Paradise Lost

[Memorius]

Paradise Lost – Obsidian (2020)

Tracklista:

1. Darker Thoughts 05:46       

2. Fall from Grace 05:42               

3. Ghosts 04:35
4. The Devil Embraced 06:08     

5. Forsaken 04:30   
6. Serenity 04:46      

7. Ending Days 04:36            

8. Hope Dies Young 04:02              

9. Ravenghast 05:30
10.Hear the Night 05:34
11.Defiler 04:45

 

Rok wydania: 2020

Gatunek: heavy/gothic/doom metal

Kraj: Wielka Brytania

 

Skład zespołu:

Nick Holmes - śpiew

Gregor Mackintosh - gitara, instrumenty klawiszowe

Aaron Aedy - gitara

Stephen Edmondson - gitara basowa

Waltteri Väyrynen - perkusja

PARADISE LOST zmiennym jest od zawsze...
Nowa płyta Brytyjczyków ukazała się w maju 2020 nakładem Nuclear Blast i tym razem nie ma brutalnego ataku Meduzy.
Jest ten melancholijny heavy/gothic z potężnym wokalem Nicka Holmesa, są te fenomenalne pasaże klawiszowe Gregora Mackintosha i te najbardziej klasyczne sola gitarowe, jakie można usłyszeć tylko w Raju Utraconym.

Przecudowny, rozwijający się w melodyjny walec jest pierwszy Darker Thoughts. Poruszająca  kwintesencja stylu PARADISE LOST, gdy są smutni i zadumani, ze smyczkami Alicii Nurho. I jest ta moc z czasów "Shades of God" w Fall from Grace, tak pięknie tonowana czystymi wokalami.

Forma Nicka Holmesa jest wyborna i to jak operuje głosem w tych ciężkich partiach, jest godne podziwu. Gitary, te gitary... Te płaczące głosem aniołów gitary w solach i te mocarne kruszące riffy z długimi wybrzmiewaniami... Mistrzostwo, mistrzostwo! Tak jak w wolniejszym The Devil Embraced, pełnym zadumy i akcentowanym doom/death krążącymi motywami gitarowymi. Mieszane wokale, narastający dramatyzm. Hipnotyczna część instrumentalna jest jedną z najlepszych pod tym względem od lat. Łagodne chóry otwierają Forsaken i nagle ta gotyckość staje się wszechobecna, z dalekimi planami gitary i ornamentacjami w wolnych tempach, jakie tworzy tylko i wyłącznie ten zespół. Monumentalny i melodyjny dramatyzm w nieco szybszym tempie to Serenity i jest tu specyficzna epickość, jaką generują od czasu do czasu, zazwyczaj ze znakomitym skutkiem. A potem znowu przeszywający smutek w łagodnym Ending Days i jeszcze raz płacze instrument Alicii Nurho... Potrafią być także bardzo classic gothic w Hope Dies Young i może akurat ta kompozycja jest nieco słabsza, mimo dodatkowych pobocznych wokaliz po raz kolejny Heather Mackintosh. Jeśli Hope Dies Young wydaje się nieco powszedni, to posępny Ravenghast wgniata w ziemię spokojem rozgrywania funeralnych motywów. Moc i najwyższa klasa w kategorii zwanej "PARADISE LOST z Halifax".

Końcowa część albumu jest znakomita. Hear the Night to wysublimowany mix łagodności i wyważonej doom/death brutalności obudowany świetnym klasycznym dla grupy planem rozpaczającej gitary, natomiast Defiler jest wzniosły, niesamowicie melodyjny i potężnie akcentowany ultra ciężkimi gitarowymi akordami. Tu pojawia się jeden z najbardziej rozpoznawalnych gitarowych ornamentów z całego tego albumu oraz fantastyczne solo gitarowe, stonowane i oszczędne, a przecież niesamowicie poruszające... Dalekie echa "Host" w pewnych momentach może i słychać w Ghost, ale przecież dominują rytmy i linie melodyczne z lat 1993-1997. Bardzo dobry utwór, bardzo dobry.

Brzmienie jest głębokie, z dosyć specyficznie ustawionym mruczącym basem i nie nadmiernie ciężkie, jak w stylistyce doom/death/gothic z albumu poprzedniego. Tym razem pracujący w Londynie Kolumbijczyk Jaime Gómez Arellano zrobił to nieco inaczej niż na "Medusa". To brzmienie, leciutko miejscami rozmyte, może się podobać!
Podsumowując najkrócej jak można - znakomita nowa płyta Starych Mistrzów.



ocena: 9,3/10

new 15.05.2020