DoomSword

[Memorius]

DoomSword - The Eternal Battle (2011)



Tracklista:
1. Varusschlacht (Varus Battle) 05:24
2. Eternal Battle 05:09
3. Wrath of the Gods 05:14
4. Soldier of Fortune 06:28
5. Battle at the End of Time 05:22
6. The Fulminant 04:05
7. Song of the Black Sword 04:23
8. The Time Has Come... 01:49
9. WarLife 05:17

Rok wydania: 2011
Gatunek: Epic Heavy Metal
Kraj: Włochy

skład zespołu:
Deathmaster - śpiew
Alessio "Sacred Heart" Berlaffa - gitara
Christian "Nidhoggr" Grillo - bas
WrathLord - perkusja

DOOMSWORD powrócił. Trochę się przez te kilka lat działo na włoskiej i europejskiej scenie epic heavy i teraz, w ramach porównań, ekipa Deathmastera staje przed zadaniem dosyć trudnym. Album został wydany przez Dragonheart Records w lutym.

Ta płyta ma jednoznacznie charakter epic heavy metalowy i składnika doom grania praktycznie nie ma. Jest tu jeszcze więcej tradycyjnego heavy niż na albumie poprzednim, ale czegoś brak.To, czego nie ma wyłapać od razu niełatwo, ale jak się słucha tej płyty, to uczucie jakiegoś niedosytu jest obecnie niemal cały czas. Wokale Deathmastera są wyśmienite i czas działa na jego korzyść. To słychać już w pełnym energii szybkim jak na DOOMSWORD "Varusschlacht (Varus Battle)". Bojowy, epicki, rycerski heavy metal z wysmakowanym solem "Sacred Heart". Wolniejszy, bardziej dostojny jest "Eternal Battle", dominuje wyniosły smutek, ale ten niedosyt jest... To dobra kompozycja, niemniej taka jakaś zbyt grubo ciosana się wydaje i pod tym względem to jakby powrót do czasów z początku stulecia, a może nawet trochę wcześniej. W pewnym sensie to także jest związane z samym brzmieniem. Gitara jest ostra i bardzo wyrazista sekcja rytmiczna głośna, a perkusja WrathLorda gęsta i skomplikowana.
To doskonale słychać we "Wrath of the Gods", surowym i... No właśnie. Czego tu nie ma?
Tego samego czego nie ma i w "Soldier of Fortune". Tego uroczystego, magicznego klimatu, jaki ten zespół roztaczał wcześniej, także gdy grał bardziej doomowo. Ten utwór przy tak ostrym brzmieniu po prostu nie chwyta. Może zresztą i sama melodia to najsłabsza melodia DOOMSWORD od lat. Dużo tu tradycyjnego, epickiego, rycerskiego metalu, takiego, jaki grano w latach 80-tych w USA, jaki gra się tam i dziś, i tak brzmi "Battle at the End of Time" z zaskakującym refrenem w stylu SABATON, ale bez takiej siły rażenia. W "The Fulminant" jest więcej marszowej, starożytnej epiki i ten utwór trzyma w napięciu do momentu, gdy nagle wchodzi motyw bardzo łagodny i to wyciszenie jest już początkiem końca tego utworu. To niby niedługi fragment, ale czar pryska, a struktura kompozycja zostaje na stałe zaburzona. W "Song of the Black Sword" momentami wraca DOOMSWORD, taki dumny, dostojny, tu jednak najbardziej uwidoczniają się dwie sprawy, jakie są bolączką ogólną tego albumu.Deathmaster jest ustawiony za cicho lub gitara jest za głośna, a przy tym zbyt bogata w motywy.
Dziwny to może zarzut, że zbyt bogata, ale ten zespół potrafił powiedzieć znacznie więcej, powtarzając wielokrotnie wspaniałe, głęboko zapadające w serce proste motywy niż proponując tak złożone momentami aranżacje i riffy. Ładna jest miniatura instrumentalna "The Time Has Come..." z gitarą akustyczną i świetnym solem, zagranym z duszą.
Na zakończenie "WarLife", tym razem powolny, heavy metalowy song z lżejszym wokalem Deathmastera i tu są cechy zbieżne z utworami z "My Name Will Live On". Zbieżne, ale ten numer na tamtej płycie by się do tego zestawu kultowych kompozycji jednak nie załapał. 

Czegoś tu brak... cały czas.
Czego? Muzyki takiej, jaką grał DOOMSWORD w "Death of Ferdia". Nowa płyta to dobry epic heavy metal, ale bez Magii Miecza i Heroizmu.
Gdy tego nie ma, muzyka może być co najwyżej dobra.

Ocena: 7.4/10

25.02.2011