Anvil

[SteelHammer]

Anvil - Legal at Last (2020)



Tracklista:
1. Legal at Last 03:41     
2. Nabbed in Nebraska 04:34     
3. Chemtrails 04:07     
4. Gasoline 04:33     
5. I'm Alive 04:28     
6. Taking to the Wall 04:05     
7. Glass House 03:36     
8. Plastic in Paradise 05:14     
9. Bottom Line 03:05     
10. Food for the Vulture 04:38     
11. When All's Been Said and Done 05:13     
12. No Time 03:15

Rok: 2020
Gatunek: Heavy Metal
Kraj: Kanada

Skład:
Steve "Lips" Kudlow - śpiew, gitara
Chris Robertson - bas
Robb Reiner - perkusja

ANVIL. Legenda. Od niemal 40 lat ciągle nagrywa, konsekwentnie niczym spadające kowadła w kreskówkach czy jak kowal, kujący żelastwo przy swoim zaufanym kowadle.

Dwa lata minęły od poprzednika, znów AFM, znów ANVIL, po raz już 18.

Coś tam z anvil-metal jest w Legal at Last, Lips daje niezłe sola... i chyba na tym album mógł się zakończyć.

Nabbed in Nebraska to chyba miał być hołd dla ACCEPT, bo jest to zagrane i poprowadzone równie kwadratowo i odnoszę wrażenie, że tu zaśpiewał ktoś gościnnie, aby to jeszcze bardziej do ACCEPT upodobnić, chociaż może to po prostu Kudlow postanowił się sprawdzić jako Kapral albo Tornillo. To samo można powiedzieć o Chemtrails, chociaż tu pokazują raczej tę słabszą stronę MOTORHEAD. Gasoline to pełnoprawna kompozycja skradziona BLACK SABBATH. Zabrakło tylko Iommi. I Martina. I dobrego refrenu. I'm Alive to znów typowy Anvil, Talking to the Wall to wariacja na temat Children of the Grave BLACK SABBATH, ale i tu jest świetne solo. Glass House to znów kompozycja rodem z repertuaru ACCEPT i na pewno lepiej się słucha tego niż pustego i kompletnie bez treści Plastic in Paradise. Czy to miała być konkurencja dla BLACK SABBATH, czy może po prostu chęć grania czegoś ambitniejszego, ale zabrakło pomysłu trudno powiedzieć. Znacznie lepiej grają w prostym i autostradowym Bottom Line i nawet Reiner tutaj trochę odżywa. Może to i jest toporne, proste i oklepane, ale zastanawia, dlaczego to nie zostało wybrane na teledysk. Na pewno ciekawsze jest to od opowieści o Nebrasce... Już nawet bardziej by pasował ANVILowy tribute do MOTORHEAD Food for the Vulture, który może nie porywa, ale jak dobrze i mocno wali Reiner w bębny!

Na tym album mógłby się kończyć, ale niestety postanowili nagrać "kolosa" Said and Done - znów oczywisty cytat BLACK SABBATH, ale zagrane kompletnie bez życia i wymaganej mocy. Znacznie ciekawszy jest bonusowy No Time i szokuje, że tak solidny kawałek to bonus. Może to nie jest poziom najlepszych płyt MOTORHEAD, ale kto wie, czy to nie jest najlepszy kawałek na tej płycie!

ACCEPT tutaj słychać sporo, ale może to działanie zamierzone, biorąc pod uwagę, że producentem był Martin Pfeiffer, który miksował i był również producentem w UDO? Brzmienie jest dobre i bębny mocne, bas też słychać, ale nie ma tutaj Robertson zbyt wiele do zagrania, podobnie jak Reiner, który czasami ogranicza się raczej do opukiwania zestawu, chociaż są momenty, że słychać, że jest w nim jeszcze ogień. Kudlow z kolei solidny, sola dobre i bardzo dobre.

Jak to powiedział sam lider o tym albumie - kolejna płyta ANVIL.

Technicznie, kompozycyjnie, wykonawczo, jak najbardziej i trudno się z tym nie zgodzić. Szkoda tylko, że kolejna do stosu tych gorszych. Chyba też najbardziej słychać tutaj, jak rutynowo i zachowawczo grają. Niby każdy może wpaść w rutynę, szczególnie tłukąc kowadło przez prawie 40 lat.

Czasami jednak trzeba zadać sobie pytanie, czy jest jeszcze po co tłuc.

Ocena: 6/10

SteelHammer

Przedpremierowa recenzja dzięki uprzejmości wytwórni AFM Records