Grave Digger

[SteelHammer]

Grave Digger - The Last Supper (2005)



Tracklista:
1. Passion 01:19     
2. The Last Supper 05:27     
3. Desert Rose 04:19
4. Grave in the No Man's Land 04:10       
5. Hell to Pay 03:47     
6. Soul Savior 04:10     
7. Crucified 07:00     
8. Divided Cross 03:53     
9. The Night Before 03:29     
10. Black Widows 04:22       
11. Hundred Days 04:16       
12. Always and Eternally 05:30

Rok wydania: 2005
Gatunek: Heavy Metal
Kraj: Niemcy

Skład:
Chris Boltendahl - śpiew
Manni Schmidt - gitara
Jens Becker - bas
Stefan Arnold - perkusja
H.P. Katzenburg - instrumenty klawiszowe

Na ile to przypadek, na ile oportunizm, że album inspirowany Pasją pojawił się rok po premierze kasowego hitu Mela Gibsona trudno powiedzieć, ale to już jedenasta płyta GRAVE DIGGER, którą wydało 17 stycznia Nuclear Blast.

Mimo że oficjalnie nie jest to LP konceptualny, to okłada jest udana i daje obraz treści. Ciężkie, utrzymane w wolniejszych tempach, z ogromnym naciskiem na Boltendahla, który jest fundamentem wszystkiego i jest w znakomitej formie. The Last Supper szybko zamazuje mieszane Rheingold i jest to muzyka znacznie bardziej spójna, ale i tradycyjna dla GRAVE DIGGER. Tytułowy to typowy germański heavy metal, tym razem bez eksperymentów, z bardzo dobrym refrenem i subtelnymi klawiszami. Są też nawiązaniami do Heart of Darkness z ciągotami do ACCEPT (Grave in The No Man's Land, Crucified), ale i typowo teutońskiego, rozpędzonego GRAVE DIGGER jak Desert Rose, w którym zespół jest wyjątkowo ożywiony i Schmidt potrafi tutaj podać niezłe solo, a pędzący i ostry Hell to Pay to ukłon w stronę przeszłości i linia basowa jest tutaj znakomita.

Soul Savior jest niezły w swojej rockowym luzie i refrenem bardzo typowym dla grupy i ten motyw był już i wcześniej, i będzie się pojawiał na każdym kolejnym albumie, potęgując zarzuty o kwadratowości i powtarzalności. To samo można powiedzieć o The Night Before.
Black Widows w opcji tradycyjnego GRAVE DIGGER jest solidny, ale niezbyt odkrywczy, a Hundred Days to niepotrzebna próba połączenia teutońskiej surowizny z rycerskością US Metalu. Refren to niepotrzebny chaos i słychać, że nie mają nad tym kontroli.

Tęskny i nostalgiczny heavy metal Always and Eternally jest poprawny i tutaj lepiej głównie skupić się na Boltendahlu, bo melodia główna atrakcyjnością nie powala, a dalsze plany, poza pianinem i orkiestracjami, brzmią bardzo kiczowato.

Sound jest potężny i ustawiony pod Boltendahla i to jego płyta. Typowo teutońskie i surowe brzmienie, bardzo mocne i dobrze dopasowane do wokalisty.

Został nagrany kolejny, zwyczajny album GRAVE DIGGER, dostosowany do oczekiwań i plasujący zespół na stałej pozycji sceny niemieckiej, gdzie wymagania nie są wysokie i jedynie czeka się na coś solidnego, prostego i w miarę równego.

Zasiedli na laurach, nie zbliżając się do poziomu Excalibur, a nawet spadając na dno, oferując słaby album w 2007 roku...

Ocena: 7.4/10

SteelHamme