DT
16.06.2018, 16:49:05
Asgard - The Seal of Madness (2011)
![[Obrazek: R-4119518-1479372106-1527.jpeg.jpg]](https://img.discogs.com/ULT6iC0pEDbyrC9EgEZfizK6p-k=/fit-in/600x602/filters:strip_icc():format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-4119518-1479372106-1527.jpeg.jpg)
Tracklista:
1. Disciples 03:28
2. I Spit On Your Hands 03:14
3. The Seal of Madness 04:20
4. With Your Shield or On It 04:12
5. Army of Darkness 05:35
6. Fury of the Night 02:23
7. The Age of Steel 05:30
8. Hellbreaker 04:48
9. Asgard Invasion 03:56
Rok wydania: 2011
Gatunek: speed/heavy/power metal
Kraj: Włochy
Skład zespołu:
Federico "Mace" Mazza - śpiew
Alberto "Albi" Penoncini - gitara
Davide "Dave" Penoncini - gitara
Renato "Reno" Chiccoli - bas
Rudy Mariani - perkusja
Ocena: 8,5/10
7.05.2011
Tracklista:
1. Disciples 03:28
2. I Spit On Your Hands 03:14
3. The Seal of Madness 04:20
4. With Your Shield or On It 04:12
5. Army of Darkness 05:35
6. Fury of the Night 02:23
7. The Age of Steel 05:30
8. Hellbreaker 04:48
9. Asgard Invasion 03:56
Rok wydania: 2011
Gatunek: speed/heavy/power metal
Kraj: Włochy
Skład zespołu:
Federico "Mace" Mazza - śpiew
Alberto "Albi" Penoncini - gitara
Davide "Dave" Penoncini - gitara
Renato "Reno" Chiccoli - bas
Rudy Mariani - perkusja
Wiele jest tych włoskich debiutów w ostatnim czasie w kategorii "inni grali to w latach 80tych".
To dobrze, że Italia nadrabia zaległości w tej dziedzinie z tamtych czasów i zespoły grające taką muzykę mają szansę zaistnieć. Ten istnieje od 2003, więc ta szansa przyszła późno, ale w końcu przyszła. Płytę wydała wytwórnia My Graveyard Productions w maju.
Profesjonalny, śmiało sobie poczynający to zespół w obszarach speed power heavy, jaki grali Amerykanie w połowie lat 80tych. Jest to wszystko - WHIPLASH z debiutu w niszczącym "I Spit On Your Hands" (co za podobieństwo z jednym z tytułów ...), Dywizja z Portland i ogólnie cała filozofia takiego grania. Wyraźnie made in USA i to bardzo zgrabnie skopiowanego.
Wykonanie jest znakomite i to jest idealnie ustawiona maszyna. Wyborne zgranie gitarzystów atakujących agresywnymi riffami i ogromnym ładunku energii wspartych odpowiednio napędzającą wszystko sekcją rytmiczną z mocarnym perkusistą Rudy Mariani, który od roku 2010 gra równocześnie w thrash metalowym NEURASTHENIA a w ASGARD jest już trzecim z kolei perkusistą. Tu jednak thrash metalu nie ma, chyba jedynie śladowe ilości takiego thrashu, jaki się grało w początkach lat 80tych. Dużo melodii i ASGARD na to kładzie nacisk, również stylizując je na styl amerykański z tych bardziej "przebojowych" jakie się znajdowały niemal na każdej płycie zza Oceanu. Szybko, ale rozważnie grają nie popadając w speedmanię, ale równocześnie nie dają praktycznie ani chwili wytchnienia poza kilkoma wolniejszymi fragmentami jak w "Army of Darkness". Rycerskiego grania zbyt wiele nie ma, ale jak już jest ("The Age of Steel") to jest to bardzo dobre. Ta grupa ma ponadto jeszcze jeden atut, jakiego często grupom z USA brakowało. Jest to wokalista Federico "Mace" Mazza. Jest po prostu znakomity w tej konwencji i tyle. To śpiewa ostrzej, to znów pokrzykuje to z kolei wchodzi bardzo wysoko i zadziwia jak czysto i bez wysiłku mu to wszystko wychodzi. Doprawdy wokalne odkrycie tego roku i nie ma w tym żadnej przesady. Wszystko ładnie wystylizowane na lata 80te i jest tu miejsce na taki tradycyjny niedługi numer w postaci "Fury of the Night" a sama płyta ma "winylową" długość 37 minut z oczywiście zachowanym na koniec flagowym killerem "Asgard Invasion" i dopiero dają popalić !
To dobrze, że Italia nadrabia zaległości w tej dziedzinie z tamtych czasów i zespoły grające taką muzykę mają szansę zaistnieć. Ten istnieje od 2003, więc ta szansa przyszła późno, ale w końcu przyszła. Płytę wydała wytwórnia My Graveyard Productions w maju.
