Helloween

[Memorius]

Helloween - Pink Bubbles Go Ape (1991)



Tracklista:
1. Pink Bubbles Go Ape 00:37
2. Kids of the Century 03:52
3. Back on the Streets 03:23
4. Number One 05:14
5. Heavy Metal Hamsters 03:28
6. Goin' Home 03:51
7. Someone's Crying 04:18
8. Mankind 06:19
9. I'm Doin' Fine, Crazy Man 03:39
10. The Chance 03:48
11. Your Turn 05:39

Rok wydania: 1991
Gatunek: Melodic Power Metal/Heavy Metal
Kraj: Niemcy

Skład zespołu:
Michael Kiske - śpiew
Michael Weikath - gitara
Roland Grapow - gitara
Markus Grosskopf - bas
Ingo Schwichtenberg - perkusja

Wraz z odejściem Kai Hansena w celu stworzenia GAMMA RAY, wielu przepowiadało koniec HELLOWEEN. Okazało się jednak, że zespół poradził sobie bez niego. Nowym gitarzystą został Roland Grapow, wówczas jeszcze nieznany, ale zdolny muzyki kompozytor, a zespół rozłożył ciężar przygotowania materiału niemal równomiernie i nagrał płytę zupełnie dobrą, choć stylistycznie poważnie odbiegającą od stylu Keeperów.

Nadal jest to melodic power metal, jednak w dużym stopniu nastąpiło odejście w kierunku melodic heavy metalu i płyta nie zawiera już aż tyle utworów szybkich, co poprzednio.
Nadal jest wesoło i pogodnie, jednak jest to już inny klimat i można by powiedzieć, że jest to klimat, ocierający się o miły dla ucha, komercyjny, radiowy hard rock. Taki hard rockowy charakter ma tu wiele kompozycji, odegrane są jednak z dużą pasją i werwą. Zarówno "Kids of the Century", "Goin' Home" jak i "Back on the Streets" to przykłady udanego, choć nie porywającego mariażu hard rocka z power metalową dynamiką i pod tym względem lepiej prezentuje się "Heavy Metal Hamsters", którego refren choć nie aż tak udany, mimo wszystko zapamiętuje się na całe życie.
Kompozycje są różnorodne i trzeba przyznać, że te wolniejsze i bardziej nastrojowe wypadły tu znakomicie. Wolniejsze tempa, mniej zagęszczone gitary, odrobina eleganckiej, wypolerowanej melancholii i można cieszyć się zarówno "The Chance", jak i typowo balladowym "Your Turn", poniekąd przypominającym podobne nagrania SCORPIONS.
Gdy grają w sposób bardzie uroczysty, prezentują znakomity "Number One", utrzymany w świetnie dobranym średnim tempie, a podobny zabieg z nieco lżejszą melodią powtarzają w sposób bardzo udany w "Someone's Crying". Lekką potoczystość tego albumu zaburza jednak "Mankind", próba zagrania czegoś niby cięższego, trudniejszego, próba jednak mało przekonująca i tu słychać, że zespół w takich kompozycjach jednak nie czuje się za dobrze.
Zdecydowanym nieporozumieniem jest natomiast "I'm Doin' Fine, Crazy Man", którego głównym autorem jest Grosskopf. Jeśli ta hałaśliwa, bezładna kompozycja miała być tu rodzajem żartu, to jest to żart nieudolny i ten numer absolutnie nie pasuje do ułożonej zgrabnie melodic metalowej układanki tego LP.
Zespół zagrał na bardzo dobrym poziomie, choć proste kompozycje nie były takim wyzwaniem, jak Keepery. Czuć przede wszystkim ducha zespołowej gry i słychać, że Grapow wprowadził się do HELLOWEEN śmiało i bez kompleksów. Kiske tym razem nie nadużywając najwyższych rejestrów zaśpiewał bardzo rockowo i bardzo dobrze przy tym, w wielu miejscach wkładając sporo autentycznych emocji.

Melodyjne kompozycje zostały wsparte czystym i przejrzystym brzmieniem, wypucowanym i wyglancowanym, ale przy takich utworach to był zabieg słuszny.
HELLOWEEN w tym roku zbliżającego się metalowego kryzysu nagrał porządny album, pozbawiony magii Keeperów i znacznie lżejszego kalibru niż "Walls Of Jericho", ale solidny i miejscami ekscytujący. W początkowym okresie album wielu fanom HELLOWEEN nie przypadł do gustu, bowiem mimo odejścia Hansena większość oczekiwała trzeciego rozdziału "Keeper of the Seven Keys". Płytę jednak należy docenić z perspektywy tego, co potem działo się i z zespołem i z całym niemieckim melodic power przez wiele następnych lat.
Najlepsze w tym wszystkim jest to, że Kai Hansen w tym samym roku wydał z GAMMA RAY płytę "Sigh No More"... Z muzyką niemal w identycznym stylu, co ta, zaprezentowana na "Pink Bubbles Go Ape".

Ocena: 7.9/10