Black Sabbath

[Memorius]

Black Sabbath - Sabotage (1975)

tracklista:

1.Hole in the Sky 04:00

2.Don't Start (Too Late) 00:49
3.Symptom of the Universe 06:27

4.Megalomania 09:38

5.Thrill of It All 05:51

6.Supertzar 03:40

7.Am I Going Insane (Radio) 04:15
8.The Writ 08:08

rok wydania: 1975

gatunek: heavy metal

kraj: Wielka Brytania

skład zespołu:

Ozzy Osbourne - śpiew

Tony Iommi - gitara

Geezer Butler -gitara basowa

Bill Ward - perkusja
oraz
Gerald Woodruffe - instrumenty klawiszowe

Album "Sabbath Bloody Sabbath" oczywiście rozbudził apetyty na więcej BLACK SABBATH, ponownie powrócił do studia, by nagrać "Sabotage", tym razem wydany w Europie przez NEMS Records, a w USA przez Warner Bros. Records.

Byc może okładka zasługuje na miano jednej z najbardziej kiczowatych  w historii heavy metalu, jednak znacznie większe kontrowersje wyzwała sama muzyczna zawartość.

W czasie gdy album się pojawił pojęcie "metal progresywny" właściwie nie istniało, a samo pojęcie progresywności raczkowało dopiero świadomości zarówno muzyków jak i odbiorców. Dziś z lubością używa się w stosunku do tego albumu pojęcia "metal progresywny" i stawia ten LP na równi z największymi dokonaniami BLACK SABBATH, jednak czy słusznie?

Progresywność nie jest równoznaczna z kompletnym formalnym eklektyzmem, całkowitym odejściem od realnych melodii i porzuceniem choćby podstaw fundamentu budowy metalowej kompozycji. "Sabotage" jest właśnie takim albumem, no może poza rozpoczynającym go Hole in the Sky, prostym, by nie powiedzieć prostackim heavy metalowym numerem o opartym na kilku riffach i głośnym śpiewie pana O.O. Cała reszta jest eksperymentem, który być może wynikał z geniuszu twórczego, moim zdaniem jednak raczej z niemocy stworzenia czegoś interesującego w konwencji wspomnianego Hole In The Sky.

Czym bowiem jest paskudny instrumentalny Supertzar, albo bezsensowny Am I Going Insane (Radio) jak nie wyrażeniem i płodem takiej niemocy? Podobno mistrzostwo tej płyty objawia się w różnorodności wewnętrznej przydługich Megalomania i The Writ, lecz czy epatowanie nieładem i kolażem jest zawsze symbolem doskonałego progresywnego grania? Wokale Osbourne'a są fatalne i sztuczne jak w Thrill of It All, a generowany psychodeliczny klimat wymęczony jak w Symptom of the Universe oraz wymienionych gigantach.

Sola Iommiego tym razem są wyjątkowo bezsensowne, co zresztą obrońcom tego LP daje do ręki dodatkowe "argumenty".  Brzmieniowo ta płyta jest zaledwie bladym odbiciem soundu "Paranoid" i całkowitym zaprzeczeniem "Sabbath Bloody Sabbath".

BLACK SABBATH postanowił być elitarny, jednak ta elita stworzona została sztucznie, na bazie snobistycznego podejścia do metalu, z opcji "jestem od was lepszy, bo słucham niekonwencjonalnej muzyki". Płyta cieszyła się średnim powodzeniem i wiele osób nabywało ją z rozpędu, by mieć komplet dyskografii, a nie delektować się falą amelodycznego hałasu, wytwarzaną na "Sabotage" przez BLACK SABBATH.

Był to pierwszy i ostatni tak daleko idący eksperyment muzyczny zespołu. Na kolejnej płycie można usłyszeć już konwencjonalny heavy metal.

ocena: 4/10

new 5.10.2018