Bloodbound

[Memorius]

Bloodbound - Nosferatu (2005)



Tracklista:
1. Behind the Moon 06:27
2. Into the Dark 04:31
3. Nosferatu 06:23
4. Metal Monster 04:24
5. Crucified 03:50
6. Desdemonamelia 04:14
7. Fallen from Grace 04:45
8. Screams in the Night 04:40
9. For the King 03:49
10. Midnight Sun 03:51
11. On the Battlefield 05:57

Rok wydania: 2005 (Japonia) /2006
Gatunek: Melodic Heavy/Power Metal
Kraj: Szwecja

Skład zespołu:
Urban Breed - śpiew
Tomas Olsson - gitara
Fredrik Bergh - bas, instrumenty klawiszowe
Oskar Belin - perkusja

Powstanie zespołu BLOODBOUND odbiło się dosyć szerokim echem przede wszystkim ze względu na obecność w składzie Urbana Breeda, wokalisty TAD MOROSE, który ucichł po nagraniu znakomitej płyty "Modus Vivendi" w 2003 roku. Wiadome było, że grupa, założona z inicjatywy Olssona i Bergha będzie grać melodyjny heavy/power metal, a zagadką było tylko, na ile obecność Breeda spowoduje uznanie zespołu za pewną kontynuację TAD MOROSE. Jak się okazało, kopia czy klon TAD MOROSE nie powstał, na co wskazuje zawartość pierwszej płyty wydanej w grudniu 2005 najpierw w Japonii przez Avalon, a lutym 2006 w Europie przez Metal Heaven.

"Behind the Moon" to rozpoczęcie utworem z melodią przypominającą IRON MAIDEN z typowym dla Szwecji melodyjnym refrenem, przy czym solo i część instrumentalna ponownie jest typowo ironowa. Na szczęście nie ma mowy o klonowaniu słynnych Brytyjczyków, bo "Into the Dark" to już znacznie więcej z TAD MOROSE, tyle że radosny refren nie bardzo tu pasuje do tej heavy powerowej siły zwrotek. "Nosferatu" intryguje dzwonami i delikatnym wstępem oraz spokojnym, smutnym śpiewem Breeda. Nagłe przyspieszenie i otrzymujemy pełen patosu i epickiej podniosłości wspaniały utwór godny funkcji tytułowego. "Metal Monster" utrzymany jest w zbliżonym stylu i oba tworzą pewną całość, przy czym przebojowość tego numeru jest zdecydowanie większa. Doskonały po raz kolejny refren i to umiarkowane tempo, które na tym LP dominuje i za każdym razem jest to rozgrywane w mistrzowski sposób.
Szybszy jest "Crucified" i bardzo zaskakujące jest tu wykorzystanie neoklasycznych elementów tworzących podstawę heavy powerowej całości. Tym razem świetne zwrotki i sola, natomiast w refrenie jednak takim gigantom jak MEDUZA czy MAJESTIC nie dorównali. Za to słychać w jak wysokiej formie wokalnej jest sam Breed. "Desdemonamelia" mimo specyficznego wejścia klawiszowego to rasowy killer z najlepszych czasów TAD MOROSE, no może odrobinę lżej zagrany. Pewną negatywną niespodzianką jest "Fallen from Grace", denerwująca kopia nagrań HELLOWEEN z Keeperów. Galopujący speed melodic power niechaj lepiej pozostawią Niemcom. "Screams In The Night" wolniejszy, ale to też powerowa galopada, choć znów gdzieś IRON MAIDEN w tle. W sumie jakby cały ciężar przesunięty jest tu na refren, jeden z najbardziej zapamiętywalnych na tym albumie. Wyjątkowo tym razem dopieszczona melodia - ciepła i podniosła. "The King" bardzo starannie ułożony wokalnie, dużo tu wysokiego śpiewu i rycersko-baśniowy klimat bez uciekania się jednak do kopiowania HAMMERFALL. "Midnight Sun" to ponownie wspaniały przykład łączenia heavy/power z motywami neoklasycznymi i brzmi to jak wczesny epicki Malmsteen z refrenem w stylu niemieckim. Olsson daje tu popis gitarowego kunsztu, który chyba na tym LP za bardzo ukrywał w większości kompozycji. "On The Battlefield" rozpoczyna się jak ponura, folkowa opowieść barda, a potem... no niech będzie, że IRON MAIDEN się znów kłania, ale czyż wykorzystanie pewnych riffów Brytyjczyków nie jest tu mistrzowskie w budowaniu kompozycji epickiej? Znakomite, pełne niewymuszonego monumentalizmu zwieńczenie tego albumu.
No i to już koniec, a szkoda, ponieważ tej płyty słucha się z prawdziwą przyjemnością. Starannie dobrane brzmienie jest moim zdaniem wzorcowe dla takiej muzyki, łączącej w melodyjnej formie heavy i power metal.

Zastosowane zapożyczenia nie tylko nie rażą, ale wręcz dodają tu specyficznego uroku, zwłaszcza że wcale nie są ukrywane. Swoboda wykonania i zgranie godne szacunku podobnie jak wokalny występ Urbana Breeda, potwierdzający, że jest on wokalistą elastycznym, uniwersalnym i potrafiącym panować w obrębie kompozycji. Breed tu napędza dodatkowo tę maszynę zbudowaną z dosyć prostej sekcji rytmicznej i bardzo stanowczej gry Olssona.
BLOODBOUND na pierwszym albumie pokazał się, jako zespół może niezbyt oryginalny, ale emanujący siłą i czarujący doskonałymi melodiami.
Płyta dla skandynawskiego grania istotna i zdecydowanie godna uwagi.

Ocena: 9/10

29.11.2007

[Memorius]

Bloodbound - Book Of The Dead (2007)



Tracklista:
1. Sign of the Devil 05:23
2. The Tempter 04:53
3. Book of the Dead 04:04
4. Bless the Unholy 04:12
5. Lord of Battle 05:06
6. Flames of Purgatory 05:09
7. Into Eternity 04:54
8. Black Heart 05:03
9. Black Shadows 05:52
10. Turn to Stone 04:46
11. Seven Angels 07:08

Rok wydania: 2007
Gatunek: Melodic Heavy/Power Metal
Kraj: Szwecja

Skład:
Michael Bormann - śpiew
Tomas Olsson - gitara
Henrik Olsson - gitara
Fredrik Bergh - bas, instrumenty klawiszowe
Pelle Åkerlind - perkusja

To prosty, klasyczny a przy tym melodyjny jak diabli heavy metal. Ba, nawet nie tak bardzo heavy... Zawirowania powstałe po odejściu Urbana Breeda, które w pewnym momencie doprowadziły niemalże do rozpadu grupy i zmusiły jej założycieli, Tomasa Olssona i Fredrika Bergha do przeorganizowania składu i przemyślenia dalszej drogi. Pojawił się drugi gitarzysta, Henrik Olsson, brat Tomasa, nowy perkusista Akerlind (MORGANA LEFAY) i co najważniejsze nowy wokalista, którym został Niemiec Michael Bormann, wcześniej współpracujący między innymi z Blackmore i JADED HEART. Płytę wydała w maju ponownie wytwórnia Metal Heaven.

