Black Sabbath

[Memorius]

Black Sabbath - Technical Ecstazy (1976)



tracklista:
1.Back Street Kids 03:46
2.You Won't Change Me 06:34
3.It's Alright 03:58
4.Gypsy 05:10
5.All Moving Parts (Stand Still) 04:59
6.Rock 'n' Roll Doctor 03:25
7.She's Gone 04:51
8.Dirty Women 07:15

rok wydania: 1976
gatunek: heavy metal
kraj: Wielka Brytania

skład zespołu:
Ozzy Osbourne - śpiew
Tony Iommi - gitara
Geezer Butler -gitara basowa
Bill Ward - perkusja
oraz
Gerald Woodruffe - instrumenty klawiszowe

Na tej płycie, wydanej przez Vertigo w Europie i ponownie Warner Bros. W USA BLACK SABBATH gra klasyczny heavy metal, co więcej w sztywnej konwencji z singlowym radiowym przebojem, kilkoma średniej długości numerami klasycznymi dla gatunku, balladą i rozbudowanym kawałkiem na zakończenie. Można by powiedzieć - encyklopedyczny, archetypowy zestaw królujący po dzień dzisiejszy.

Wielokrotnie prezentowany w radio jako pilot albumu Rock 'n' Roll Doctor jest zdecydowanie ukłonem w kierunku amerykańskiej, zainteresowanej glamem publiczności i podobnie skocznego, miałkiego numeru opartego na luźnym pojmowaniu rokendrola BLACK SABBATH już nigdy potem nie nagrał. Pamiętam, jaki ten numer czynił popłoch i w jakie niezdecydowanie wpędzał słuchaczy przed premierą "Technical Ecstazy"...,
Drugim kwiatkiem jest It's Alright, zaśpiewany przez Billa Warda (tak...) przy akompaniamencie pianina mdły balladowy song klasy drugoplanowych mętnych wynurzeń Sir Eltona Johna. Tym utworem zapewne BLACK SABBATH chciał zdobyć sympatię i szacunek nobliwych brytyjskich dam. Czy fanów heavy metalu też? Śmiem wątpić.
Gypsy to co najwyżej heavy metalowy wypełniacz, a Back Street Kids, głośny, mocny i dynamiczny, z ryczącą gitarą co najwyżej solidny otwieracz, sprytnie i rozsądnie umieszczony na początku tej nierównej płyty.
Mocne jest także zakończenie w postaci masywnego, bardzo dobrego Dirty Women, z jednym z najbardziej znanych i godnych zapamiętania refrenów klasycznego BLACK SABBATH Mark I. Tu jednak zabrakło gdzieś ostatecznego szlifu, wycyzelowania tego, lekkiego urozmaicenia, by ten numer można było określić jako kompletny i w pełni ukształtowany.
Ozdobą płyty są trzy kapitalne klimatyczne, posępne utwory You Won't Change Me, All Moving Parts (Stand Still) i She's Gone, gdzieś głęboko zakorzenione w psychodelii i łagodnej nostalgii pierwszych albumów grupy, z jakimś lekko doomowym ukierunkowaniem, ale jednocześnie o zdecydowanie heavy metalowej ekspresji wykonania.

Bardzo dobre tym razem są wokale Ozzy'ego, gra sekcji rytmicznej może niezbyt złożona, ale odpowiednia do muzyki, a gitara Iommiego gra konkretne rzeczy. Kilka riffowych pomysłów z tego LP przeszło do metalowego kanonu i echa pewnych kompozycji można odnaleźć na późniejszych albumach metalowych nie tylko z Wielkiej Brytanii.
Mix i mastering po części był dziełem Iommiego, po części niezbyt doświadczonych inżynierów dźwięku i to niestety słychać, bo brzmienie płyty nie powala ogólnie. Trochę to miejscami suche, miejscami głuche, a miejscami przerysowane brzmienie w jednowymiarowej przestrzeni.
Choć realnie nie jest to album wybitny, ani nawet całościowo bardzo dobry to wraz z płytami JUDAS PRIEST z tego okresu stał się wzorcem tzw. brytyjskiego stylu w heavy metalu klasycznym i styl tu zaprezentowany był kontynuowany także w niemal niezmienionej formie na kolejnym LP "Never Say Die".

ocena: 7/10

new 5.10.2018