Axel Rudi Pell

[Memorius]

Axel Rudi Pell - Black Moon Pyramid (1996)



Tracklista:
1. Return of the Pharaoh (Intro) 01:47
2. Gettin' Dangerous 04:27
3. Fool Fool 05:19
4. Hole in the Sky 04:54
5. Touch the Rainbow 06:29
6. Sphinx' Revenge 03:36
7. You and I 04:20
8. Silent Angel 05:16
9. Black Moon Pyramid 09:54
10. Serenade of Darkness (Opus #1 Adagio con Agresso) 04:13
11. Visions in the Night 04:01
12. Aqua Solution 00:57
13. Aquarius Dance 04:17
14. Silent Angel (instrumental version) 04:09

Rok wydania: 1996
Gatunek: Melodic Heavy Metal
Kraj: Niemcy

Skład:
Jeff Scott Soto - śpiew
Axel Rudi Pell - gitara
Volker Krawczak - bas
Jörg Michael - perkusja
Julie Greaux - instrumenty klawiszowe

W roku 1996 Axel Rudi Pell ze swoim zespołem przedstawił piąty album "Black Moon Pyramid" wydany ponownie przez Steamhammer w marcu.

Skład grupy nie zmienił się, z tym że w "Gettin' Dangerous" gościnnie na basie zagrał "Peavy"Wagner z RAGE.
Mamy tu pell melodic metal, jaki już znamy... tyle że część kompozycji niestety jest słabsza niż poprzednio. Dotyczy to szczególnie nielubianego przeze mnie „Aquarius Dance”.
Również „Silent Angel” jakoś mnie nie przekonuje. Niemniej pozostałe kompozycje w większości co najmniej bardzo dobre - trzy natomiast znakomite: „Gettin' Dangerous”, „Fool Fool” oraz „Touch the Rainbow”. Wokale Soto wyborne i niekiedy to one decydują o wartości utworu, jak chociażby w „Black Moon Pyramid”, który, jako ten długi sztandarowy numer na tym LP, nie ma jednak takiej siły przebicia jak np. poprzednio „Casbah”. Sam ”Black Moon Pyramid” brzmi jak słabsza wersja „Stargazer” RAINBOW, nawet w konstrukcji jest podobny, zwłaszcza w końcówce i także solo Pella takie zrobione pod styl gitarowy Blackmore'a. „Hole in the Sky”, „You and I”, czy spokojniejszy „Visions in the Night”, to bardzo dobre melodyjne heavy metalowe numery, ale z pewnością nie stanowią szczytu możliwości Pella. „Silent Angel” to mocne wychylenie wskazówki w kierunku AOR i melodyjnego rocka i ta kompozycja, mimo że słucha się jej miło, na mnie większego wrażenia nie robi. Balladowy styl Pella wyraża się jednak korzystniej w innych formach. Natomiast „Fool Fool” bywa często niedoceniany, a przez znakomicie budowany refren to jedna z oryginalniejszych kompozycji ARP.  Fajnie słucha się też „Gettin' Dangerous” z udziałem Wagnera, ale największą radochę to musiał tu mieć Michael, bo przecież riffy główne to czysty RUNNING WILD. Za najlepszy numer na tym LP mogę uznać często niedoceniany „Touch the Rainbow”. Zeppelinowskie podejście do tematu w zwrotkach, "kashmirowy" riff przed refrenem i sam refren na poziomie najwyższego geniuszu kompozytorskiego Pella. Co do pozostałych utworów na tym LP to już rzeczy częściowo tylko dobre, przy czym mam wrażenie, że Pell celowo lekko poeksperymentował na tej płycie. Jednym to pasuje, innym - jak mnie - nie bardzo.
Instrumentalne kompozycje Pella także tym razem bardziej skomplikowane niż przebojowe.

Wykonanie po raz kolejny na najwyższym poziomie i można zaryzykować stwierdzenie, że niekiedy tym elementem zespół nadrabia słabszy poziom niektórych kompozycji.
Klawisze jak zwykle dosyć skromne i dyskretne, wciąż w tle gitary i obecności Greauxa się zbytnio nie wyczuwa. Produkcja i mastering charakterystyczny dla ARP od roku 1992 i po raz trzeci ten mastering wykonał Ulf Horbelt.
Pewna zniżka formy na tym albumie się ujawnia, wciąż to jednak muzyka na wysokim poziomie.

Ocena: 8/10

5.03.2008