U.D.O.

[Memorius]

U.D.O - Timebomb (1991)

tracklista:

1.The Gutter 01:04

2.Metal Eater 03:42

3.Thunderforce 03:40

4.Overloaded 01:05

5.Burning Heat 03:14
6.Back in Pain 03:46

7.Timebomb 03:57
8.Powersquad 04:13
9.Kick in the Face 03:47

10.Soldiers of Darkness 04:12

11.Metal Maniac Master Mind 05:41

rok wydania: 1991

gatunek: heavy/power metal

kraj: Niemcy

skład zespołu:

Udo Dirkschneider - śpiew

Mathias Dieth - gitara

Thomas "Bodo" Smuszynski - gitara basowa

Stefan Schwarzmann - perkusja

Trudno powiedzieć na ile sukces "Painkillera" wpłynął na muzyczny kształt tej kolejnej płyty U.D.O., ale w kwietniu 1991 RCA wydał niezbyt długi album ekipy Dirkschneidera, który zdecydowanie skłania się ku estetyce heavy/power i jest jednym z pierwszych w Niemczech tak mocno ukierunkowanym na ten styl zestawem nagrań.
Pracujący od lat z U.D.O. inżynier dźwięku Uli Baronowsky oraz producent Stefan Kaufmann dołożyli wszelkich starań, by gitary brzmiały drapieżnie, głęboko i mocno, a sekcja rytmiczna wgniatała w glebę. Także U.D.O. krzyczy głośniej, z większym pazurem, momentami wchodząc w obszary Halforda w sposobie wokalnej interpretacji.

Same kompozycje są bardziej mroczne, bardziej agresywne i brzmią zdecydowanie nowocześniej niż te z poprzedniej płyty, jednak po raz kolejny Dirkschneider jakoś nie ujawnia szczególnych talentów w zakresie stworzenia równego zestawu atrakcyjnych utworów. Do "Painkillera" niestety bardzo, bardzo daleko...
Przeważa schematyzm wytworzony wcześniej, choć bez drażniącego flirtu z hard rockiem i graniem radiowym. Szybko, z wykorzystaniem prostych środków i do przodu w Metal Eater, bardzo painkillerowo w potężnym heroicznym Thunderforce i akurat tu wygląda to bardzo dobrze. To zasługa przede wszystkim Dietha, który wyraźnie zrozumiał, jak należy grać, by zainteresować słuchacza spragnionego bardziej zdecydowanej gitary. Godna szacunku gra Dietha ubarwia nieskomplikowane, ale kipiące energią, rozpędzone Burning Heat. Nie wszystkie sola na tej płycie są najwyższych lotów, ale w tej kompozycji Dieth gra rzeczy kapitalne i to jest chyba styl, który mu zdecydowanie odpowiada. Wychodzi mu niemal wszystko i nawet prymitywny Back in Pain brzmi zupełnie nieźle, mimo słabiutkiego refrenu.

W tytułowym Timebomb U.D.O. sieje autentyczne zniszczenie i tym razem swój popis daje Stefan Schwarzmann i te jego partie, nie tylko wstępna, są wyborne i ultra dynamiczne. Jeśli komuś mało tu zdecydowanie wyrazistych melodii, to U.D.O. daje zadziorny i niesamowicie chwytliwy Powersquad z fenomenalnymi gitarowymi ornamentacjami Dietha i ten numer osiąga poziom podobnych melodyjnych killerów ACCEPT. Zadziornie i melodyjne grają także w niezłych, choć mniej od innych atrakcyjnym Kick in the Face, za to po raz kolejny bardzo udany jest agresywny atak w lekko riffowo połamanym Soldiers of Darkness. Na koniec zostawiają ciężki kawałek metalu w znacznie wolniejszym tempie, ale to w pewnym stopniu repetycja tych najbardziej ogranych pomysłów U.D.O i ACCEPT w topornej manierze kroczącej melodii i skandowanych chórków. Realnie trochę to wszystko jest nierówne, ale Dirkschneider nigdy nie był w stanie stworzyć repertuaru płyty na jednakowym poziomie. Tak czy inaczej, najlepszy album zespołu od początku jego istnienia, a wielu twierdzi, że w ogólne najlepszy. Album także bardzo wpływowy i znaczący, bo w dużej mierze stał się pierwowzorem tego, co za jakiś czas zaczęły grać PRIMAL FEAR i PARAGON.

W roku 1991 Dirkschneider rozwiązuje U.D.O. wobec kuszącej perspektywy powrotu do ACCEPT. W 1992 do tego powrotu realnie dochodzi. Dieth występował jeszcze do roku 1993 w grupie APE z Andy Susemihlem, potem rozpoczął karierę prawniczą. Smuszynski i Schwarzmann dołączyli w 1992 do RUNNING WILD.

ocena: 8,3/10

new 6.01.2020