Deep Purple

[Memorius]

Deep Purple - Come Taste the Band (1975)



Tracklista:
1. Comin' Home 03:52
2. Lady Luck 02:45
3. Gettin' Tighter 03:36
4. Dealer 03:49
5. I Need Love 04:22
6. Drifter 04:01
7. Love Child 03:05
8. This Time Around 03:12
9. Owed to 'G' 02:56
10. You Keep on Moving 05:18

Rok wydania: 1975
Gatunek: Heavy metal
Kraj: Wielka Brytania

Skład zespołu:
David Coverdale - śpiew
Tommy Bolin - gitara, śpiew
Glenn Hughes - bas, śpiew
Ian Paice - perkusja
Jon Lord - instrumenty klawiszowe

DEEP PURPLE bez Blackmore'a. Bez Gillana utrzymali się na powierzchni, ale bez Blackmore'a?
Lord i Pace to ostatni z oryginalnego składu, wykutego w skale "In Rock".
Kim jest Tommy Bolin? Urodzony 1 sierpnia 1951 roku w Sioux City w stanie Iowa, USA, gitarzysta formacji JAMES GANG. Kto o niej słyszał? Pewnie tylko najzagorzalsi fani jazz rocka i muzycznego eksperymentu. Co pokażą? "Skosztujcie zespołu". Ten nowy napój podany został w kieliszku 10 października 1975 roku przez Purple Records i Warner Bros. Wychylić do dna i poczuć smak...

Tak, to inny zespół i inna muzyka, ale czy tylko dlatego odmówić jej wartości i znaczenia? Energia i siła oddziaływania "Comin' Home" jest wielka. To autentyczny heavy metal, coś na kształt reminiscencji "Highway Star" w bardziej nowoczesnym stylu, a przecież minęło tylko kilka lat. To nie Blackmore gra na gitarze, to słychać, słychać i w solo i chyba najbardziej tam.
"Lady Luck" spokojny, dostojny i monumentalny to też nie jest DEEP PURPLE, bo DEEP PURPLE grało coś poniżej trzech minut niezmiernie rzadko i taki czas pozostawiany był singlom. Jaki jednak ten utwór jest pełen treści i jak wspaniałe ma te riffy z klawiszowym tłem. I jak pięknie i potężnie śpiewa tu Coverdale. Może i ten eksperyment z jazz rockowymi zagrywkami w "Gettin' Tighter" nie jest najszczęśliwszy, ale wynagradza to mroczny "Dealer" i jeszcze mroczniejszy "Drifter" z niezwykłą grą Bolina. Może z innymi muzykami "I Need Love" zabrzmiałby bardziej rockowo i zwyczajnie, ale tu ta kompozycję otacza aura... ta aura zresztą jest tu cały czas, jest nieuchwytna i nawet w tym niby bardzo stonowanym "This Time Around", gdzie Lord w zasadzie wyręcza wszystkich, też jest obecna. Nagromadzenie tej aury, czegoś złowieszczego, nieokreślonego w żaden sposób, znajduje swoje główne ujście w "Love Child". W tym następującym po sobie ciągu "innej" metalowej muzyki "You Keep on Moving", ze śmiesznymi wspomagającymi wokalami Hughesa, wydaje się swojski i odprężający, ale przecież sens tej kompozycji jest inny. Jest nostalgiczna, jest zwiastowaniem zmiany czy rozstania. I jest taka prosta zarazem.

No to brzmienie całości, jakby gęste, duszne, pełne miejsc ciemnych i nieznanych.
Bolin nie był słabym gitarzystą, ale do DEEP PURPLE nie pasował. To, że nie czuł muzyki DEEP PURPLE słychać na wydanym w Japonii albumie koncertowym "Last Concert In Japan", pełnym jego kompromitujących zagrań, słabiutkich solówek i pomyłek. Ale na "Come Taste The Band" to nie jest "taki" DEEP PURPLE. To płyta Bolina, w dużej mierze właśnie jego płyta.
Tu umieścił swój instrumentalny "Owed To G" i jest to jedna z najwspanialszych instrumentalnych kompozycji, jaka znalazła się na metalowym czy hard rockowym albumie. Porażający przekaz najprostszymi środkami, bo przecież każdy, kto miał w ręku gitarę zagra choć część, choćby kilkanaście pierwszych sekund.
Ten skład nie przetrwał. Może nie wystarczyło wytrwałości i wiary? Muzycy poszli własnymi drogami po pożegnalnym tournee w Wielkiej Brytanii.
Bolin zmarł wskutek przedawkowania narkotyków 4 grudnia 1976. W tym samy roku jako prezent gwiazdkowy dostałem swój pierwszy własny winyl. Na okładce przedstawiającej kieliszek, a w nim pięć pogodnych, przyjaznych twarzy, było napisane - "DEEP PURPLE - Come Taste The Band'.

Ocena: 9/10

12.01.2008