Phenomena

[SteelHammer]

Phenomena - Blind Faith (2010)



Tracklista:
1. The Sky Is Falling 5:25
2. Blind Faith 3:22
3. Fighting 3:11
4. Liar 4:43
5. It's Over (I Was Gonna Tell You Tonight) 4:22
6. Angels Don't Cry 4:14
7. If You Love Her 4:38
8. House Of Love 5:48
9. Don't Ever Give Your Heart Away 4:01
10. One More Chance 4:00

Rok: 2010
Gatunek: Heavy Metal/AOR
Kraj: UK

Skład:
Mike Dimeo - śpiew (1)
Rob Moratti - śpiew (2,8)
Ralf Scheepers - śpiew (3)
Tony Martin - śpiew (4)
Robin Beck - śpiew (5)
Mikael Erlandsson - śpiew (6)
Chris Ousey - śpiew (7)
Steve OVerland - śpiew (9)
Terry Brock - śpiew (10)
Martin Kronlund - gitara, bas
Jum Kirpatrick - gitara
Steven Newman - gitara
Tommy Denander - gitara
Ian Crichton - gitara (2)
Stefan Lindholm - gitara (1,3,4)
Henrik Thomsen - bas
Mat Sinner - bas
Imre Daun - perkusja
Dan Helgesen - instrumenty klawiszowe

Tom Galley powraca z Phenomena po 4 latach przerwy i takiego powrotu nikt się nie spodziewał.

Plejada gwiazd, których raczej nie trzeba nikomu przedstawiać, dająca w większości popisy niesamowite.

The Sky is Falling to wspaniałe otwarcie płyty AOR. Pięknie to się rozwija, refren szybko zapada w pamięć, a DiMeo niszczy obiekty. Dawno tak nie śpiewał i tylko utwierdza w przekonaniu, że to prawdziwy talent, mimo tego, że występuje często na płytach co najwyżej dobrych. Ale nie tutaj.

Po tym zniszczenie numer dwa w Blind Faith i Rob Moratti pięknie to prowadzi. Czaruje, czaruje i jeszcze raz czaruje i nie bez powodu pojawia się na tym albumie dwa razy. Tempa i melodyka typowo rockowa, ale refren to Phenomena najwyższej próby. Fighting to niestety powszedni, typowy heavy metal brytyjski (a może Sinnerowy) jakich wiele, do tego Scheepers jeszcze z czasów, kiedy Primal Fear wybiło kompletnie na mieliznę i to tutaj słychać. Liar to już powrót do grania wysokiej próby i Tony Martin, który jak zwykle daje fenomenalny występ i to jest kompozycja ewidentnie pod niego i eksponująca wszystkie jego atuty. Kolejna dewastacja nadchodzi w świetnym It's Over (I Was Gonna Tell You Tonight), gdzie Robin Beck śpiewa jak zwykle na najwyższym poziomie. Ładny, romantyczny i ciepły song, gdzie wokalistka daje z siebie wszystko.

O ile poza Scheepersem wszyscy zaliczyli świetne występy, to czołówką jest tutaj Mikael Erlandsson i po prostu dewastuje w Angels Don't Cry i aż szkoda, że takiego heavy metalu jak tutaj się nie trzyma na co dzień. Świetnie to się rozwija, a głos Erlandssona po prostu rozszarpuje. If You Love Her to typowa Phenomena, ale jak chłodno jest to zagrane i jak dobrze zaśpiewane przez Ousey'a. Piękne tło, po prostu piękne, a refren piękny, przestrzenny i mocny.

Prawdziwą petardą tej płyty jest House of Love, który jest jednym z najmocniejszych, najpiękniejszych i najbardziej romantycznych i autentycznych songów krainy łagodności i jednocześnie najlepszym występem wokalnym na tej płycie. Tego nie można było zagrać inaczej ani nikt by tego nie zaśpiewał tak, jak to robi tutaj Rob Moratti. Mistrz przez duże M i słucha się tego z pozycji kolan.

To jest przeżycie i to trzeba usłyszeć, bo tego ładunku emocji opisać po prostu się nie da.

Może też dlatego Don't Ever Give Your Heart Away i One More Chance brzmią tak pospolicie. Są to dobre utwory, ale to po prostu nie ten poziom.

Brzmienie jest perfekcyjne i nie ma czego tutaj zarzucić, nie jest ani zbyt miękkie, ani zbyt suche i idealnie eksponuje wszystkie walory tej płyty, od solidnej pracy sekcji rytmicznej, po wyborne, po prostu wyborne występy wokalistów.

Pewne kompozycje mogły być bardziej dopracowane, ale kiedy album błyszczy, to aż oślepia dopracowaniem i geniuszem.

Absolutny mus dla fanów nie tylko AOR czy muzyki metalowej, ale i muzyki w ogóle - nawet tych, którzy nie są do gitarowych brzmień czy AOR przekonani.

Album okazał się sukcesem, co nie dziwi. Pojawiło się zapotrzebowanie na Phenomena i kolejna płyta ukazała się dwa lata później.

Ocena: 9.3/10

SteelHammer