Wspólnie nagrali album zawierający kompozycje przygotowane przez Bergha i T. Olssona jeszcze w połowie ubiegłego roku. Jakie? Fajne. Proste. Miłe dla ucha. Na nic wielkiego niepretendujące. Nie ma w nich wydumanej mocy ani przebiegłej agresji. Dwie gitary grające w średnich na ogół tempach, o miękkim brzmieniu z lekko schowanymi, starannymi, acz czytelnymi solówkami. Gdzieniegdzie malutkie klawisze we wstępach, jak w ‘Sign Of The Devil’, przy czym Bergh wcale nie pretenduje do miana wirtuoza i nie wysuwa się z nimi na pierwszy plan. Równa sekcja rytmiczna bez fajerwerków i zagłuszania reszty, ale podkreślona tam, gdzie trzeba dzięki ogólnej starannej produkcji. Bormann jako wokalista sprawdza się znakomicie w ustalonej konwencji. Śpiewa pewnie, chwilami drapieżnie a czasem bardzo melodyjnie, swobodnie operując głosem. Same kompozycje nie są odkrywcze, ale mają dobre 'kołyszące refreny' i zostały elegancko zagrane, zgodnie zresztą ze szwedzką recepturą. Nie są też wcale tak podobne do siebie, jak by się mogło wydawać po pierwszy przesłuchaniu. Mamy tu sympatyczny, wolny ‘Black Heart’, lekko mroczne ‘Book Of The Dead’ i ‘Sign Of The Devil’ oraz trochę power metalowych galopadek z chórkami w swoistym skandynawskim stylu. Znajdziemy też kilka stylistycznych nawiązań do tuzów tego gatunku. Choćby w takim ‘Turn To Stone’ do GAMMA RAY czy w najdłuższym na płycie ‘Seven Angels’ do ‘późniejszego’ IRON MAIDEN.

Na zakończenie jeszcze raz podkreślę, że ‘Book Of The Dead’ to album dla wielbicieli takiego grania. Osobiście lubię taką muzykę, a tu jest ona zdecydowanie atrakcyjna.

Ocena: 9/10

1.06.2007

[Memorius]

Bloodbound - Unholy Cross (2011)



Tracklista:
1. Moria 05:40
2. Drop The Bomb 03:56
3. The Ones We Left Behind 05:21
4. Reflections Of Evil 04:21
5. In For The Kill 04:29
6. Together We Fight 05:21
7. The Dark Side Of Life 03:58
8. Brothers Of War 05:06
9. Message From Hell 03:30
10. In The Dead Of Night 04:01
11. Unholy Cross 04:46

Rok wydania: 2011
Gatunek: Heavy Metal/Melodic Power Metal
Kraj: Szwecja

Skład zespołu:
Patrik Johansson - śpiew
Tomas Olsson - gitara
Henrik Olsson - gitara
Anders Broman - bas
Pelle Akerlind - perkusja
Fredrik Bergh - instrumenty klawiszowe

Czwarta płyta BLOODBOUND, wydana w marcu przez AFM Records i z premierąw lutym w Japonii (Avalon), i po raz kolejny nieco inna niż poprzednie. Urban Breed po raz drugi pożegnał się z tym zespołem i teraz pozostaje kwestia kiedy tam ponownie wróci... Może już nie wróci, bo Johansson, który go zastąpił to solidny wokalista i zapewne zagości na dłużej, mimo że przecież równolegle występuje w innym heavy metalowym zespole, DAWN OF SILENCE, i to z sukcesami.
Dużo pytań, spekulacji, ale to już tak jest przy okazji BLOODBOUND.

Zespół dzielący fanów power i heavy metalu na dwa różne obozy, przy czym linia podziału czasem tworzy podzbiory wspólne dla tych obozów. No taki zespół, grający ni to power metal, ni to heavy metal, nieraz bardzo przebojowy jak z Bormannem, ni to bardziej nowoczesny, ale odległy od pojęcia "modern" metal i nieco zwiększonym ciężarze gatunkowym.
Ta płyta jest prostsza i jakby nastawiona na pogodzenie tych wszystkich obozów w graniu melodyjnym, pełnym zapożyczeń i jednak mniej szwedzkim niż poprzednio. BLOODBOUND zaczął tu grać ogólnie-europejsko, przy czym jednak sporo tu odniesień do power metalu w podgatunku wylansowanym przez Kai Hansena. Na szczęście nie jest to kolejna kopia "Keeperów" czy którejś z płyt GAMMA RAY z lat 90-tych, ale te inspiracje są słyszalne.
Skład obszerny, sześcioosobowy, dwie gitary, klawisze sporo mocy w tych gitarach, co najmniej tyle, ile na albumie poprzednim, jednak granie prostsze, czy też może bardziej mainstreamowe. Riffy niezbyt złożone z nastawieniem na ekspozycję refrenów i ten w "Moria" jest więcej niż bardzo dobry. Już gdzieś bardzo podobny słyszałem, ale to w niczym nie przeszkadza. No i jest tu interesujące solo, niemal neoklasyczne i w tym elemencie na płycie dzieje się ogólnie bardzo dobrze.
Zespół trzyma się niezbyt szybkich temp, zbliżonych do tych, dominujących na debiucie i w pewnym stopniu ta płyta muzycznie najbardziej go przypomina, nie będąc równocześnie jego jakimś powieleniem. Niemniej delikatnie heavy powerowy z chórkami i "łoło" jest rozegrany właśnie w pewnym stopniu jak kompozycje z pierwszego LP. Ładunek metalowej tradycyjnej przebojowości jest tu przeogromny. Granie podobne do wszystkiego, a przecież zrobione znakomicie i to autentyczny hit, przy tym tak swobodnie zagrany. No i swobodnie zaśpiewany przez Johanssona, co do którego jednak mam pewne wątpliwości.

