Mercenary

[Memorius]

Mercenary - Architects of Lies (2008)

Tracklista:

1. New Desire 04:57

2. Bloodsong 04:45

3. Embrace the Nothing 04:48
4. This Black and Endless Never 05:38

5. Isolation (The Loneliness in December) 06:00

6. The Endless Fall 05:06

7. Black and Hollow 04:49

8. Execution Style 05:50

9. I Am Lies 05:42
10.Public Failure Number One 04:59

Rok wydania: 2008

Gatunek: Modern Extreme Melodic Metal

Kraj: Dania

Skład zespołu:
Mikkel Sandager - śpiew

Jakob Mølbjerg - gitara

Martin Buus Pedersen - gitara

Morten Sandager - instrumenty klawiszowe
René Pedersen - gitara basowa, harsh

Mike Park Nielsen - perkusja

Czy można było powtórzyć styl z 2006 roku i nagrać album lepszy? Byłoby to bardzo trudne i MERCENARY poszedł inną drogą na "Architects of Lies" wydanym w marcu 2008 roku. Nowym nabytkiem zespołu był René Pedersen, basista a także człowiek od harshu.

Styl ostrego melodyjnego extreme ocierającego się o metalcore w brutalności harsh wokali był w tym czasie na fali. Większość zespołów grała to bez polotu, nie posiadając odpowiednich umiejętności technicznych, ale przecież nie dotyczyło to tych Duńczyków. Ponadto ogromny sukces takiego właśnie stylu DISARMONIA MUNDI nie mógł pozostać bez wpływu.... Tak postawili na melodie i dewastujące refreny w zdecydowanym stylu, bezczelne, wbijające się w mózg i może po prostu bardzo dobry New Desire jeszcze tego tak nie uwidacznia, ale Bloodsong to arcydzieło gatunku, fenomenalny przykład, dlaczego taka muzyka jest atrakcyjna. Rzecz jasna i ten bardziej refleksyjny i melancholijny styl jest reprezentowany na tym albumie i doskonale rozbrzmiewa Embrace the Nothingprzeplatany wybuchami umiarkowanej agresji w gothic metalowych tłach i barwach muzycznych. Przepięknie wyszedł grupie zagrany nieco wolniej, nieco lżej, z wykorzystaniem patentów suomi gothic metalu Isolation (The Loneliness in December). No jest tu klimat i to nie tylko w poruszającym refrenie. I jak rewelacyjnie śpiewa Mikkle! I solo gitarowe... solo numer 1 na tej płycie. I jeszcze raz ten melancholijny i tym razem nieco posępny klimat w pojawia się w Black and Hollow i tu bardzo umiejętnie nadmiar tej posępności rozładowują w niezwykle melodyjnym refrenie.

Wokale Mikkela są wyśmienite. O ile w roku 2006 bardziej progresywny repertuar wykonywał nieco ostrożnie, to tu luz i swobodą oraz kapitalne partie wyższe wysuwają go na plan pierwszy zespołu. Co do harshu Rene, to jest on dobry, aczkolwiek bliższy jednak screamo standardom metalcore niż klasycznego Gothenburg Metalu jak w potężnym i brutalnym The Endless Fall. Klawisze nadają rozległości i głębi w nieco bardziej progresywnym i niepokojącym w pulsujących gitarach This Black and Endless Never i chyba tylko ten jeden raz tę progresywność wysuwają na plan pierwszy. Rwane gitarowe riffy w Execution Style o ciężki harsh są kontrastowo postawione z łagodnymi partiami o rozległych wokalach i zwolnienaich w Execution Style i to najmocniejsze kontrapunkty na tym LP, natomiast w podobnie skonstruowanym I Am Lies te kontrapunkty są zaznaczone słabiej, bo części melodic metalowe są  zagrane ostrzej. Ten numer plasuje dosyć blisko stylistyki melodic metalcore, i nie zmieniają tego dyskretne partie klawiszowe dalszego planu.

I na koniec extreme melodic killer Public Failure Number One po prowadzony w umiarkowanym tempie, w radiowej niemal aranżacji i zagrany z ogromnym wyczuciem korelacji pomiędzy wokalem a gitarami. Melodia niby taka nieco ograna, ale jak to zostało doskonale wyważone! Ogromny spokój wykonania, ogromny.

Ponownie Jacob Hansen i Niels Peter Siegfredsen stworzyli tu sound, przy czym bardziej klarowny i nieco ostrzejszy niż na płycie poprzedniej. Tak to podobnie brzmi jak DISARMONIA MUNDI.

Można by powiedzieć, że ten album jest wypełniony muzyką nieco mniej ambitną niż poprzedni, ale na pewno idealnie dostosowaną do potrzeb słuchaczy ostatnich lat pierwszego dziesięciolecia XXI wieku. Bez wątpienia klasyka gatunku.

ocena: 8,8/10

new 21.01.2020