trąci przeintelektualizowaniem, a drapieżne zakręcenie Psychodrama mixem METALLICA '88 i progresywności SAVATAGE. Dead Zone to znowu heavy metal z epoki minionej, z epoki heavy metalu MARSHALL LAW z płyty poprzedniej, ale bardziej jako odrzut czy B-side niewydanego pilotującego singla. No, po prostu prosty heavy metal... Często za najlepszy utwór z tej płyty uważa się Leviathan. Może dlatego, że zawiera najmniej kontrowersyjnych niespodzianek. Jednak jest tu coś więcej i gdyby to "coś" znalazło szersze wyrażenie na całej płycie, to kto wie. MARSHALL LAW te heavy/thrashowe zagrywki w średnich tempach ma świetne...

Producentem tego albumu był Robin "George" Sidebotham, który może jako gitarzysta THIN LIZZY nie zdziałał wiele, ale tu nadał muzyce MARSHALL LAW pewnego specyficznego, surowego wyrazu. Gdyby szukać analogii, to inny brytyjski death/thrashowy CEREBRAL FIX na debiucie zabrzmiał w gitarach bardzo podobnie. Takich przykładów z Wysp z tego roku i kilku następnych można by podać więcej, w tym oczywiście "Kin" XENTRIX.

MARSHALL LAW chciał czymś zaskoczyć, podążyć za modą i tak do końca to nie wyszło. Niezrozumiani i z problemami organizacyjno-finansowymi rozwiązali się jeszcze w tym samym roku. Co ciekawe, w roku następnym ten album wydała specjalizująca się w NWOBHM brytyjska wytwórnia Krescendo Records, oraz co było pewnym zaskoczeniem, w Japonii Victor.
Lee Morris już w roku 1994 pojawia się w składzie PARADISE LOST.

ocena: 7/10

new 30.10.2019