Mimo wszystko to nie jest wokalista klasy Breeda czy Bormanna, a chwilami jakby próbuje śpiewać pod nich. W DAWN OF SILENCE jakoś prezentuje się lepiej.
Mimo to w zagranym w średnim tempie, mocno akcentowanym "The Ones We Left Behind" wypada świetnie w świetnej pod względem melodii kompozycji.
Taki BLOODBOUND właśnie - melodyjnie i ani to power metal, ani klasyczny heavy - prezentuje się okazale.
"Reflection Of Evil" to chyba najlepszy motyw muzyczny BLOODBOUND, jaki ten zespół stworzył w otwarciu, ale potem... No ja nic nie mam przeciw metalowi hansenowskiemu, lubię, ale ten refren zupełnie bezsensownie został tu dany akurat w takim stylu. Powstała po obiecującym początku kolejna niemiecka speed melodic radosna galopadka. Taki BLOODBOUND mi się nie podoba. Natomiast "In For Te Kill" to już zupełnie coś innego i tu kłania styl lat 80-tych i granie rycerskie, true, lekko ponure i mroczne i w tradycyjnym skandynawskim chłodnawym stylu. Nawet po prostu szwedzkim stylu lat 80-tych, tylko że wtedy technika nagraniowa zazwyczaj nie pozwalał uzyskać takiego brzmienia. Ten szwedzki heavy metal ubiegłego stulecia przypomina także "Together We Fight" z takim refrenem, w jakim zazwyczaj się dumnie i podniośle sławi heavy metal.
Druga część albumu jest niestety mniej interesująca. "The Dark Side Of Life", "Message From Hell" i "in The Dead Of Night" to, owszem, dobre kompozycje w power metalowej stylistyce, częściowo niemieckiej, ale w pierwszej z nich poza intrygującym początkiem nic się specjalnie nie dzieje dalej... Jest tu delikatnie zaznaczony motyw neoklasyczny, potem jednak optymistyczny melodic power GAMMA RAY lat 90-tych bierze górę. W dwóch pozostałych jest to samo, a wysokie zaśpiewy wokalisty niestety irytujące. Wydaje mi się, że takie granie BLOODBOUND powinien jednak zostawić zespołom z kraju między Renem a Odrą.
Jest i metalowa ballada, bardzo porządna i dobrze pomyślana "Brothers Of War", może mało oryginalna, ale tego się po prostu bardzo dobrze słucha, zresztą jak zawsze, gdy BLOODBOUND zwalnia i gra romantyczniej, a ten song choć wojenny jest jednak bardzo romantyczny.
Na deser Szwedzi zostawiają numer tytułowy "Unholy Cross" i to dobre posunięcie, bo wytaczają działo ciężkiego kalibru, mimo że ten numer nie jest szczególnie ciężki, choć to klasyczny heavy power. Do tego to klasyczny rasowy melodyjny heavy power szwedzki i warto tu zwrócić uwagę na precyzję, z jaką to zostało zagrane. Minimalnie tu efekt psuje chyba zbyt wysoki wokal Johanssona i tu by pewnie Urban Breed wpasował się lepiej.

Ale jego nie ma. Jest BLOODBOUND melodyjny, metalowo przebojowy, chwytliwy i z utworami, które wchodzą bardzo gładko.
Ten zespół spośród innych wyróżniało zawsze to, że to granie łatwo przyswajalne (poza albumem poprzednim). Tak jest i teraz, tyle że niekoniecznie przyswajalność musi się wiązać z uciekaniem się do kopiowania metalu Kai Hansena.
Jak zwykle jest to wszystko pewnie i sprawnie zagrane, bez wirtuozerii, ale na poziomie bardzo zgranego zespołu, bo to i muzyka wyraźnie zespołowa.
Mocny bas, głośna, ale nie pukająca perkusja, jedynie odrobinę więcej mięsa można było dołożyć gitarom. Moc odpowiednia, ale czasem lekko plastikowo brzmią. Lekko...
BLOODBOUND nowych lądów tu nie odkrył, nagrał melodyjny album środka, a takich pojawia się nie za dużo.
Ten jest bardzo dobry, jednak nie ma tego błysku jaki "Nosferatu" ani tej pewnej swobody niewymuszonej przebojowości "Book Of The Dead".
Do płyty poprzedniej ma się w zasadzie nijak, co przeciwników tego LP zapewne ucieszy, a zwolenników lekko zniesmaczy.

Ocena: 8.1/10

18.03.2011

[Memorius]

Bloodbound - Tabula Rasa (2009)

Tracklista:

1. Sweet Dreams of Madness 04:34

2. Dominion 5 05:06

3. Take One 04:05

4. Tabula Rasa 03:42

5. Night Touches You 04:18

6. Tabula Rasa, Pt. 2 (Nothing At All) 03:33

7. Plague Doctor 03:45

8. Master of My Dreams 03:34

9. Twisted Kind of Fate 03:45

10. All Rights Reserved 04:32

Rok wydania: 2009

Gatunek: Heavy/Power Metal

Kraj: Szwecja

Skład zespołu:

Urban Breed - śpiew

Tomas Olsson - gitara, bas

Henrik Olsson - gitara

Johan Sohlberg - bas

Pelle Åkerlind - perkusja

Fredrik Bergh - instrumenty klawiszowe

No i wrócił Urban Breed... Występ Michaela Bormanna okazał się jednorazowym, miłym dla ucha wydarzeniem, ale przecież w końcu wrócił sam Urban Breed! Avalon w Japonii wydaje ten LP w marcu, w kwietniu natomiast w Europie szwedzka Blistering Records.

Nie wróciła jednak muzyka z "Nosferatu", co mogłaby w pewnym stopniu sugerować podobna stylistycznie okładka.
BLOODBOUND probuje być nowoczesny od pierwszych sekund i niezły melodyjny refren został wpleciony w ciężkie modern heavy/power metalowe gitary bardziej w stylu TAD MOROSE niż BLOODBOUND. Breed momentami niemal ni to recytuje, ni to rapuje, solo progresywne, a perkusja wali jak oszalała. Ostre thrashowe granie surowych gitar w Dominion łamie się nagle słodkim refrenem w stylu AOR i jest mieszanka dosyć nieznośna. Kolejne nieczytelne solo, na granicy kakofonii, a zaraz po nim nastrojowe pościelowe solo.
Trochę to wszystko bez ładu i składu, z barkowym przepychem, ale to wnętrze urządzone jest bez smaku. Pustka muzyczna w nieokreślonych i płaskich mimo udziwnień Take One iPlague Doctor. Dobry początek, ciekawy riff mamy w Master of My Dreams, tu jednak czar pryska przy boysbandowym refrenie i solówce beznadziejnej i chyba z zupełnie innej płyty. Modern rockowy balladowy song Night Touches You jest przesłodzony, schodzi na pozycje emo love/hate grania słabych grup gothic rockowych i realnie z metalem ma mało wspólnego.
Trochę to lepiej wygląda w bardziej lajtowym potraktowaniu stylu TAD MOROSE w Twisted Kind of Fate, tyle że ten zamaszysty refren na dwóch poprzednich płytach zająłby w kategorii zamaszystości jedno z ostatnich miejsc. Jest tu także kolejne, jedne z wielu, bezsensowne solo gitarowe.
Naprawdę udany na tym albumie jest tylko numer tytułowy Tabula Rasa i chyba tylko dlatego, że to ten stary BLOODBOUND, gdzie heavy/power służy przekazaniu konkretnej melodii w potoczystym i soczystym stylu. Niestety Tabula Rasa, Pt. 2 (Nothing At All) to już tylko zbiór agresywnych, nerwowo zagranych riffów w pseudoprogresywnej oprawie i tylko refren jest tu całkiem niezły, jeśli ktoś lubi wzniosłą, płaczliwą pompatyczność. Na koniec All Rights Reserved. Nowocześnie, modern gitarowo niby potoczyście, z następnym słabym romantycznym refrenem.

