DT
12.08.2018, 10:12:15
Tank - War Nation (2012)
![[Obrazek: R-5470070-1394187275-1736.jpeg.jpg]](https://img.discogs.com/QsavOcDT12D4dSdifBUntmV_ep4=/fit-in/500x456/filters:strip_icc():format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5470070-1394187275-1736.jpeg.jpg)
Tracklista:
1. War Nation 06:10
2. Song of the Dead 05:06
3. Hammer and Nails 04:55
4. Don't Dream in the Dark 04:54
5. Grace of God 04:55
6. Dreamer 05:26
7. Justice for All 04:17
8. Wings of Heaven 05:33
9. State of the Union 04:00
10.Hard Road 03:52
10.Hard Road 03:52
Rok wydania: 2012
Gatunek: Traditional Heavy Metal
Kraj: Wielka Brytania
Skład zespołu:
Doogie White - śpiew
Cliff Evans - gitara
Mick Tucker - gitara
Chris Dale - bas
Steve Hopgood - perkusjaGdy się powiedziało A...
TANK już następnym roku po zaprezentowaniu "War Machine" przedstawił 4 lipca kolejny album z wojennej serii - "War Nation", wydany przez polską wytwórnię Metal Mind Production z Katowic, w czym miałem zresztą swój skromny wkład. W składzie pojawił się nowy perkusista Steve Hopgood (BATTLEZONE, KILLERS, PERSIAN RISK, LEGION), choć określenie nowy jest nieścisłe, bowiem Hopgood grał już w TANK w latach 1997-2001 i można go usłyszeć na dwóch płytach koncertowych.
Załoga w komplecie, paliwo w baku zatankowane do pełna, amunicja kompletna.
Pora ruszać...
War Nation. Gdy TANK gra ten tradycyjny brytyjski metal w umiarkowanym tempie i gdy śpiewa White jest bardzo dobry i bardzo elegancki, choć solo gitarowe mogłoby być tu ciekawsze. Ten oznaczony ponurym rysem styl z albumu poprzedniego zachowany został tu w niezbyt szybkim Song of the Dead, jednak refren jest łagodny, a część instrumentalna lekko połamana w riffach.
Jednym z najmocniejszych akcentów jest na tym LP Justice for All. Nie oznacza to, że naprawdę dobrym. Taki dosyć mocny, ale niekonkretny heavy metal, gdzieś tam przypominający nagrania DIO, ale na pewno nie z najlepszego okresu. Wrażenie to potęguje wokal White, bardzo zbliżony tu momentami do stylu R.J.Dio. TANK przyspiesza w Hammer and Nails i gra najbardziej klasyczne riffy NWOBHM z gracją i wyważoną mocą, szkoda tylko, że nie wieńczy tego lepszym refrenem. Za to zagrywki solowe gitarzysty wyborne!
Jakieś bez wiary granie NWOBHM w płaskim i przezroczystym State of the Union, jakby wyjętym ze słabych płyt SAXON i próby ratowania tego przez dialogi gitarzystów są nieudane. Śpiew White sztucznie wysoki i beznamiętny jak wokal Byforda. TANK nie ustrzegł się jednak i tym razem lekkiego przynudzania w ugładzonym angielskim heavy metalu, z rockowymi refrenami w Don't Dream in the Dark, Wings of Heaven, czy też w Grace of God, choć ta kompozycja ma pewne cechy epickie. No i można u usłyszeć potęgę głosu White a 'capella, choć tylko przez kilka sekund. Doogie White lubi śpiewać takie oniryczne songi jak Dreamer. Tu ujawnia się jego talent, jego coverdalowski feeling... To jednak nie jest TANK, chyba, że TANK chce grać rock, albo AOR. Czeka się i czeka na pancerną szarżę, ta jednak nie nadchodzi. Album kończy się instrumentalnym wypełniaczem Hard Road, zupełnie pozbawionym treści.
TANK nie wystrzelił ani jednego pocisku z działa, puścił tylko parę serii z karabinu maszynowego na wiwat.
Co z tego, że mamy do czynienia z albumem wyprodukowanym fantastycznie w każdym elemencie, skoro kompozycje są mdłe, nic nie noszące do heavy metalu z Wysp. White, czy dobra gra Hopgooda nie ukryją tu marnej postawy gitarzystów, grających schematycznie, mechanicznie i bez polotu. Uszło powietrze z muzyki TANK, zniknął ząb, zniknął pazur oraz bojowy, trzymający w napięciu klimat. TANK przedstawił album muzycznego środka, coś pomiędzy tradycyjnym heavy metalem, a akceptowanym w radio hard rockiem, do tego nawet mało atrakcyjnym dla miłośników lżejszego rockowego brzmienia.
