Tarantula

[Memorius]

Tarantula - Thunder Tunes From Lusitania (2021)

tracklista:

1. The Voice Inside 04:21

2. The Flame Is Still Alive 03:39

3. Ray of Light 04:14

4. Naked Truth 04:40

5. In the Hands of Fate 04:35

6. Storm 03:37

7. You Can't Change Me 04:11

8. Where Do We Go from Here? 03:17

9. Broken Promises 04:06

10. Blame 05:20

Rok wydania: 2021

Gatunek: melodic progressive power metal

Kraj: Portugalia

skład zespołu:

Jorge Marques - śpiew

Paulo Barros - gitara

Jose Aguiar - gitara basowa

Luis Barros - perkusja

TARANTULA żyje. 1 maja 2021 nakładem Larvae Records grupa po dziesięciu latach milczenia przedstawiła następcę "Spiral Fear". Stary skład, nowa muzyka.

Nowa, ale nie oryginalna. I dobrze, że wzory tym razem przyszły ze Szwecji, bo najogólniej mówiąc mamy tu do czynienia ze stonowanym melodyjnym power i heavy metalem progresywnym, który można było usłyszeć w wykonaniu  ASSAILANT z Umeå oraz znacznie bardziej znanego CLOUDSCAPE. Te lekko modern potraktowane riffy występujące w takich utworach jak The Voice Inside czy The Flame Is Still Alive można odnieść oczywiście i do HARMONY chociażby, ale to jest esencja ASSAILANT właśnie i ta łagodna nieco romantyczna melodyka CLOUDSCAPE, gdzie nacisk na przebojowość jest, ale bez silenia się na radiową popularność. Delikatnie, nastrojowo, pastelowo jest w Ray of Light, ale już w Naked Truth gitarowo mimo wszystko ciężej i jest wreszcie zdecydowanie bardzo dobra melodia w opcji takiego bardziej modern melodic progressive. I kolejny udany, chwytliwy utwór to In The Hands Of Fate, rozmarzony, a zarazem dynamiczny w uporczywym riffowaniu. Tak, to taka kwintesencja killera w podgatunku, gdzie określenie killer ma specyficzne znaczenie. CLOUDSCAPE miał tylko kilka tak udanych utworów na swoich licznych albumach. Spokojnie i bezpiecznie żeglują w Storm w ramach obranej konwencji, dodając ciekawe solo gitarowe, natomiast w You Can't Change Me nieco eksperymentują w kierunku rozwiązań alternatywnych w ornamentacjach gitarowych, by potem skupić się na melodii, która jest przyjemna, mimo że podobnych było już w takim graniu bardzo wiele. Rytmicznie, bujająco bez szaleństw także w Where Do We Go From Here? choć tutaj chyba nieco lepszy refren by to ubarwił. Jeśli szukać najprostszej przebojowości i epatowania romantyzmem, to przoduje Broken Promises, warto jednak zwrócić uwagę, że i w tej kompozycji nie silą się łatwiznę popularnych list przebojów. Coś z typowo portugalskiego ciepła emanuje z Blame, ale i tu dominuje skandynawskie zdystansowanie szczególnie w ciekawie zaaranżowanej części instrumentalnej.

Te kompozycje nie są może zbyt skomplikowane technicznie, ale odegrane zostały z wielką swobodą i biegłością, czego należało oczekiwać od tak doświadczonej i zgranej ekipy. Bardzo dobrze zaśpiewał to także Jorge Marques, pokazując, że jest wokalista uniwersalnym. Brzmienie bez zbędnej ostrości, nieco cieplejsze niż w przypadku tego jak się podobną muzykę produkuje w Szwecji.

TARANTULA ukąsiła tym razem delikatnie, wsączając umiarkowanie toksyczny jad. Przyjemny, rozluźniający, niewymagający przyjmowania antidotum.

ocena: 7,3/10

new 2.08.2021