Breed w formie niezłej, ale daleki od ideału Urban Breeda. Pozostali na swoim zwykły wysokim poziomie, przy czy umiejętności nie zawsze wykorzystują we właściwy sposób. Najlepiej wypadł w tym wszystkim Pelle Åkerlind, który nie przyczynił się do amelodycznych tortur, jakie BLOODBOUND tu miejscami serwował.
Znakomite brzmienie, do którego BLOODBOUND już zdążył przyzwyczaić i tu nie mogło być inaczej. Kapitalna klarowność, piękne ustawienie perkusji i mruczącego basu. Kilka planów, w tym oddzielny dla Breeda i eterycznych klawiszy Bergha, których tu prawie nie ma.
Nie bardzo wiadomo, dla kogo przeznaczona jest płyta. Na pewno nie dla fanów BLLODBOUND z dwóch pierwszych płyt, ani dla zwolenników modern rock/metalu, ani też dla tych, którzy cenią progresywne mocne uderzenie.
Dla kogo więc?
All Rights Reserved. Niech tak pozostanie dla tego LP i niech tej zasady nie łamie żaden zespół, który chciałby pójść drogą muzyczną wyznaczoną na "tabula rasa"...


ocena: 5/10

26.04.2009

[Memorius]

Bloodbound - In the Name of Metal (2012)

Tracklista:

1. In the Name of Metal 04:16

2. When Demons Collide 04:11

3. Bonebreaker 03:05

4. Metalheads Unite 05:00

5. Son of Babylon 03:19

6. Mr. Darkness 03:15

7. I'm Evil 03:55

8. Monstermind 03:34

9. King of Fallen Grace 03:19

10. Black Devil 03:47

11. Bounded by Blood 04:07
12.Book of the Dead 2012 03:54 (bonus track)

Rok wydania: 2012

Gatunek: Heavy Metal/Melodic Power Metal

Kraj: Szwecja

Skład zespołu:

Patrik Johansson - śpiew

Tomas Olsson - gitara

Henrik Olsson - gitara

Anders Broman - bas

Pelle Akerlind - perkusja

Fredrik Bergh - instrumenty klawiszowe

A oto i piąta płyta BLOODBOUND, którą AFM Records wydała w listopadzie 2012, a premiera światowa miała miejsce miesiąc wcześniej w Japonii.

"In the Name of Metal". Bardzo ładna deklaracja oczywiście, ale...

Są refreny świetne, są refreny słabe i jest refren z In the Name of Metal. Ja oczywiście rozumiem, że pewne rzeczy można potraktować bez śmiertelnej powagi, ale gdy robi to POWERWOLF, to jest to OK, ale to, co zrobił tu BLOODBOUND, jest po prostu okropne. Te słowa, to solo, te chórki... To jest po prostu poniżej krytyki.

Wiara w ten zespół wraca w pięknym true metalowym graniu w When Demons Collide z kapitalnymi melodiami (wszystkimi!), chóralnymi refrenami, werblami i mocą przekazu z "Nosferatu".

Dużo ze stylu "Nosferatu" jest w  Mr. Darkness z autentyczną nutką mroku w melodyjnej classic heavy metalowej oprawie, a jeszcze więcej w niemal podręcznikowym dla BLOODBOUND z debiutu Monstermind, w otoczce melodyjnego horroru. No i to solo gitarowe jest tu kapitalne, zdecydowanie najlepsze na całej płycie.

Jest tu więcej takiego grania prawdziwie heavy metalowego z mocą idących do przodu gitar i potoczystymi solówkami jak w Bonebreaker, czy w wolniejszym Son of Babylon z pełnym rozmachu refrenem gdzie reszta ekipy wspiera Patrika Johanssona. Do tej kategorii zalicza się także King of Fallen Grace zrobiony pod HAMMERFALL i zrobiony fantastycznie!

Bardziej powermetalowy jest zdecydowanie zagrany I'm Evil, trochę chłodniejszy w gitarach i wyraźnie szwedzki w stylu przekazu. Refren znakomity, choć solo trochę przypomina wydziwianie z "Tabula Rasa" i można nawet wychwycić nutki neoklasyczne.

Jest także metalowy hymn w stylu MAJESTY czy METALFORCE Metalheads Unite, całkiem przyzwoity i można nawet wybaczyć doprawdy grafomański tekst refrenu

“Metalheads unite,
C'mon join the fight

Metalheads unite,

We bring them down

Metalheads unite,

March into the night

Metalheads unite,

Sing...

M. E. T. A. L. for metal”

Black Devil ciężki w gitarach, nie jest ciężki w melodii i tak to trochę pachnie US glamem i heavy metalem stadionowym w refrenie. Natomiast Bounded by Blood to taki ukłon w stronę kiczowatego heavy metalu LECHERY lub KATANA. Prosty refren, prościutki rytm i kapitalne neoklasyczne właściwie solo...


Ten album należy potraktować szczególnie i odnieść do tego co gra lub grał MAJESTY, METALFORCE czy, i tu najbliżej - DREAM EVIL na "The Book Of Heavy Metal". Proste teksty, na granicy kiczu czasem, proste rozwiązania w konstrukcji utworów, odniesienia do najbardziej archetypowych motywów true grania.  Zabieg świadomy i celowy i teraz sprawa otwarcia w postaci In the Name of Metal jest w pełni jasna.
Wszystko to zostało zrealizowane w perfekcyjny sposób. BLOODBOUND uniknął błędów niektórych innych zespołów, które nagrywały podobne albumy i nie ustawił brzmienia na  garażowo-piwniczne lub starodawne i produkcja to najlepszy BLOODBOUND z możliwych. Zachwyca zwłaszcza bas i perkusja w ciężkich bębnach.
Wykonanie niezwykle staranne w prostych i najprostszych elementach, które czasem wychodzą najgorzej. Robota gitarzystów wyborna, sola świetne, a Patrik Johansson niszczy bezustannie w wyższych i niższych rejestrach i wcale tu Urban Breed nie jest potrzebny,
Podstawowy problem tak skonstruowanych albumów jest to, że nigdy nie będą więcej niż bardzo dobre.
Syndrom "The Book Of Heavy Metal". Nie można zrobić przekrojowej wycieczki po melodyjnym metalu i zadowolić wszystkich wszystkim. Dla mnie są tu mielizny, a otwieracza nie wybaczę, bo jestem ponurym true metalowcem.
Niemniej ogólnie bardzo dobrze i wystarczy.


