Shadowquest

[Memorius]

Shadowquest - Gallows of Eden (2020)

tracklista:

1.The Avenger 03:55

2.Titans of War 03:50

3.Gallows of Eden 05:57

4.Guardian of Heaven 06:18
5.Armageddon 04:06

6.Dr Midnight 03:49

7.Reborn 07:36

8.Into the Unknown 04:13
9.Caught in a Flame 04:42

10.The Kinsmen Awaits 06:22

11.I Want Out (Helloween cover) 04:46

rok wydania: 2020

gatunek: power metal

kraj: Szwecja

skład zespołu:

Patrik J. Selleby - śpiew

Peter Huss - gitara

Ragnar Widerberg - gitara

Jari Kainulainen - gitara basowa

Ronny Milianowicz - perkusja

Kaspar Dahlqvist - instrumenty klawiszowe


Po pięciu latach pojawia się nowa, druga płyta SHADOWQUEST, wydana w styczniu 2020 przez Garelock Records.
Ta sama konstelacja gwiazd co poprzednio gra wysokoenergetyczny heavy/power metal z gracją doświadczonych w metalu muzyków.

Zaczyna się wszystko od barbarzyńskiego, ekstatycznego okrzyku Patrika Johanssona, kapitalnego dynamicznego riffu gitarowego w The Avenger, oraz równie ekscytującego w Titans of War i... no właśnie. Generalnie są jeszcze i inne bardzo dobre momenty na tej płycie, ale realnie dominuje eklektyzm, a nawet pewien chaos kompozycyjny w obrębie poszczególnych utworów. Choć ogólnie SHADOWQUEST łączy w sobie elementy tradycyjnego heroizmu WOLF, mocy RAM i agresywnej nie przewidywalności PORTRAIT, a wszyscy grają bardzo dobrze, dając pole do popisu wokaliście, to ta muzyka nie robi większego wrażenia. Brak tu zarówno klimatu, jakiegoś scalającego całość jak i jest sporo przerysowań i Szwedzi chcą być bardziej painkillerowi niż JUDAS PRIEST na "Painkiller". To takie przerysowane i na granicy pastiszu...
Refreny, niby chwytliwe w wielu wypadkach bardzo przypominają ograne i gorsze wersje refrenów tych szwedzkich grup power metalowych, które przecierały szlaki na początku XXI i nie byłoby w tym nic złego, gdyby były one naprawdę atrakcyjne. Tak niestety nie jest. Co gorsza, można tu znaleźć odniesienia i to tych marnych grup neotradycyjnego szwedzkiego heavy metalu jak KATANA czy STEELWING w utworach wolniejszych, jak tytułowy Gallows of Eden, ostrożny, miarowy i radiowo bezpieczny heavy metal. Caught in a Flame to praktycznie powtórzenie tego samego schematu. Pewne pomysły są zupełnie chybione, jak całkowicie niedopasowane chórki w Guardian of Heaven i może taki styl melodic power, jaki tu zaprezentowali, byłby interesujący, ale w wykonaniu TIMELESS MIRACLE. Radosny i naiwny refren w tej kompozycji dodatkowo wzmacnia poczucie eklektyzmu tego całego materiału.

Wracając do klimatu. Coś tu interesującego zaczynają budować w melancholijnym i uroczystym Armageddon, ale burzą to prymitywnym siłowym heavy/power w dalszej części i doprawdy jakoś zanadto udramatyzowanym śpiewem.

Grając rzeczy prostsze, wypadają lepiej i całkiem przyzwoicie wypada na pewno Dr Midnight, oczywiście pomijając "niemiecki" refren" i ogólnie celowanie w obszary EDGUY ze średniego okresu.

Monumentalne organy w Reborn przypominają POWERWOLF i czeka się na coś specjalnego, ale to siedem minut średnio szybkich temp, niespecjalnie wyrazistej melodii i napuszonych refrenów... i znów się Sammet przypomina. Ładnie brzmi wolna część z pełnymi rockowego żaru solami gitarowymi, ale ma się to nijak do zasadniczego motywu muzycznego tego utworu. Trochę neoklasyki, zagranej doskonale, ale bez związku i zderzenie z refrenem jest po prostu nieprzyjemne.

To, co mocne i zdecydowane jak Into the Unknown, ma udane cechy potężnych ataków RAM, ale już refren przesuwa się na obszary IRON SAVIOR i nie jest dobrze gdy Szwedzi grają niemiecki power metal. Ogólnie to jest chyba najlepsza kompozycja na tej płycie, bo przynajmniej pozbawiona drażniącej nieprzewidywalności w złym znaczeniu.

The Kinsmen Awaits ma na pewno najlepszy rycerski , heroiczny klimat i utrzymują go do końca w ciekawej, patetycznej partii instrumentalnej do samego końca, ale przecież trudno uznać za sukces fakt, że coś dograli do końca w jednolitej muzycznej stylistyce.

Bardzo to profesjonalnie zostało wykonane, liczne sola są godne oklasków, a Ronny Milianowicz bombarduje z atomową mocą i zegarmistrzowską precyzją. Tylko Kaspar Dahlqvist mocno w cieniu i zaledwie zazwyczaj podgrywa w tle, ale to płyta gitarowa i na jego kunszt miejsca tu raczej nie ma. Patrik J. Selleby mimo wszystko mniej interesujący niż w BLOODBOUND. Realizacja wyborna, znakomita i wzorcowa, i nawet lepsza niż podrasowane mocno w studio produkcje STEELWING. Ronny Milianowicz i Mistrz Masteringu Tony Lindgren znają się na rzeczy.
Mimo wielu niedostatków, nie można uznać tej płyty za mniej niż dobrą, ale jak na taką plejadę gwiazd, to nie jest specjalny powód do dumy. Trochę to tak wygląda na album nagrany z marszu, by o sobie przypomnieć. Wartość muzyczna jest średnia i po raz drugi SHADOWQUEST niewiele wnosi do gatunku.

Jako cover grupa umieściła na końcu nieśmiertelny I Want Out. Wykonanie zawsze gorsze od oryginału, ale jeśli chodzi o pewne wrażenie... Z "Gallows Of Eden" też się chce wyjść, może nie w panicznej ucieczce, ale zostać na pewno nie.


ocena: 7/10

new 29.01.2020