Destinia

[Memorius]

Destinia - Requiem for a Scream (2014)

Tracklista:

1.Requiem for a Scream 05:14

2. Sweet Vengeance 04:51

3. End of Sorrow 03:53

4. Ready for Rock 05:16

5. Still Burning 05:05

6. Dearest Pain 05:23

7. Believing 05:02

8. The Trigger 04:13

9. Despair Caprice 07:35

10.Fight to Win 04:35
11.Requiem for a Scream (bonus) 05:14

Rok wydania: 2014

Gatunek: melodic power metal

Kraj: Japonia

Skład zespołu:

Nozomu Wakai - gitara, gitara basowa

Yuhki - instrumenty klawiszowe

Satoshi Miyawaki - perkusja
oraz
Rob Rock - śpiew (1, 4, 8)
Yukio Morikawa - śpiew (2, 5, 9, 11)
Masatoshi Ono - śpiew (3, 7, 10)

Nozomu Wakai należy do średniego pokolenia japońskich Mistrzów Gitary, ale jakoś do roku 2014 nie udało mu się zaistnieć występując poza głównym nurtem power metalu. W końcu w roku 2014 poszedł śladem chociażby Ohmury i do zorganizowanego przez siebie zespołu złożonego z muzyków japońskich zaprosił trzech wokalistów światowej sławy, których przedstawiać bliżej nie trzeba. Rob Rock zawsze chętnie współpracuje z japońskimi instrumentalistami, a Morikawa z ANTHEM i Ono z GALNERYUS to idole nie tylko rodzimej metalowej sceny. Na perkusji zagrał Satoshi Miyawaki z 44 MAGNUM, a klawisze to oczywiście Czarodziej Yuhki z GALNERYUS.
Jednak pierwszoplanową postacią na albumie wydanym przez King Records w listopadzie 214 jest Wakai.

Melodyjny power metal z wirtuozerskimi popisami Wakai to sens i istota tego albumu. Rozpoczyna Rob Rock w bardzo dobrej formie wokalnej w przebojowym Requiem for a Scream. Prosta chwytliwa melodia i wbudowane w melodykę kompozycji solo Nozomu, choć pozwala sobie także na trochę neoklasyki. Ta kompozycja równie dobrze brzmi w wersji bonusowej, gdzie zaśpiewał Yukio Morikawa. Nieco łagodniej, ale to wersja dla własnej publiczności.
Niesamowity, melodyjny neoklasyczny power numer Sweet Vengeance z japońskimi wokalistami w rolach głównych to na pewno ozdoba tego albumu. Ono zaraz potem z właściwą dla siebie swobodą i rozmachem zaśpiewał przebojowy i dosyć charakterystyczny dla stylu japońskiego End of Sorrow. Trochę w stronę komercyjnego rock/ metalu poniosło DESTINIA w Ready for Rock i ten popowy wręcz refren to taki lekki  zgrzyt w tej metalowej maszynie tego albumu. Są tu także elementy progresywne, trochę JRocka i chyba ogólnie za dużo tego wszystkiego tu połączono. Potem jednak w Still Burning znów dawka bardzo dobrego melodyjnego power i jeszcze większa dawka mocarnego zapadającego w pamięć power metalu w The Trigger (Rob Rock), przy czym słychać tu echa konstrukcji i melodii innego Guitar Hero - Chrisa Impellitteri, nawet po części w stylu solo. W Despair Caprice mnóstwo bardzo dobrej melodic metalowej zabawy z Yukio Morikawa i Nozomu Wakai w rolach głównych. Dramatycznie w łagodnym stylu, elegancko jak w ARK STORM (Tak, tak Yuhki !) i wodzirej Wakai. Są i słabsze numery jeśli chodzi o kompozycje, bo ten udający power metal JRock z Believing z Japonii popłynał już setki, jeśli nie tysiące razy. Z całą pewnością nieprzypadkowo zaśpiewanie w tym numerze Wakai powierzył Masatoshi Ono. Power metalu nie udaje z pewnością Fight to Win, ale to też dosyć sztampowy utwór w standardach japońskich. Ale jaki fajny tam słychać trójkąt i jakie fajne klawisze! I jak wyraźnie!

Coś jeszcze o instrumentalistach. Yuhki to geniusz. To przybysz z innej Metalowej Planety. Niby go wcale nie ma, trzyma się skromnie z tyłu, na drugim planie, a jest wszechobecny i wypełnia niezauważalnie całą wolną przestrzeń. Po prostu Yuhki. Satoshi Miyawaki zaś jest fenomenalnie  energiczny i kreatywny, lawiny jego bębnów powodują szybsze bicie serca i to czego nie mógł zrobić w MAGNUM 44 zrobił tutaj. Wokaliści? A który z Wielkich śpiewa źle, gdy gra taki Mistrz Gitary?
Co można powiedzieć o Nozomu Wakai? Tylko jedno. Guitar Hero. Instrumentalny Dearest Pain i wszystko jasne. Neoklasyczny shred już dawno przestał być domeną tylko Yngwie Malmsteena.
Piękna klarowna produkcja, gdzie zwraca uwagę staranność planu drugiego, bardzo mocna i głośna perkusja oraz bas, no i elastyczność w mocy gitary, która jest różnie dobrana do różnych stylów kompozycji.
Nie jest to na pewno tak dewastujący melodic power metalowy monolit jak druga płyta DESTINIA z 2018. Trochę to jeszcze niezdecydowane granie, zawieszone pomiędzy neoklasyką a JRockiem, ale z pewnością godny odnotowania debiut.


ocena: 8,5/10

new 13.06.2019