WarCry

[Memorius]

WarCry - Alea Jacta Est (2004)

tracklista:

1.El guardián de Troya 06:06

2.Iberia 05:19

3.Despertar 05:36

4.Lamento 04:57

5.Sin tu voz 05:59

6.Aire 05:23
7.Junto a mí 04:47

8.Espíritu de amor 05:13
9.Fe 07:13

10.Reflejos de sangre 07:49

rok wydania: 2004

gatunek: power metal

kraj: Hiszpania

skład zespołu:

Víctor García González - śpiew

Pablo García Fernández - gitara
Fernando Gonzalez Mon - gitara

Álvaro Jardón - gitara basowa

Alberto Ardines Álvarez - perkusja

Manuel Ramil - instrumenty klawiszowe

Ten czwarty album WARCRY ukazał się nakładem Jaus Records w styczniu 2004 roku.

Nie można się oprzeć wrażeniu, że muzycy WARCRY, po części usunięci z AVALANCH, mieli na tej płycie coś do udowodnienia, mieli chęć pokazać, że są w stanie nagrać płytę w stylu "El ángel Caído", ale lepszą, bardziej epicką, bardziej dopracowaną w szczegółach i równie formalnie bogatą pomysłami idącymi niekiedy w kierunku power metalu progresywnego. Przypisywanie "Alea Jacta Est" jednoznacznie etykiety progresywnego power metalu jest jednak błędne, bo realny epicki charakter odnosi się nie tylko do wspaniałego, pełnego dostojeństwa i aranżacyjnego rozmachu El guardián de Troya. Fe czy Reflejos de sangre, najdłuższe, są również bez wątpienia kompozycjami heroicznymi, a wykorzystanie ornamentacji, a nawet fundamentu neoklasycznego (Fe) i pewnej dawki riffów w progresywnych pulsacjach to tylko dodatkowy element, by tę epickość dodatkowo uwypuklić. Wielki spokój bije z tych utworów, ogromna pewność wykonania i jest zadziwiające, jak to wszystko w garści trzyma głosem Víctor García, choć przecież wcale nie jest tu jakoś zdecydowanie ekspresywny. Tak, jest tu duch AVALANCH, temu zaprzeczyć nie można i jest to z pewnością inna płyta niż "El sello de los tiempos". Pomiędzy złożonością ostatniej części albumu a prostszymi utworami o ogromnym ładunku iberyjskiej emocjonalności, takimi jak przepiękny Iberia, istnieje spora rozbieżność stylistyczna i trudno powiedzieć, kiedy są lepsi... Iberia urzeka w tych średnich tempach i to jest bardziej WARCRY niż Reflejos de sangre. No, może nie w 2004 roku, ale w 2005 już na pewno tak. I tu przykład Espíritu de amor sam przychodzi na myśl, choć pod względem refrenu to nie jest szczytowe osiągnięcie WARCRY. Gdzieś te dwa podejścia do power metalu spotykają się w znakomitym, dynamicznym Despertar z wirtuozerskimi partiami klawiszowymi Manuela Ramila i misternymi solami obu gitarzystów. Bogato i melodyjnie. To bogactwo w formie przekazu słychać także w Lamento z intrygującym ażurowym planem drugim i łagodnymi zmianami tempa, a klimat tego utworu zawsze zachwyca. A w Aire najwięcej neoklasyki, takiej znacznie cieplejszej niż tej ze szkoły szwedzkiej, ale zasady ogólne we współdziałaniu power metalowych gitar i masywnych klawiszy są takie same. I dużo tej neoklasyki także w zwiewnej formie w Junto a mí i ten utwór to chyba bezpośrednia odpowiedź na Tierra de nadie AVALANCH.

Sporym zaskoczeniem jest delikatny song Sin tu voz przypominający pompatyczne hymnowe kompozycje AOR, chociażby MAGNUM. Zupełnie nie hiszpański styl i jest to ładne, tyle że z niewiadomych powodów oczekiwana zawsze w takich kompozycjach partia solowa gitarzystów jest zupełnie nieinteresująca.

Wykonanie ogólne na poziomie światowym, bo i jakie mogłoby być w przypadku śmietanki hiszpańskich muzyków power metalowych? Brzmienie jest inne niż wszystkich pozostałych płyt WARCRY, mastering wykonał bowiem popularny, zwłaszcza w latach 80tych i 90tych, Francisco Martínez, który pracował w tym czasie chociażby z SARATOGA i takimi gwiazdami hiszpańskiego heavy metalu i heavy rocka jak OBUS czy MEDINA AZAHARA. Samo brzmienie gitar jest dosyć surowe i tu są punkty zbieżne z wczesnymi płytami SARATOGA. Inny sound gitar niż w AVALANCH, zupełnie inny...

Jest to bez wątpienia album bardzo wysokiej klasy, jednak dla WARCRY po części nietypowy, czerpiący z muzycznej filozofii AVALANCH i te dwa zespoły spotykają się w połowie drogi.

ocena: 9,5/10

new 29.07.2022