ocena: 8/10

new 12.08.2018

[Memorius]

Bloodbound - Stormborn (2014)

Tracklista:

1. Bloodtale 01:43

2. Satanic Panic 04:30

3. Iron Throne 03:36

4. Nightmares from the Grave 05:13

5. Stormborn 05:50

6. We Raise the Dead 03:55

7. Made of Steel 03:52

8. Blood of My Blood 03:51

9. When the Kingdom Will Fall 05:39

10. Seven Hells 04:01

11. When All Lights Fail 04:08

Rok wydania: 2014

Gatunek: Heavy Metal/Melodic Power Metal

Kraj: Szwecja

Skład zespołu:

Patrik Johansson - śpiew

Tomas Olsson - gitara

Henrik Olsson - gitara

Anders Broman - gitara basowa

Pelle Akerlind - perkusja

Fredrik Bergh - instrumenty klawiszowe

"In The Name Of Metal" to był "The Book Of Heavy Metal" Bis i trzeba było nagrać coś bardziej oryginalnego. Sprawdzony skład BLOODBOUND nagrał nowy LP w Bollnäs i wydała go AFM Records w listopadzie 2014 roku.

Jednak, jeśli brać pod uwagę oryginalność całości, to można zaryzykować tezę, że Szwedzi poszli po najmniejszej linii oporu.
Melodyjny heavy/power, jaki tu zagrali, jest atrakcyjny pod względem melodii i kompozycji, pod warunkiem, że się lubi POWERWOLF. Pomijając już pewne podobieństwa w warstwie lirycznej układ kompozycji, wykorzystanie instrumentów klawiszowych, sposób budowania chóralnych refrenów i wiele innych elementów wskazuje, że BLOODBOUND próbuje zdyskontować sukces stylu POWERWOLF, po części gdzieś tam sięgając do czasów "Nosferatu". Zresztą nie tylko o POWERWOLF tu chodzi, o czym dalej...
W Satanic Panic dochodzi do tego wszystkiego jeszcze typowy painkillerowy styl wczesnego PRIMAL FEAR i to jest w sumie bardzo dobre, ale zresztą jak na całym LP, to co w graniu POWERWOLF było lekko ironiczne, dowcipne i śmieszne oraz sarkastycznie bombastyczne tutaj wydaje się nieco przyciężkie i zbyt poważnie potraktowane. Ta uwaga tyczy się faktycznie wszystkich numerów w "powerwolfowym"  stylu, a jest tego tutaj sporo. Jest tu jednak również solidna porcja rozpoznawalnego BLOODBOUND, czy szerzej, wysokiej klasy melodyjnego power metalu szwedzkiego z klasycznego nurtu, jak Nightmares from the Grave, gdzie pobłyskują nuty irlandzkiego folkloru, a solo gitarowe ma cechy neoklasyczne i nawet ten dziecięcy chór zabrzmiał tu całkiem sympatycznie. Wyborny jest pełen mocy i porywający w riffach i refrenie We Raise the Dead, numer jak z "Nosferatu", fantastycznie żywiołowo i power metalowo grają w Blood of My Blood, jakże szwedzko i tak trochę pod HAMMERFALL (albo bardzo...). No i ten shred praktycznie neoklasyczny, praktycznie progresywny - fantastyczny! Klasyczny szwedzki w formie i szwedzki w heroizmie epickim jest znakomity Seven Hells. Wyborne partie i ozdobniki gitarowe grają tu Olssonowie. Natomiast When All Lights Fail, szybki i zwiewny When All Lights Fail  to melodic power metal, jaki na pewno jest marzeniem tabunu szwedzkich grup, które grają niby to samo ale jednak to nie to samo...
Są również nawiązania zupełnie nieoczekiwane, jak sabatonowe fragmenty w potoczystym Iron Throne i wolniejszym, dostojnym i epickim Stormborn i zupełnie nie wiem, co o tym myśleć, poza tym, że mi się to podoba. Tak na dobrą sprawę Stormborn mógł z powodzeniem nagrać SABATON i nikt by chyba się nie zorientował. Zresztą When the Kingdom Will Fall pewnie też...
Tym razem metal jest sławiony w rytmicznym i niezbyt szybko zagranym true heavy metalowym. To dobry, sprawnie odegrany kawałek, z encyklopedycznym refrenem w stylu DREAM EVIL, tyle że oryginalności w tym ani grama, czy raczej ani nuty.

Niezaprzeczalnie wszyscy zagrali znakomicie, a Patrik Johansson zaśpiewał z pasją i bezbłędnie, korzystając z dosyć szerokiego arsenału środków wyrazu. Perfekcyjna jest także realizacja dźwięku, przy czym mięsiste gitary brzmią lepiej niż te z 2012, a perkusja dewastująca i przestrzenna.
Trochę niebezpiecznie się BLOODBOUND zbliża ponownie do "Book of Heavy Metal" (volume III?) Na szczęście wie, kiedy w porę się wycofać, by w tę pułapkę nie wpaść. Oryginalności i własnej tożsamości mało, cytaty z innych tuzów mocno wyeksponowane. Z drugiej jednak strony grają to, czego ludzie lubią słuchać i robią to znakomicie.
Marna oryginalność na siłę jest znacznie gorsza od solidnej, atrakcyjnej metalowej wtórności.


ocena: 8,9/10

new 26.01.2019

[Memorius]

Bloodbound - War Of Dragons (2017)

Tracklista:

1. A New Era Begins 00:30

2. Battle in the Sky 04:24

3. Tears of a Dragonheart 03:49

4. War of Dragons 04:08

5. Silver Wings 03:45

6. Stand and Fight 03:34
7. King of Swords 04:06

8. Fallen Heroes 04:20

9. Guardians at Heaven's Gate 03:42

10. Symphony Satana 04:57

11. Starfall 03:55
12.Dragons Are Forever 03:55

Rok wydania: 2017

Gatunek: Melodic Power Metal

Kraj: Szwecja

Skład zespołu:

Patrik Johansson aka Patrik J Selleby - śpiew

Tomas Olsson - gitara

Henrik Olsson - gitara

Anders Broman - gitara basowa

Pelle Akerlind - perkusja

Fredrik Bergh - instrumenty klawiszowe

Siódmy album BLOODBOUND ukazała się w lutym 2017 roku nakładem AFM Records i tu Patrik Johansson wystąpił już oficjalnie pod zmienionym nazwiskiem Patrik J Selleby.

