Royal Hunt

[Memorius]

Royal Hunt - Dystopia (2020)

tracklista:

1.Inception F451 02:55

2.Burn 06:31

3.The Art of Dying 08:50

4.I Used to Walk Alone 06:06

5.The Eye of Oblivion 06:48

6.Hound of the Damned 06:21

7.The Missing Page (Intermission I) 02:39

8.Black Butterflies 08:17

9.Snake Eyes 05:59
10.Midway (Intermission II) 01:20

rok wydania: 2020

gatunek: progressive symphonic heavy metal

kraj: Dania

Skład zespołu:
D.C. Cooper - śpiew
Jonas Larsen - gitara
André Andersen - instrumenty klawiszowe
Andreas Passmark - gitara basowa
Andreas Johansson - perkusja
oraz Goście:
Alexandra Andersen - śpiew
Henrik Brockmann - śpiew
Mark Boals - śpiew
Mats Levén - śpiew
Kenny Lübcke - śpiew

Najpierw w Japonii (King), a dwa dni później, 18 grudnia  w Europie i Ameryce (NorthPoint) ukazał się kolejny album ROYAL HUNT pod tytułem "Dystopia".

Karaoke? Nie tym razem. Tym razem jest to koncept o głębokim przesłaniu. Co więcej, jest to nie tylko koncept w warstwie lirycznej, w przedstawionej fabule. Tu jest coś znacznie więcej i coś, czego zespół jeszcze nigdy nie próbował.
Określenie melodyjny symfoniczny metal progresywny wydaje się w przypadku "Dystopia" ubogie i niepełne. To w pewnym sensie metalowy czy też rock metalowy musical i tylko jedna płyta przychodzi na myśl jako porównanie, czyli genialny "Marylin" SARACEN z roku 2011. Ta atmosfera jest podobna, atmosfera przepełniona łagodnym dramatyzmem, wciągająca bez reszty od początku do końca. Zmienna, ale równocześnie wszystko logicznie z siebie wzajemnie wynika.
Jest tu i umiejętnie podana neoklasyka (Burn, The Eye of Oblivion) i echa stylistyki hard rocka i melodic metalu brytyjskiego lat 80tych i także ten od zawsze rozpoznawalny ultra elegancki ROYAL HUNT w kunsztownie ułożonych melodiach. A nawet trochę wspaniale wykorzystanego bitu elektronicznego w Hound of the Damned. Kapitalne! Wszystko to w oprawie symfonicznej, potężnej, monumentalnej, wgniatającej w ziemię patosem. Malowane to jest emocjami, co ciekawe stonowanymi, a dzięki temu jeszcze bardziej oddziałującymi na słuchacza. The Art of Dying to po prostu arcydzieło takiego  grania. D.C. Cooper nie jest na tym albumie sam. Nie mógłby po prostu. Tu muszą być inne głosy.... I są. To piękny przykład muzycznych przyjaźni, gdy byli wokaliści ROYAL HUNT Henrik Brockmann i Mark Bolas wsparci przez Matsa Levéna i niezawodnego Kenny Lübcke śpiewają tu razem w wielu kompozycjach. A w I Used to Walk Alone Alexandra Andersen w duecie z Boalsem i te wspaniałe po prostu orkiestracje budujące klimat... no naprawdę taki jak w przypadku "Marylin". To może nie jest heavy metal, ale czy zawsze trzeba grać heavy metal? Aranżacje są na tej płycie niezwykłe i przepiękne.

ROYAL HUNT dokonał rzeczy, której się chyba do tej pory nikomu dokonać nie udało. Stworzyli metal symfoniczny bez drugiego i trzeciego planu. Mix jest niesamowity i zdumiewający i to wszystko rozgrywa się na jednym planie - i orkiestracje i partie wokalne i sola gitarowe. No tak, sola... Jonas Larsen po prostu zadziwił tym razem i chyba poza niektórymi Japończykami nikt tak teraz już nie nawiązuje do Ritche Blackmore'a. Absolutnie doskonały występ!  Bogactwo orkiestracji i klawiszowych André Andersena graniczy momentami z barkowym przepychem, a przecież nie ma ani przez chwilę wrażenia nieczytelności czy przeładowania tymi elementami. Jak się cudownie uzupełniają z melodią główną  w Black Butterflies !
A wokalnie... dawno już nie słyszałem tych wszystkich Mistrzów w tak wspaniałej formie. Ten wielogłosowy majstersztyk w Snake Eyes jest genialny!

Wypadałoby jakoś podsumować. Krótko - po prostu Arcydzieło!


ocena: 10/10

new 19.12.2020

Podziękowania dla wytwórni NorthPoint za udostępnienie materiałów promocyjnych