Annihilator

[Memorius]

Annihilator - Schizo Deluxe (2005)

Tracklista:

1. Maximum Satan 04:36

2. Drive 04:58

3. Warbird 04:42

4. Plasma Zombies 04:45

5. Invite It 04:57

6. Like Father, Like Gun 04:20

7. Pride 04:56
8. Too Far Gone 04:23

9. Clare 06:46

10. Something Witchy 05:22
11. Weapon X 03:33

Rok wydania: 2005

Gatunek: modern thrash/groove/power metal

Kraj: Kanada

Skład:

Dave Padden - śpiew

Jeff Waters - gitara, gitara basowa, śpiew ( "Too Far Gone")

Tony Chappelle- perkusja

W roku 2005 Waters wpadł w objęcia schizofrenii. Oczywiście tylko muzycznie.
Schizofreniczne podejście do nowego w metalu ( nie mylić z Nu- Metalem !) wyraził na albumie "Schizo Deluxe", idąc dalej po niejasnej drodze eksperymentu, z nowym perkusistą Tonym Chapelle. Został Padden, ale co ciekawe akurat do niego pretensji tym razem mieć nie można. Właściwy człowiek na właściwym miejscu i jak ryczy to robi to z gracją, a w monetach boysbendowych zaśpiewów brzmi bardzo przekonująco.

Zasadniczo Padden ryczy przez większa część albumu, wypełnionego przede wszystkim brutalnymi kompozycjami w stylu modern post thrashowymi, których przez wzgląd na sympatię dla Watersa nie będę przyrównywać do thrashcore.
No, po prostu takie nowoczesne napieprzanie wsparte techniką Watersa i słuchowiskowymi wstawkami rodem z tanich horrorów i thrillerów. A to telefon zadzwoni, a to ktoś się tam gorzej na umyśle czuje... takie tam.
Waters w tym wszystkim jest konsekwentny w braku kreatywności i realnie te kawałki są do siebie mocno podobne, a melodie oczywiście raczej ubogie. Suche granie, przywodzące na myśl "Remains" rozegrany (przepraszam) w metalcore'wej manierze. Pewne nadzieje na lepsze granie daje tylko bardziej konwencjonalny Invite It, który stanowi jakby uwspółcześnioną  reminiscencję czegoś z "Never, Neverland". Bardzo dobre solo Watersa i bardzo dobry wokal Paddena (tak, tak!). Jeden raz Waters sam staje za mikrofonem w Too Far Gone i to jest klasowy kawałek mimo określonej prostoty, jak na styl Jeffa rzecz jasna. Jest to jednak określona moc nieskomplikowania i może w tym kierunku należało zrobić więcej na całej płycie. Plasma Zombies jest kwintesencją tego albumu i wystarczy tylko tego posłuchać, by nie zawracać sobie głowy resztą.
Kawałki bardziej brutalne zawierają nieco groove i te i fragmenty, które je zawierają, są przyjemniejsze. Tam jednak, gdzie jest paranoja na siłę jest paskudnie, jak chociażby Clare. Gdzieś tam pojawiają się także od czasu do czasu łagodne zaśpiewy Paddena w ramach wycieczek w kierunku melodic modern metalu w szczątkowej formie.

Waters zagrał świetnie, Padden zaśpiewał jak nigdy dobrze, Chappelle rewelacja.
Nowoczesne wysycone brzmienie bardzo ciekawe zarówno Waters (producent) jak i Chris Coldrick (mastering), zrobili kawał dobrej roboty. W tych aspektach jest wspaniale.
Brakuje tylko dobrej muzyki.
Schizo tak, jest, Deluxe wcale.


ocena: 3,5/10

new 6.04.2019