U.D.O.

[Memorius]

U.D.O. - Rev-Raptor (2011)

Tracklista:

1. Rev-Raptor 03:42

2. Leatherhead 04:09

3. Renegade 03:29

4. I Give As Good As I Get 04:19

5. Dr. Death 03:46

6. Rock 'n' Roll Soldiers 04:16

7. Terrorvision 03:59

8. Underworld 04:18

9. Pain Man 03:53

10. Fairy Tales of Victory 04:00

11. Motor-Borg 03:24

12. True Born Winners 03:26

13. Days of Hope and Glory 04:28

Rok wydania: 2011

Gatunek: Heavy Metal

Kraj: Niemcy

Skład zespołu:

Udo Dirkschneider - śpiew

Stefan Kaufmann – gitara

Igor Gianola – gitara

Fitty Wienhold – bas

Francesco Jovino - perkusja

Kapral Udo Dirkschneider po raz kolejny stawia na baczność na płycie swojego zespołu.
Zasady musztry te same, co w ciągu ostatnich 20 lat, czy od początku istnienia grupy.

"Rev-Raptor", oferuje kwadratowy niemeicki heavy metal z typowym "łooo-oooo" i lekkim mrokiem. W podobnym, nieco posępnym klimacie utrzymany jest "Leaterhead". "Renegade" jest nieco ostrzejszy, bardziej w stylistyce heavy/power, tak z obszarów GRAVE DIGER iz równie mało atrakcyjną melodią. "I Give As Good as I Get" to nie zapadająca w pamięć ballada, następna do kolekcji podobnych produkcji z wcześniejszych płyt. "Dr. Death" to znów coś z GRAVE DIGGER, choć refren jest godny co najwyżej płyt HELLOWEEN z Derisem. "Rock'n'Roll Soldiers" to niestety  ACCEPT z "Objection Overruled" i takim metalowym gniotem jak "Slaves to Metal".
"Terrorvision" to raczej Udo z poprzednich dwóch płyt, "Underworld" stara się zbliżyć podniosłością teutonic heavy ostatniego ACCEPT, jednak z tą grupą przegrywa sromotnie niemal na każdym froncie. Próbują mieszać jakieś akustyki, to gitary, prowadzi bas... No ale to nie ta liga. "Pain Man" bardzo podobny w konstrukcji i jeszcze bardziej kwadratowy, "Fairy Tales of Victory" stara się nawiązać do wcześniejszej działalności, a "Motor-Borg" granie bardziej motoryczne nie prowadzi do niczego poza słabymi echami PARAGON.
"True Born Winners" to heavy metal bez treści w wyświechtanej formie, z kolei "Days of Hope and Glory" niebezpiecznie zbliża się do MANOWAR. Oczywiście w wersji niemieckiej, jednak nie jak WIZARD czy MAJESTY. UDO spotyka MANOWAR i jest to po prostu średnie.

Średnie to, jak cała płyta poza brzmieniem, które jest zrealizowane profesjonalnie i bez zarzutu. Sola jednak potwornie przeciętne, momentami nawet irytujące, bas sobie pogrywa, a perkusja prosto wybija rytm do prostej muzyki. Udo wokalnie jak zwykle, czyli co kto lubi. Coś tam muzycznie starali się pokombinować, ostatecznie jednak nagrali płytę taką, co zwykle. Fani i zwolennicy zapewne będą zadowoleni i raczej tylko oni. Prawda jest, że UDO ma dużą grupę takich wiernych fanów, ale jednak chyba głównie przez sentyment Kaprala z jego czasów w ACCEPT.
 

Ocena: 6/10

new 22.07.2018