Meden Agan

[SteelHammer]

Meden Agan - My Name is Katherine (2024)



Tracklista:
1. Moth 05:28        
2. Time Like Space 05:01         
3. Trapped 04:06         
4. Shedding 03:24         
5. Rejection 04:20        
6. Confident 05:44         
7. Sickness 06:41         
8. Victorious 04:44        
9. Beyond Any Suspicion 03:56         
10. Transition 05:13

Rok wydania: 2024
Gatunek: Progressive Symphonic Metal
Kraj: Grecja

Skład zespołu:
Dimitra Panariti - śpiew
Diman Koutsogiannopoulos - gitara
Pantelis Sakkas - bas
Tolis Mikroulis - instrumenty klawiszowe

Sześć długich lat minęło od ostatniego albumu MEDEN AGAN i to pierwsza płyta, na której zaśpiewa ta sama wokalistka. Wydania podjęła się ponownie wytwórnia Sleaszy Rider Records i premiera została wyznaczona na 3 maja 2024 roku.

Materiał tym razem jest zdecydowanie bardziej progressive metalowy, jest EPICA i coś z ostatniego mini-LP THE SPECTRE BENEATH. W przeciwieństwie do tego, co było w 2018 roku, tutaj opierają się o bardziej oczywiste schematy i do inspiracji dołączyło tutaj SYMPHONY X, nie zawsze przekonujące, nie zawsze przemyślane, dokładnie jak u Brytyjczyków, i to najbardziej uwydatnia się w Shedding.

Jakieś pozostałości po albumie poprzednim są obecne w Rejection, chociaż i tu wszystko sprowadza się to do progressive metalu SYMPHONY X w sposobie aranżacji i realizacji dalszych planów. Są też elementy protometalu w Sickness i to brzmi nie tylko infantylnie, ale i fatalnie. Te kontrasty irytują i szkoda refrenu, który jest dobry, zwrotki to absolutny koszmar z potwornie wydzierającą się wokalistką, która próbuje naśladować frontmana DISTURBED. Moth jako otwieracz jest niby dobry, ale brzmi to wszystko płasko, najgorsza jednak jest forma wokalna Dimitra Panariti. Żarliwy głos gdzieś zaginął, wyszła tutaj strasznie manierycznie, siłowo i rozczarowująco, co najgorsze to zabieg w pełni celowy, ponieważ są tutaj obecne przebłyski tej wspaniałej wokalistki z 2018 roku. Szorstka, ale niestety w negatywnym tego słowa znaczeniu. Po części materiał wymusza te zmiany, miało być bardziej mrocznie, więcej zła, tylko jak płasko i sztampowo wypada tutaj Time Like Space, Victorious i Confident na tle innych grup?

Od strony kompozycyjnej celują w innego słuchacza i w opcji progressive metalowej to nie jest złe, ale zdecydowanie lepiej wypadają w bardziej tradycyjnie power metalowym Trapped i to hit tego albumu utrzymany w stylu tego, co było dobre na Catharsis. Dziwnym i niezrozumiałym eksperymentem jest Beyond Any Suspicion, gdzie idą w rytmy zdecydowanie bardziej modern metalowe rejonów AMARATHNE, połączone z WITHIN TEMPTATION z czasów The Unforgiving, ale to tylko kopiowanie po najmniejszej linii oporu. Wyszło przeciętnie i bez polotu, z bardzo wyświechtanym refrenem i melodią.

Na koniec Transition o zwiewnych refrenach i bardziej tradycyjnych dla gatunku zwrotkach, zaśpiewane na dwa głosy wypada całkiem nieźle, chociaż melodia w mostkach i przejściach mogłaby być jednak ciekawsza.

Od strony technicznej nie zawiódł ani Tolis Mikroulis, ani Diman Koutsogiannopoulos, szczególnie on, bo jego sola gitarowe są bardziej rozbudowane i imponujące. Bardzo dużo w tym melodii, często lepszych od motywów wiodących kompozycji, są dłuższe, ale żadne się nie dłuży. To jest największy atut tej płyty, ale ozdobniki gitarowe nie są w stanie uratować całości.

Brzmienie samodzielnie stworzył Jens Borgen i jest dobre w opcji szwedzkiej, ale bez blasku i dopracowania, które było na Catharsis. Prawdopodobnie to wina automatu perkusyjnego, który próbowano ukryć, ale greckiej gry nie da się zautomatyzować.

Coś innego, bardziej progressive metalowego z elementami symphonic i nie tak atrakcyjnego jak Catharsis.

To dobry album z przebłyskami, ale poniżej oczekiwań i jakich wiele w tym gatunku.

Ocena: 7.1/10

SteelHammer

Przedpremierowa recenzja dzięki uprzejmości wytwórni Sleaszy Rider Records.