Ilium

[Memorius]

Ilium - Vespertilion (2007)

Tracklista:

1. Solar Amplexus 09:40

2. Undergods 05:02

3. Desinence: Beowulf and the Serpent 08:09

4. Drilling Through a Proton 03:59

5. Parasite in Calvary 05:14

6. Futility 05:45
7. Black Abyss 07:12

8. Beowulf: The Peroration 04:34

9. Vespertilion 04:55

10. Romulus and Remus 08:09

Rok wydania: 2007

Gatunek: Power Metal

Kraj: Australia

Skład zespołu:

Lord Tim Grose - śpiew

Adam Smith - gitara, bas, instrumenty klawiszowe

Jason Hodges - gitara

oraz

Tim Yatras- perkusja

Wydany w grudniu 2007 roku album ILIUM jest jednym z bardziej interesującym w dyskografii zespołu. Może nie jako wspaniały album power metalowy, a bardziej jako dosyć niezwykła mieszanka różnych stylów, nurtów i koncepcji, a przy tym płyta, której trudno przypiąć etykietę "progressive".

Śpiewa ponownie Lord Tim, śpiewa nieźle, znakomicie w wyższych partiach, ale w sumie po prostu nieźle, bo chyba czasem zbyt płasko, mimo wszystko. Na perkusji znakomity Tim Yatras, klawisze (dosyć miejscami pokręcone trzeba przyznać), to lider Adam Smith. Grają bardzo dobrze, to jeden z najbardziej finezyjnych albumów z australijskim power metalem pod tym względem, ale mimo to, te kompozycje budzą uczucia mieszane, jako zbyt długie w stosunku do treści, jakie tu się zawierają. Już na początku Solar Amplexus ma bardzo długie prog rockowe intro, potem grają przez prawie siedem minut praktycznie to samo i tylko kilka razy przewija się tu pewien fenomenalny gitarowy motyw... Podobne uwagi nasuwają przy okazji Black Abyss.

Desinence: Beowulf and the Serpent jest znakomitym, dynamicznym power metalem w części drugiej, ale po co cały ten niezrozumiały i niczego tu nie wnoszący wstęp przez pół utworu? Urozmaicenie? Zupełnie nie na miejscu. I Beowulf: The Peroration jako logiczna kontynuacja bardzo dobry, szczególnie w pełnym finezji i rozmachu rycerskim refrenie.

Bardzo mało wnoszą melodyjne, łagodniejsze power metalowe numery Undergods i Vespertilion, z niesamowicie ogranymi melodiami i bladymi refrenami i w zasadzie tylko dobre sola tu podnoszą ich wartość (poza chwilą bezsensownego pitolenia w Vespertilion), a tak to słaba kopia tego co grały BLACK MAJESTY i DUNGEON. Krótki Drilling Through, a Proton jest dobry, ale znowu tutaj akurat zabrakło sensownego urozmaicenia. Poukładany i atrakcyjny jest zaś zdecydowanie i dosyć ostro zagrany power metalowy Parasite in Calvary, ale z całą pewnością w pełni przekonuje dopiero Futility, potoczysty killer z wybornymi partiami gitar i dumną heroiczną melodią. Tu wokale Lorda Tima są fenomenalne!

Romulus and Remus ma podobny układ kompozycji jak Solar Amplexus z długim, podniosłym, symfonicznym wstępem, potem zaś rozwija się jako epicki numer w niespiesznym tempie, prowadzony gitarą solową, który w późniejszej fazie przyspiesza, ale jakby gubi epicki patos i zaczyna tu przebijać pewien riffowy styl wczesnego IRON MAIDEN. W efekcie wychodzi dobra kompozycja o rysie epickim, ale rozciągnięta w części drugiej bez głębszej nowej treści.

Jest tu na tej płycie, w nieraz nieoczekiwanych połączeniach, synkretyczny styl narracji i aranżacji, jest także klasyczny australijski sound power metalowy, stworzony przez DUNGEON, przy czym mastering zrobił Lord Tim i wrażenie obcowania z soundem późnego DUNGEON jest wyraźne.
Album nierówny, może trochę przeładowany i przez to najlepsze momenty i kompozycje giną w ogólnej masie poprawnego grania. Jest to ostatni LP, gdzie zaśpiewał Lord Tim. W roku 2007 pożegnał się z zespołem, choć ponownie zaśpiewał jeszcze na nowej wersji debiutu, dziesięć lat później.

ocena 7,7/10

new 17.11.2019