Grave Digger

[SteelHammer]

Grave Digger - Heart of Darkness (1995)



Tracklista:
1. Tears of Madness 02:09       
2. Shadowmaker 05:39     
3. The Grave Dancer 05:02     
4. Demon's Day 07:29       
5. Warchild 06:09       
6. Heart of Darkness 11:56     
7. Hate 04:23     
8. Circle of Witches 07:43       
9. Black Death 05:40    

Rok wydania: 1995
Gatunek: Heavy Metal
Kraj: Niemcy

Skład:
Chris Boltendahl - śpiew
Uwe Lulis - gitara
Tommi Göttlich - bas
Frank Ullrich - perkusja


Trudno uznać The Reaper za prawdziwy powrót GRAVE DIGGER do świata żywych, skoro to był zlepek pomysłów z projektu HAWAII, który pod tym szyldem się nie zmaterializował. Może i Uwe Lulis się do tego w pewnym stopniu przyłożył, ale wielkiego sukcesu album nie odniósł.

W tym czasie zaszła zmiana w składzie i nowym perkusistą został Frank Ullrich, który miał doświadczenie raczej w thrash metalu niż heavy i jego jedyny występ w GRAVE DIGGER można usłyszeć na Heart of Darkness, wydanym przez GUN Records 3 kwietnia 1995 roku.

 

Co dalej z GRAVE DIGGER? Muzyka inna niż poprzednio, choć nawiązująca bardziej do debiutu w wolniejszych, cięższych kompozycjach na mocnym fundamencie ACCEPT i UDO i pancerny, teutoński The Gravedancer, są też echa w Demon’s Day, tytułowym Heart of Darkness (z elementami USA), podpatrzyli też coś ze sceny USA lat 90-tych, co słychać w Dolphin’s Cry i przede wszystkim Black Death, gdzie ocierają się o nowocześniejsze pojmowanie metalu.

I pomyśleć, że takie eksperymenty, kompozycje bardziej skomplikowane są po morderczym, heavy metalowym, klasycznym dla Niemiec natarciu Shadowmaker, który zdefiniował GRAVE DIGGER na kolejne dekady i ten schemat będzie się pojawiał wiele razy i na tym będą stały hity tego zespołu. Tak szybkich utworów nie ma tutaj zbyt wielu i wybija się tutaj Hate, ale to jest styl, który zostanie dopracowany przez inny Niemiecki zespół kilka lat później. Materiał jest tutaj eklektyczny i mimo tego Boltendahl odnajduje się w tym repertuarze, nawet w pomoście pomiędzy USA a Niemcami Heart of Darkness, który jest sztucznie wydłużony przez lektorów i może tylko w Black Death zabrakło kogoś w rodzaju Kaprala.

Sola Lulisa są raczej proste i krótkie i o ile ten album wyróżnia się w dyskografii zespołu, tak ma z nią element wspólny – dominacja wokalisty nad całym materiałem, bo i Ullrich gra jak na heavy metalowego pałkera przystało, mocno, tradycyjnie, ale bez rewelacji. Jest jeszcze bonusowy Don’t Bring Me Down, ale to pozostałość hard’n’heavy i ACCEPT po HAWAII.

 

Kompozycyjnie może i jest nierówno, ale brzmienie jest solidne i tradycyjne. Teutońska surowość z mocnymi bębnami i suchą gitarą i to jest jedna z niewielu rzeczy, które będą kontynuowane na kolejnym LP.

Heart of Darkness to dobra, ale nie rewelacyjna płyta, na której GRAVE DIGGER nadal poszukiwało, ale już odcinało się od naiwnego hard’n’heavy i nabierało własnej tożsamości, w tym Boltendahl, który śpiewa tutaj w większości bardzo dobrze i już w stylu, z jakiego jest znany, bez kompleksu Kaprala.

Najcięższa i najtrudniejsza z całej dyskografii, która jeszcze wielkiej sławy nie przyniosła, ale była wprowadzeniem do wielkich rzeczy.

Ocena: 7.5/10

 

SteelHammer