Highland Glory

[Memorius]

Highland Glory - Forever Endeavour (2005)



Tracklista:
1. Spirit Of Salvation 05:36
2. Break The Silence 03:43
3. Edge Of Time 04:44
4. Mindgame Masquerade 04:53
5. The Sacrifice 04:36
6. Surreality 05:55
7. Forever Endeavour 05:22
8. Real Life 03:57
9. Somewhere 04:47
10. Demon Of Damnation 08:11

Rok wydania: 2005
Gatunek: Heavy Metal
Kraj: Norwegia

Skład zespołu:
Jan Thore Grefstad - śpiew
Jack Roger Olsen - gitara
Lars Andre Larsen - instrumenty klawiszowe i gitara
Knut Egil Tøtum - bas
Morten Færøvig - perkusja

Czasem odnoszę wrażenie, że Norwegia w tradycyjnym heavy metalu jest niemal ślepo zapatrzona w IRON MAIDEN. Nie chodzi tu nawet o jakieś inspirowanie się, ale o proste przeniesienie riffów i melodii Brytyjczyków na norweski metalowy grunt. Taki heavy metal gra THUNDERBOLT i tak gra na swojej drugiej płycie HIGHLAND GLORY, wydanej przez Massacre Records w końcu września 2005 roku.

Zespół i na pierwszym LP przedstawił mozaikowe granie o odtwórczym charakterze, jednak tym razem pokazał granie zdecydowanie ukierunkowane na kopiowanie stylu IRON MAIDEN.
"Spirit Of Salvation" jeszcze tego nie zwiastuje, bo jest to zgrabna, szybka melodyjna i atrakcyjna kompozycja bez żadnych odniesień, można by powiedzieć "autorska".
"Break The Silence" to już mocny atak na pozycje Ironów i zwrotki są tu bardzo ostre. Pewne rozczarowanie to refren z pospolitą melodią w stylu melodic power i nie bardzo tu nawet pasuje. "Edge Of Time" to natomiast zaginiony track IRON MAIDEN i mnie się bardzo podoba.
O jakim okresie Ironów tu mowa? Najlepsza odpowiedź - "The Trooper”. Zresztą cover tej kompozycji znajduje się na niektórych wydaniach tego albumu.
Gdyby była tylko Żelazna Dziewica, to było by nudno. Dostajemy więc również „Mindgame Masquerade”, gdzie ten ironowski styl opiera się na kapitalnie użytej irlandzkiej melodii ludowej i kłania się Gary Moore. Zrobione to jest wybornie i na tej płycie to najbardziej wpadający w ucho numer, a energiczna solówka gitarowa dodaje jeszcze pieprzu. „The Sacrifice" to kontynuacja tego motywu w łagodniejszej wersji z dodatkiem żeńskiego wokalu Adriany. Pianino potęguje uroczysty charakter tej kompozycji w pewnym momencie bardzo ładnie rozwiniętej i wzmocnionej. To się udało im po raz pierwszy, bo na debiucie te nagrania z pianinem i balladową łagodnością wypadły przeciętnie. "Surreality" i "Forever Endeavour" cierpią na słabość refrenów, nadrabiają jednak solidnymi motywami gitarowymi i dobrym wokalem.
Ogólnie Grefstad na całe szczęście nie próbuje kopiować Dickinsona, śpiewa wyżej, ostrzej i ze spora dawka agresji momentami i poza kilkoma miejscami trudno mu coś zarzucić. Może tylko te wysokie wokale nie zawsze idealnie współgrają z ostrym brzmieniem gitary. W "Real Life" trochę kombinowania, nieco orientalnych motywów, więcej też klawiszy, których na tym albumie za wiele nie ma, ale IRON MAIDEN wciąż przebija, wyziera i wrażenie "wariacja na temat ekipy Harrisa" cały czas słuchaczowi towarzyszy. Przyjemny spokojny "Somewhere" to miła odmiana i moment oddechu przez zamykającym najdłuższym "Demon Of Damnation". Odrobina mroku, szczypta łamańców, zmian tempa i klimatu. Słucha się dobrze, ale w głowie z tego numeru mało co zostaje. Poza "Mindgame Masquerade/The Sacrifice" na tej płycie nie ma takich utworów, które można od razu zanucić, ale bezpośrednia przebojowość tego zespołu nie cechowała nigdy.

Jeśli oceniać samo wykonanie, to stoi na poziomie solidnym, ale bez możliwości wyróżnienia kogokolwiek. Zgrany zespół bez gwiazd i bez prezentacji popisów.
Brzmienie też odpowiednie, bas głęboki, a gitary ostre... może jednak nieco suche dla przyzwyczajonych do gitar Ironów. Jedynie perkusja jak dla mnie mało wyrazista.
Reasumując solidny LP bardzo mocno inspirowany IRON MAIDEN. Inspiracje wykorzystane w sposób interesujący i dlatego...

Ocena: 8,4/10

11.12.2008