To nie jest dobra płyta. To krok wstecz, znaczny krok wstecz w stosunku do "War Machine". Tytuł albumu jest mylący. Płyta powinna być zatytułowana "Don't Dream in the Dark"...
Tak, nie zasypiaj, ekipo TANK. Obudź się w Mroku przy następnej okazji.
ocena: 6,5/10
new 12.08.2018
TANK już następnym roku po zaprezentowaniu "War Machine" przedstawił 4 lipca kolejny album z wojennej serii - "War Nation", wydany przez polską wytwórnię Metal Mind Production z Katowic, w czym miałem zresztą swój skromny wkład. W składzie pojawił się nowy perkusista Steve Hopgood (BATTLEZONE, KILLERS, PERSIAN RISK, LEGION), choć określenie nowy jest nieścisłe, bowiem Hopgood grał już w TANK w latach 1997-2001 i można go usłyszeć na dwóch płytach koncertowych.
Załoga w komplecie, paliwo w baku zatankowane do pełna, amunicja kompletna.
Pora ruszać...
War Nation. Gdy TANK gra ten tradycyjny brytyjski metal w umiarkowanym tempie i gdy śpiewa White jest bardzo dobry i bardzo elegancki, choć solo gitarowe mogłoby być tu ciekawsze. Ten oznaczony ponurym rysem styl z albumu poprzedniego zachowany został tu w niezbyt szybkim Song of the Dead, jednak refren jest łagodny, a część instrumentalna lekko połamana w riffach.
Jednym z najmocniejszych akcentów jest na tym LP Justice for All. Nie oznacza to, że naprawdę dobrym. Taki dosyć mocny, ale niekonkretny heavy metal, gdzieś tam przypominający nagrania DIO, ale na pewno nie z najlepszego okresu. Wrażenie to potęguje wokal White, bardzo zbliżony tu momentami do stylu R.J.Dio. TANK przyspiesza w Hammer and Nails i gra najbardziej klasyczne riffy NWOBHM z gracją i wyważoną mocą, szkoda tylko, że nie wieńczy tego lepszym refrenem. Za to zagrywki solowe gitarzysty wyborne!
Jakieś bez wiary granie NWOBHM w płaskim i przezroczystym State of the Union, jakby wyjętym ze słabych płyt SAXON i próby ratowania tego przez dialogi gitarzystów są nieudane. Śpiew White sztucznie wysoki i beznamiętny jak wokal Byforda. TANK nie ustrzegł się jednak i tym razem lekkiego przynudzania w ugładzonym angielskim heavy metalu, z rockowymi refrenami w Don't Dream in the Dark, Wings of Heaven, czy też w Grace of God, choć ta kompozycja ma pewne cechy epickie. No i można u usłyszeć potęgę głosu White a 'capella, choć tylko przez kilka sekund. Doogie White lubi śpiewać takie oniryczne songi jak Dreamer. Tu ujawnia się jego talent, jego coverdalowski feeling... To jednak nie jest TANK, chyba, że TANK chce grać rock, albo AOR. Czeka się i czeka na pancerną szarżę, ta jednak nie nadchodzi. Album kończy się instrumentalnym wypełniaczem Hard Road, zupełnie pozbawionym treści.
TANK nie wystrzelił ani jednego pocisku z działa, puścił tylko parę serii z karabinu maszynowego na wiwat.
Co z tego, że mamy do czynienia z albumem wyprodukowanym fantastycznie w każdym elemencie, skoro kompozycje są mdłe, nic nie noszące do heavy metalu z Wysp. White, czy dobra gra Hopgooda nie ukryją tu marnej postawy gitarzystów, grających schematycznie, mechanicznie i bez polotu. Uszło powietrze z muzyki TANK, zniknął ząb, zniknął pazur oraz bojowy, trzymający w napięciu klimat. TANK przedstawił album muzycznego środka, coś pomiędzy tradycyjnym heavy metalem, a akceptowanym w radio hard rockiem, do tego nawet mało atrakcyjnym dla miłośników lżejszego rockowego brzmienia.
To nie jest dobra płyta. To krok wstecz, znaczny krok wstecz w stosunku do "War Machine". Tytuł albumu jest mylący. Płyta powinna być zatytułowana "Don't Dream in the Dark"...
Tak, nie zasypiaj, ekipo TANK. Obudź się w Mroku przy następnej okazji.
ocena: 6,5/10
new 12.08.2018
NIE JESTEM ATEISTĄ - WIERZĘ W HEAVY METAL
"Only The Strong Survive!"
"Only The Strong Survive!"