Witchfynde

[Memorius]

Witchfynde - Stagefright (1980)



Tracklista:
1. Stagefright 04:40
2. Doing the Right Thing 04:59
3. Would Not Be Seen Dead in Heaven 04:43
4. Wake Up Screaming 04:28
5. Big Deal 03:47
6. Moon Magic 03:40
7. In the Stars 03:38
8. Trick or Treat 04:36
9. Madeline 04:32

Rok wydania: 1980
Gatunek: Heavy Metal (NWOBHM)
Kraj: Wielka Brytania

Skład zespołu:
Steve Bridges - śpiew
Montalo - gitara
Pete Surgey - bas
Gra Scoresby - perkusja

WITCHFYNDE zdołał w okresie boomu na muzykę z obszarów NWOBHM dokonać sporej sztuki i wydać w jednym roku dwie płyty. Był to jakże ważny rok 1980 i choć debiut do szczególnie interesujących nie należał, to na ogólnej fali zainteresowania młodym heavy metalem pojawił się w październikui LP "Stagefright" wydany przez Rondelet Records z Mansfield, specjalizującą się w NWOBHM. Ekipa z Mansfield ponownie wplotła w to wszystko pewne wątki satanistyczne i okultystyczne, jednak muzycznie to typowy heavy metal młodych gniewnych, oparty na prostych riffach i zakorzeniony w brytyjskiej tradycji rock'n'rolla.

Tak na dobra sprawę, to numer tytułowy to taka mieszanka tego, co grał niekiedy Alice Cooper i co pojawiło się na debiucie MERCYFUL FATE w pełnej formie. Dużo mrocznego klimatu i wolniejszych temp, więcej ukazania Strony Ciemnej i wysokich wokali w powłóczystych refrenach.
Jest tu jednak na tym LP dużo łagodnie podanego, zmetalizowanego rocka o specyficznej, niepokojącej atmosferze, mimo ładnych łagodnych partii wokalnych, jak w "Doing the Right Thing". Trzeba przyznać, że śpiew Bridgesa jest dużo lepszy niż na płycie pierwszej, przede wszystkim tym razem śpiewa, a nie usiłuje być młodzieżowo buntowniczy i chuligański.
Tam, gdzie grają prosty heavy rock, jak w "Would Not Be Seen Dead in Heaven", są nawet sympatyczni, jednak to spora odległość od grup, specjalizujących się w podobnej muzyce. Ta kompozycja trochę przypomina styl THIN LIZZY i ogólnie tym razem zespół więcej czerpie niż poprzednio z brytyjskiej tradycji rockowej. Tę tradycję słychać też w wesołym, melodyjnym "Big Deal" oraz nieco nowocześniejszym, radiowo metalowym "Moon Magic". Takie utwory szturmowały właśnie radiowe listy przebojów rockowych w UK w owym czasie. Tym razem jest i łagodna, nastrojowa ballada "Madeline", bardzo ładna i utkana z delikatnych zagrywek gitarowych i śpiewu miękkiego i słodkiego, co jednak w sumie daje ciekawy efekt "beatlesowskiego" metalu. Bardziej metalowe kawałki jak "Wake Up Screaming" czy "In the Stars" są surowe, nieco w stylu nagrań grup z Newcastle i okolic, ale brak im dynamiki.
Płyta jest stylowo bardzo niespójna. Kompozycja "Trick Or Treat" o cechach metalowej ballady zagranej jednak nieco szybciej, z odrobiną psychodelii jest tu najbardziej interesująca, ale nijak się ma do reszty kompozycji z tymi rozległymi partiami gitary, rozlewającymi się w przestrzeni, silnym akcentowaniem basem i intrygującym wokalem, także w tych nietypowych refrenach.

Album jest pod względem wykonania znacznie bardziej interesujący niż debiut, muzycy poruszają się swobodnie w różnych obszarach rocka i metalu.
Dobry wokal, urozmaicony i bez fałszów, dobra gra gitarzysty i bardzo dobra sekcji rytmicznej, mającej tu do spełnienia rolę większą niż zazwyczaj na płytach NWOBHM. Bardzo dobre tym razem brzmienie, wyjątkowo ciekawe i staranne jak na rok powstania tej płyty, bardziej rockowe niż metalowe, ale przez to zupełnie odmienne od masowej produkcji NWOBHM z suchymi gitarami i kartonową perkusją.
Płyta próbowała godzić różne gusta i częściowo je pogodziła, ale nie na tyle, aby zespół zdołał się utrzymać na pełnym konkurencji rynku. Stracił kontrakt płytowy, odszedł też wokalista Bridges. Nowy rozdział grupa zapisała kilka lat później, gdy dołączył Luther Beltz, a zespół utworzył własną wytwórnię Expulsion.

Ocena: 7.5/10


21.08.2008