Profesjonalny, śmiało sobie poczynający to zespół w obszarach speed power heavy, jaki grali Amerykanie w połowie lat 80tych. Jest to wszystko - WHIPLASH z debiutu w niszczącym "I Spit On Your Hands" (co za podobieństwo z jednym z tytułów ...), Dywizja z Portland i ogólnie cała filozofia takiego grania. Wyraźnie made in USA i to bardzo zgrabnie skopiowanego.
Wykonanie jest znakomite i to jest idealnie ustawiona maszyna. Wyborne zgranie gitarzystów atakujących agresywnymi riffami i ogromnym ładunku energii wspartych odpowiednio napędzającą wszystko sekcją rytmiczną z mocarnym perkusistą Rudy Mariani, który od roku 2010 gra równocześnie w thrash metalowym NEURASTHENIA a w ASGARD jest już trzecim z kolei perkusistą. Tu jednak thrash metalu nie ma, chyba jedynie śladowe ilości takiego thrashu, jaki się grało w początkach lat 80tych. Dużo melodii i ASGARD na to kładzie nacisk, również stylizując je na styl amerykański z tych bardziej "przebojowych" jakie się znajdowały niemal na każdej płycie zza Oceanu. Szybko, ale rozważnie grają nie popadając w speedmanię, ale równocześnie nie dają praktycznie ani chwili wytchnienia poza kilkoma wolniejszymi fragmentami jak w "Army of Darkness". Rycerskiego grania zbyt wiele nie ma, ale jak już jest ("The Age of Steel") to jest to bardzo dobre. Ta grupa ma ponadto jeszcze jeden atut, jakiego często grupom z USA brakowało. Jest to wokalista Federico "Mace" Mazza. Jest po prostu znakomity w tej konwencji i tyle. To śpiewa ostrzej, to znów pokrzykuje to z kolei wchodzi bardzo wysoko i zadziwia jak czysto i bez wysiłku mu to wszystko wychodzi. Doprawdy wokalne odkrycie tego roku i nie ma w tym żadnej przesady. Wszystko ładnie wystylizowane na lata 80te i jest tu miejsce na taki tradycyjny niedługi numer w postaci "Fury of the Night" a sama płyta ma "winylową" długość 37 minut z oczywiście zachowanym na koniec flagowym killerem "Asgard Invasion" i dopiero dają popalić !
Brzmienie znakomite i tu słychać, że grupa nie chciała się uciekać do biednego suchego soundu dawnych lat, często wymuszonego skromną bazą techniczną.
Panowie wyciągnęli stare auto z garażu, poddali tuningowi i ruszyli rycząc gitarami, wbijając w ziemię basem i bębnami i sycząc blachami. Sunie po szosie bezawaryjnie, wyregulowane przez Mistrza Masteringu Simone Mularoni.
Gdyby na siłę szukać dziury w całym to można by co najwyżej powiedzieć, że solówki gitarowe nie są zbyt ciekawe. Są niezłe, ale słychać, że mało kiedy jest w nich jakiś pomysł na coś więcej niż podzielenie kawałka na pół. Melodie są amerykańskie, więc nie zawsze wyróżniają się szczególnie rozpoznawalnymi i łatwo zapadającymi motywami, dlatego ta płyta dla zorientowanych na granie europejskie może się wydać pod tym względem mniej atrakcyjna. Oryginalności w tym nie ma, zresztą tu ten element jest nieistotny.
Istotne jest to, że Włosi zawstydzili słabo ostatnio spisujących się w takim graniu Amerykanów.
Dojrzała muzyka dojrzałego zespołu, który doskonale wie co i jak chce grać.
Panowie wyciągnęli stare auto z garażu, poddali tuningowi i ruszyli rycząc gitarami, wbijając w ziemię basem i bębnami i sycząc blachami. Sunie po szosie bezawaryjnie, wyregulowane przez Mistrza Masteringu Simone Mularoni.
Gdyby na siłę szukać dziury w całym to można by co najwyżej powiedzieć, że solówki gitarowe nie są zbyt ciekawe. Są niezłe, ale słychać, że mało kiedy jest w nich jakiś pomysł na coś więcej niż podzielenie kawałka na pół. Melodie są amerykańskie, więc nie zawsze wyróżniają się szczególnie rozpoznawalnymi i łatwo zapadającymi motywami, dlatego ta płyta dla zorientowanych na granie europejskie może się wydać pod tym względem mniej atrakcyjna. Oryginalności w tym nie ma, zresztą tu ten element jest nieistotny.
Istotne jest to, że Włosi zawstydzili słabo ostatnio spisujących się w takim graniu Amerykanów.
Dojrzała muzyka dojrzałego zespołu, który doskonale wie co i jak chce grać.
Ocena: 8,5/10
7.05.2011
NIE JESTEM ATEISTĄ - WIERZĘ W HEAVY METAL
"Only The Strong Survive!"
"Only The Strong Survive!"
![[Obrazek: R-5552243-1396347638-1789.jpeg.jpg]](https://img.discogs.com/yjPzkMhWtxd5YxJGdb7b2kzwRhc=/fit-in/330x329/filters:strip_icc():format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5552243-1396347638-1789.jpeg.jpg)