Muzyka zmianie nie uległa. Tak, Battle in the Sky to dynamiczny melodic power metal z wyraźnymi wpływami POWERWOLF i  jest to wyborne otwarcie.
Wtórność jest nieistotna. Że o smokach? No i co z tego? Smoki ostatnio w metalu wymierają.
Jeśli tak kapitalnie jak w dumnym Tears of a Dragonheart to niech żyją smoki! Frazowanie Patrika w refrenie tej kompozycji jest genialne. Sporo jest w tym strzelistego, polatującego ku niebu (gdzie latają ogniste smoki) stylu POWERWOLF, ale to też dobrze. Jest też epickość przekazu w szybkim War of Dragons z neoklasycznym solem, czy też w pełnym pozytywnej energii i słońca Stand and Fight.Silver Wings z elementami skocznego folk jest pełen rozmachu i rytmicznych gitar oraz doprawdy wybornego śpiewu Patrik J Selleby. Piękne górki, fantastyczny zasięg i absolutna klarowność. King of Swords to power metal łączący wszystko. I stary HELLOWEEN w refrenie, i PRIMAL FEAR w zwrotkach i POWERWOLF lub SABATON w aranżacjach, i ORDEN OGAN  w inkrustacjach folkowych. Z ogromną swobodą to wszystko połączyli w jedną całość. Brawo! Z kolei  w znakomitym Fallen Heroes czuć najbardziej ducha SABATON, a te wybuchowe chórki są zrobione po mistrzowsku. Zachwyca lekkość realizacji tego wszystkiego, te nieskrępowane w locie metalowe skrzydła Szwedów. Gdy się rozpędzają w Guardians at Heaven's Gate... No coś pięknego. Arcymistrzowski melodic power, no i ten refren do tego. Zachwyca Symphony Satana. Po prostu zachwyca. Esencja szwedzkiego power metalu od NOCTURNAL RISES z pierwszych płyt, poprzez THE STORYTELLER, aż do SABATON. Co za genialne ornamentacje i orkiestracje tu słychać, jaki miażdżący refren chóralny. Wtórne? No i co z tego? Miazga i tyle! Wśród tego wszystkiego Starfall wydaje się prostszy w kategorii melodic power, z drugiej strony jednak lekko modern w stylu pracy gitar i tu zachodzi zbieżność z późnym NOCTURNAL RITES. Zgrabne, zwarte, eleganckie, chwytliwe. Podobnie jak umieszczony na końcu standardowy, powiedzmy, Dragons Are Forever - melodic power metal wzorcowy dla gatunku z rozległym refrenem w stylu niemieckim. Po raz kolejny mistrzostwo!

Gitarzyści grają z ogromną werwą i precyzja i tu power metal to nie tylko moc gitar i  wykorzystanie takiego, a nie innego osprzętu perkusji. Tu jest prawdziwa energia! Patrick wyśmienity, sola i współpraca gitarzystów to ekstraklasa, klawisze dobrane nad wyraz gustownie i dynamiczna sekcja rytmiczna. Zgranie BLOODBOUND niesamowite.
Sound wspaniały i tu brawa dla Jonasa Kjellgrena, który to zmiksował i poddał masteringowi. Tego się słucha z ogromną przyjemnością.
BLOODBOUND przez lata zmieniał się, nagrywał trochę inną muzykę za każdym razem. Od "Stormborn" z 2014 roku nagrywa coś znajomego, coś przyjaznego, coś klasycznego dla gatunku melodic power metal. Jeśli "Stormborn" był wyborny, to "War Of Dragons" jest o klasę lepszy.
Niech żyją smoki!


ocena: 10/10

new 11.03.2019

[Memorius]

Bloodbound - Rise of the Dragon Empire (2019)

Tracklista:

1. Rise of the Dragon Empire 04:37

2. Slayer of Kings 05:03

3. Skyriders and Stormbringers 03:51

4. Magical Eye 03:51

5. Blackwater Bay 03:56

6. Giants of Heaven 04:05
7. The Warlock's Trail 03:56

8. A Blessing in Sorcery 03:51

9. Breaking the Beast 04:12

10.Balerion 04:41
11.Reign of Fire 03:49

Rok wydania: 2019

Gatunek: Melodic Power Metal

Kraj: Szwecja

Skład zespołu:

Patrik J Selleby - śpiew

Tomas Olsson - gitara

Henrik Olsson - gitara

Anders Broman - gitara basowa

Daniel Sjögren - perkusja

Fredrik Bergh - instrumenty klawiszowe

W marcu 2019 BLOODBOUND powraca z kolejną porcją opowieści o rycerzach i smokach, przedstawionych na albumie "Rise of the Dragon Empire" nagranym z nowym perkusistą Danielem Sjögrenem (TWILIGHT FORCE), który dołączył w 2017. Oficjalna premiera tym razem w Japonii (Avalon) a dla reszty świata album wydała AFM Records.
Według zapowiedzi ten LP miał był bezpośrednią kontynuacją stylistyczną "War Of Dragons" i te zapowiedzi okazały się prawdziwe.

Pierwsze minuty tytułowego Rise of the Dragon Empire wydają się nieco miękkie i złagodzone, ale jak wchodzi refren, to już jest po prostu fantastycznie i jest to refren godny openera tak świetnego zespołu, jakim jest BLOODBOUND. Esencja melodic power w heroicznym stylu. Brawo! Jeśli krużgankowy wstęp do Slayer of Kings przypomina folkowe ornamentacje BLIND GUARDIAN, to już dalej jest to kolejny majstersztyk BLOODBOUND, gdzie szybkie ataki gitarowo-klawiszowe w zwrotkach przedzielone są dostojnym true metalowym refrenem o hymnowym charakterze. Słychać także samodzielne podniosłe partie klawiszowe Bergha, no i to solo, przepiękne solo gitarowe Olssona. W Skyriders and Stormbringers po raz pierwszy BLOODBOUND przypomina, że od pewnego czasu blisko mu do SABATON. Po raz drugi przypomina o tym w Giants of Heaven, z potoczystym zapadającym w pamięć refrenem.
Patetyczny Magical Eye jest po prostu przepiękny i w jakiś sposób nawiązuje do tego klimatu i rytmiki, jaką cechuje się od jakiegoś czasu RHAPSODY OF FIRE. Genialny klimat uzyskany stosunkowo prostymi środkami. Z kolei Blackwater Bay jest bardzo zwiewny, bogato ozdobiony chórkami i wstawkami symfonicznymi na planie dalszym, wzniosły, a przy tym bardzo słoneczny i majestatyczny, jakby żywcem wyjęty z którejś z heroicznych power metalowych oper. The Warlock's Trail i lekko folk/rycerskim zabarwieniu w pewien sposób nawiązuje i do BLIND GUARDIAN i do EDGUY i trzeba zauważyć, że jednak EDGUY wyparł na tym LP POWERWOLF. A Blessing in Sorcery jest lżejszy, bardziej romantyczny, ale w rytmice refrenu to zdecydowanie kompozycja z opcji BLOODBOUND/SABATON. Bardzo dobrze się tego słucha, ale kroczący, patetyczny Breaking the Beast z mocno wysuniętym do przodu wokalem, robi dużo większe wrażenie. Tu także jest to oparte o sabatonowy fundament, ale cała nadbudowa to bardziej klasyczny szwedzki heroiczny power metal. Natomiast Balerion jest fantastyczny w tym neoklasycznym pędzie i elegancji melodii. To coś bardzo bliskiego nieodżałowanemu szwedzkiemu STORMWIND. Doskonały numer. Killer!
I na koniec przecudnej urody song barda Reign of Fire w stylu THE STORYTELLER. Aż się łza w oku zakręcić może na wspomnienie pewnych zespołów i pewnych płyt ze Szwecji z taką muzyką...

