Phenomena

[SteelHammer]

Phenomena - Psycho Fantasy (2006)



Tracklista:
1. Sunrise 04:52
2. Touch My Life 04:16
3. Killing For The Thrill 04:18
4. So Near So Far 04:12
5. Chemical High 03:31
6. Higher 04:15
7. 60 Seconds 05:02
8. Crazy Grooves 04:00
9. How Do You Feel 05:24
10. All That I Need 03:50
11. God Forgives 03:20

Rok: 2006
Gatunek: Heavy Metal/AOR
Kraj: UK

Skład:
Lee Small - śpiew (1, 10)
Glenn Hughes - śpiew (2, 6, 9)
Matt Moreton - śpiew (3)
Keith Murrell - śpiew (4, 8)
Tony Martin - śpiew (5, 11)
Joy Strachan - śpiew (7)
Andy Shortland - gitara
JJ Marsh - gitara
Mel Galley - gitara
Richard Lymn - bas
Orlin Radinski - perkusja
Ian Rowlands - instrumenty klawiszowe
Tom Brown - instrumenty klawiszowe

Tom Galley po 13 latach powraca ze swoim projektem super-gwiazd Phenomena i w 2006 roku udaje mu się wydać nową płytę nakładem Escape Records.

Wielu o tym zespole nie słyszało przed wydaniem tej płyty, a ci, co pamiętali woleli pamiętać tylko debiut i co najwyżej płytę drugą z nostalgią.

Skład potężny, trochę starych znajomych z poprzednich płyt Phenomena, jak Hughes i Murrell, ale i nowi, jak legendarny Tony Martin czy gitarzysta znany z solowych płyt Hughesa JJ Marsh, są też i perkusista i wokalista Cloven Hoof, Orlin Radinski i Matt Moreton.

Trzecia część opowieści Phenomena pozostawiła ogromny niesmak, tutaj Galley odciął się od tego zupełnie i przedstawia materiał bardziej interesujący i bogatszy w treść, ale i z wyższą jakością wykonania.

Sun Rise to niezły początek, z początku może się wydawać nieco odhumanizowany przez gitary, ale w refrenie to wszystko rozświetla się w AOR-owym stylu, chociaż mógłby być lepszy. Magia się zaczyna w Touch My Life i Glenn Hughes czaruje jak zwykle i jest w fenomenalnej formie, a refren łatwo wpada w pamięć i ciekawie brzmią harmonie wokalne z oddalonymi gitarami. Melodia jest jakby gdzie indziej i nie jest tak istotna jak wokalista.

Matt Moreton śpiewa świetnie w Killing for the Thrill, bardzo surowo i zimno zagranym w zwrotkach, ale nabierającym ciepła w refrenie. Świetny kontrast. Na jego tle So Near So Far brzmi trochę jak sztampowy i oklepany rock, ale delikatność i pastelowość może się podobać. Chemical High jest całkiem niezły, chociaż tutaj wychodzi dziwny mix i mastering, jakby Tony Martin śpiewał z innego wymiaru, ale wrażenia nie robi, mimo dobrego występu wokalisty.

Po nim wkracza znów Hughes i w Higher po prostu niszczy i łatwo przez to przegapić dalsze plany, szczególnie klawisze, które momentami wygrywają ciekawe rzeczy.

W 60 Seconds śpiewa pani Joy Strachan i może to nie jest Robin Beck, ale śpiewa bardzo dobrze i mimo tego, że jest to raczej typowo rozegrany utwór, to prostota refrenu czaruje. Crazy Grooves jest całkiem niezły w swojej posępności i refren łatwo wpada w pamięć, ale można odnieść wrażenie, że kompozycja jest za długa.

W dłuższym How Do You Feel z kolei w ogóle nie czuć zmęczenia materiału, ale to mogą być soulowe ciągoty świetne solo i... magia Hughesa. Po prostu MAGIA.

Po tym jakoś All That I Need brzmi bardzo pospolicie i powszednio, mimo że to przecież niezły kawałek. Na koniec Martin w God Forgives i brzmi on tutaj znacznie lepiej, sama kompozycja też całkiem niezła, mimo że wokalista śpiewał już ciekawsze rzeczy.

Produkcja solidna i bardzo dobra, skoncentrowana na tym, co najważniejsze i największym atucie albumu - wokalistach.

Co by nie mówić o kompozycjach, wokalnie jest to płyta zagrana na bardzo wysokim poziomie i wyeksponowanie Hughesa i Martina było bardzo dobrym pomysłem. Może trochę gitarowej mocy zabrakło, ale śpiewacy to nadrabiają.

Tom Galley powrócił z klasą i pokazał, że jednak ma coś jeszcze do powiedzenia i to wartościowego.

Takich powrotów miło posłuchać, ale jeszcze milej jego kontynuacji.

Ocena: 7.9/10

SteelHammer