Wykonanie całości jest wspaniałe, a Selleby jest w życiowej formie i wychodzi mu dosłownie wszystko. Daniel Sjögren nagrał tu udane partie perkusji, choć teraz sekcja rytmiczna brzmi nieco inaczej, niż za czasów Akerlinda. Solidne, treściwe sola gitarzystów stanowią ozdobę albumu.
Jonas Mats Kjellgren po raz kolejny stanął na wysokości zadania i mamy sound nad wyraz klarowny, przy czym całość jest nieco lżejsza niż "War Of Dragons". Zapewne dlatego, że część kompozycji, szczególnie o lekko folkowym lub metal opera zabarwieniu takiego złagodzonego brzmienia wymaga, by stosownie się prezentować.
Kolejny wyborny album BLOODBOUND w kategorii melodic power metal ze smokami w tle i roli głównej.
Kwintesencja szwedzkiego grania.


ocena: 9,8/10

new 20.03.2019

[Memorius]

Bloodbound - Creatures of the Dark Realm (2021)

Tracklista:

1. The Creatures Preludium 00:34

2. Creatures of the Dark Realm 04:09

3. When Fate Is Calling 04:17

4. Ever Burning Flame 04:01

5. Eyes Come Alive 03:39

6. Death Will Lead the Way 03:53
7. Gathering of Souls 04:15

8. Kill or Be Killed 03:51

9. The Gargoyles Gate 04:23

10.March into War 04:48
11.Face of Evil 03:32

12.The Wicked and the Weak 03:53

Rok wydania: 2021

Gatunek: Melodic Power Metal

Kraj: Szwecja

Skład zespołu:

Patrik J Selleby - śpiew

Tomas Olsson - gitara

Henrik Olsson - gitara

Anders Broman - gitara basowa

Daniel Sjögren - perkusja

Fredrik Bergh - instrumenty klawiszowe

Koniec maja 2021 przynosi ważne muzyczne wydarzenie w postaci premiery nowej płyty BLOODBOUND, zespołu jakże ważnego dla światowej sceny power metalowej. Płyta została wydana przez AFM Records.

Od 2014 BLOODBOUND niezmiennie cieszy słuchaczy muzyką wyborną i wybitną, więc nic dziwnego, że i tym razem liczy się na podobny poziom. Tymczasem początek w postaci tytułowego jest nieco rozczarowujący jako taki numer na rock metalowe listy przebojów, co przede wszystkim słychać w refrenie i nieco pod disco klawiszowym planie drugim. Słychać jednak także, że forma wokalna Patrika jest niezmiennie wysoka. Rytmiczny i bujający When Fate Is Calling jest z tej samej bajki, ale tu już jest znacznie lepszy rys epicko-heroiczny. Melodyjnie, do przodu i refren wspierany chórkami zdecydowanie chwytliwy z lekko monumentalnym wydźwiękiem. Doskonała partia klawiszowa Fredrika Bergha, zresztą nie ostatnia na tym albumie. Przebojowość z power metalową rycerską stylistyką łączy także Ever Burning Flame, spodziewałem się tu jednak zupełnie innego refrenu, a nie takiego przywodzącego na myśl ekipy helloweeno-podobne... Solidny, ale jednak poniekąd rozczarowujący. Inaczej się prezentuje Eyes Come Alive i tu jest bardzo dużo z dostojeństwa i magii płyty poprzedniej. Tu wokal jest wyższy, riffy ostrzejsze i fenomenalne partie heroic symphonic w chórkach, wybitne po prostu w tym pełnym pasji wykonaniu. No i solo, kapitalne i po raz pierwszy tu realnie porywające. Ten utwór to coś ogólnie ze stylistyki POWERWOLF bez wątpienia, zresztą podobnie jak prowadzony masywnymi klawiszami Gathering of Souls z potężnym, rozległym, zachwycającym refrenem. No i do tej grupy, choć nie brak tu także odniesień do szwedzkiego rock/metalu lat 80tych i power z czasów pierwszych płyt HAMMERFALL, można zaliczyć również potoczysty i bojowy  The Gargoyles Gate. Mistrzowskie zagrywki gitarzystów! Znakomicie się zaprezentowali w dynamicznym i umiarkowanie tylko szybkim Death Will Lead the Way z niszczącymi refrenami z folk/ rycerskim zabarwieniem. Tu zwraca uwagę także seria dewastujących przejść perkusyjnych Daniela Sjögrena! No i solo gitarowe misterne i zarazem tak melodyjne i czytelne. Tak, w wolniejszych tempach BLOODBOUND jest wyborny w marszowym, pogodnym i bardzo heroicznym Kill or Be Killed i choć sama melodia refrenu nie jest specjalnie oryginalna, to tutaj prezentuje się po prostu kapitalnie, wywołując łezkę wzruszenia. Do SABATON z nowszej epoki zbliżają się w uroczystym i nieco smutnym March into War, z delikatnymi zwolnieniami przyspieszeniami tempa oraz hymnowym refrenem w chóralnym wykonaniu. I jak tu nie zachwycić się prostym, nasyconym power rockiem Face of Evil?  Wspaniała seria przebojowych, melodic power metalowych kompozycji zostaje zakończona ostatnim The Wicked and the Weak, mocarnie akcentowanym klawiszami utworem adventure power z około-pirackimi motywami i refrenem, po prostu wbijającym w ziemię, choć w zasadzie w takim bardziej stylu fińskim niż szwedzkim. Pięknie, także w krótkiej części instrumentalnej.

Co tu dużo mówić, mnóstwo porywającego melodic power od ekipy z Bollnäs.

Mistrz Per Jonas Kjellgren zajmujący soundem BLOODBOUND od "Unholy Cross" oczywiście nie zawiódł i tym razem i jest to brzmienie, które dla grupy w opcji klarowności i specyficznego soundu poszczególnych instrumentów jest  rozpoznawalne. Po prostu wzorcowa realizacja.
Tym razem BLOODBOUND postawił na muzykę nieco bardziej nastawioną na szeroką publiczność fanów melodic power metal, z kompozycjami bardzo przystępnymi, uniwersalnymi w obrębie tego podgatunku i wykonanymi na mistrzowskim poziomie. Mroku brak, posępnego heroizmu też niewiele i jest raczej wyluzowana zabawa tematami fantasy w jasnej, słonecznej formule.

Po raz kolejny album klasy światowej. Niezawodny od lat BLOODBOUND!

ocena: 9,8/10

new 31.05.2021

[Memorius]

Bloodbound - Tales from the North (2023)

Tracklista:

1. Tales from the North 05:39

2. Drink with the Gods 04:10

3. Odin’s Prayer 05:06

4. The Raven’s Cry 03:54

5. Mimir’s Crystal Eye 03:48

6. Between the Enemy Lines 03:53
7. Land of Heroes 03:28

8. Sail Among the Dead 04:04

9. Stake my Claims 03:42

10.Sword and Axe 04:19
11.1066 04:32

Rok wydania: 2023

Gatunek: Melodic Power Metal

Kraj: Szwecja

Skład zespołu:

Patrik J Selleby - śpiew

Tomas Olsson - gitara

Henrik Olsson - gitara

Anders Broman - gitara basowa

Daniel Hansfeldt (ex Daniel Sjögren) - perkusja

Fredrik Bergh - instrumenty klawiszowe

"Tales from the North" to kolejny album BLOODBOUND, który zostanie oficjalnie zaprezentowany przez wytwórnię AFM Records 7 lipca 2023.

Trzy poprzednie płyty wypełnione heroicznym melodic power metalem ze smokami i potworami w roli głównej były fantastyczne. Apetyty pozostały takie same na jeszcze więcej takiego grania!

A tu mamy tytułowy opener Tales from the North i jakie to rozczarowujące. Naiwny power metal w stylu flower power z Włoch, coś jak KALEDON z mniej udanych Chapterów z tak ogranym już refrenem, że trudno bardziej ograny znaleźć. No cóż, czasem te promujące album kompozycje odstają od reszty z powodów marketingowych i prób rozszerzenia  grona odbiorców...

Jednak skoczne tańce wojów w power folkowych rytmach w Drink with the Gods z kolejnym przeciętnym refrenem to także nic ciekawego. Taki powiedzmy, WIZARD niemiecki po radosnym wypiciu beczki piwa. Kogo to ma chwycić za serce, kogo zachęcić, by chwycił za flamberg? Przy Odin’s Prayer już się zapala czerwona lampa. Jest to ugładzony, sztucznie udramatyzowany melodic power ponownie w stylu włoskim i to nad wyraz przeciętnym. Jakoś tak wysoko śpiewa Patrik J Selleby, czy to akurat taka maniera nastała. Takie sobie chóry rycerzy, jakaś blada kalka symfonicznej odmiany heroicznego power z obszaru RHAPSODY. Co to za moda nastała na te power folkowe kompozycje w przypadku zespołów, które tym się generalnie nie parają? Przeciętny jest początek w tym stylu The Raven’s Cry, przeciętna, ugładzona i ugrzeczniona jest cała ta kompozycja. Wreszcie w Mimir’s Crystal Eye taki nieco inny, nasycony prostą przebojowością melodic power z solidnym refrenem i na chwilę odpoczywamy od mozolnego i mało owocnego kopiowania Włochów w power metalu. Chociaż przecież i to nie jest żaden wielki hit... No, nie mają pomysłów na nic ponad dobry poziom, bo radosny w refrenie Between the Enemy Lines, to nic innego jak czerpanie pełnymi garściami z dokonań ekip szwedzkich, wykorzystujących przebojowość szwedzkiej sceny hard rockowej lat 80tych. No, ten refren świadczy o tym dobitnie. Może nie EUROPE, ale SUPREME MAJESTY z drugiej płyty na pewno.

Powracają do mielenia włoskiego stylu w szybkim Land of Heroes i ten utwór nic nie wnosi, a blade orkiestracje w tle są najwyżej drugoligowe. Ponadto, w tym momencie można powiedzieć, że gitarzyści tym razem po prostu grają. Grają dobrze i tylko dobrze, nie porywając w żadnym momencie. Sola takie sobie, riffy takie sobie, współpraca na poziomie rzemieślniczym, a nie artystycznym. Gdy kończy się Land of Heroes, pojawia się takie uczucie zniechęcenia, pojawia się brak wiary, że tu jeszcze czymś zaskoczą, zachwycą, przygną do ziemi... Takie to powszednie, takie ograne... Sail Among the Dead tu niczego nie zmienia, bo ile można słuchać średniego włoskiego fantasy power? Oj, do tego jeden z najgorszych refrenów, jaki zespół zaprezentował na przestrzeni wielu lat. Stake my Claims to kolejny mix WIND ROSE i KALEDON i to jest dobre, ale czy od BLOODBOUND oczekuje się tylko dobrej muzyki? To BLOODBOUND  w końcu. Żwawiej, bardziej triumfalnie zagrali w Sword and Axe i do tego momentu do jedyna kompozycja, do której nie można mieć żadnych zastrzeżeń. Rozległy, zdecydowany chóralny refren to jest to, na co tu się czekało! A to prawie koniec albumu. Koniec to 1066 i to jest oczywiście o bitwie pod Hastings. Uratowali twarz. Wspaniałe! Zniszczenie! Lekkość, bojowość, bez nadmiaru patetyzmu, jaki zwykle towarzyszy metalowym kompozycjom o tym wydarzeniu historycznym. Tak tu nieco przypominają STORMWARRIOR z najlepszych lat. Dwie najlepsze rzeczy zostawili więc na koniec, ale żeby się tu dostać, trzeba łyknąć najpierw dużą dawkę melodic power, z którego Szwedzi nie powinni być dumni.

Zasadniczo jest album wypełniony muzyką bardzo dobrze wykonaną i od strony brzmienia bez większych uwag do produkcji Pera Jonasa Kjellgrena, ale miałką i archetypową dla gatunku, gdy się nie ma za wiele pomysłów na oryginalność melodii. Bo tej oryginalności tu praktycznie nie ma. Być może o oryginalność jest w tym gatunku coraz trudniej, ale jak się przechodzi na pozycje stylistyki włoskiej, to naprawdę trzeba uważać, by nie popaść w banał. BLOODBOUND popadł i jest to album dobry, ale na tle poprzednich to bardzo duży krok wstecz. Może się nie da już nic z tej muzycznej maniery wycisnąć? Nieprawda, wystarczy posłuchać nowej płyty także szwedzkiego TWILIGHT FORCE "At the Heart of Wintervale".

ocena: 7,1/10

new 28.06.2023

Przedpremierowa recenzja dzięki uprzejmości Agencji PR All Noir