Hibria

[Memorius]

Hibria - Hibria (2015)

Tracklista: (wersja Prog Power Records)

1. Pain 04:27

2. Abyss 04:02

3. Tightrope 05:00

4. Life 04:42

5. Ghosts 05:07
6. Legacy 02:24

7. Ashamed 05:17

8. Church 04:11

9. Fame 05:22

10. Words 05:24
11.Life (Orchestral version) 04:10

Rok wydania: 2015

Gatunek: progressive modern metal

Kraj: Brazylia

Skład zespołu:

Iuri Sanson - śpiew

Abel Camargo - gitara

Renato Osório - gitara

Benhur Lima - gitara basowa, instrumenty klawiszowe, programowanie

Eduardo Baldo - perkusja

Jesli spojrzeć na okładkę kolejnego albumu HIBRIA zatytułowanego po prostu "Hibria" oraz wydawcę - wytwórnię Prog Power Records z Niemiec to nasuwa się nieodparte skojarzenie - progressive metal.

Tak, HIBRIA tym razem skierowała się ku progresywnemu graniu metalu, który korzenie ma w power, groove, w czymś tam jeszcze, co ogólnie można określić jako modern granie. Oczywiście HIBRIA jest w stanie zagrać wszystko i zawsze zaskoczyć, a ten element jest w progressive metalu bardzo ważny. Wykorzystano instrumenty dęte, orkiestracje autorstwa Adriano Machado, programowanie Limy, a nawet wokal żeński, bo w Fame zaśpiewała Mia Coldheart z grupy CRUCIFIED BARBARA i akurat ten kawałek wypakowany ciekawymi refrenami, z partią neoklasyczną i jazz rockową jest interesujący. Co do innych, jest różnie. Jest i energia modern grania groove, łamana wysoko śpiewanymi lekko pokręconymi refrenami, są podjazdy pod mechaniczny styl gry gitarowy Watersa w Abyss... Czasem ten koktajl jet mało strawny, te kontrapunkty są męczące, te zmiany tempa i niepotrzebne udziwnianie melodii zbędne.
Fantastyczne thrashowe natarcia (Tightrope) są zaraz rozmywane w metalowej mazi, albo po prostu grają mdły progressive metal z niskiej półki, jak w Life. Setki takich samych numerów już umieszczono na różnych albumach z taką muzyką. Ghost jest tragicznie slaby, podobnie Legacy z tymi rykami przemieszanymi ze wzniosłym śpiewem jak z albumów brazylijskich zespołów christian power metalowych. To wszystko już było, nawet całkiem niezły Ashamed.
Gdyby coś wybrać, gdzie HIBRIA jakoś przypomina siebie z dawniejszych czasów, to pewnie jakoś można wskazać riffowy układ dynamicznego i w jasny sposób wyrażającego melodię Church. W tym całym towarzystwie nawet nieco zbyt modern radiowy Words umiarkowanie błyszczy, choć zajeżdża emo core na milę.

HIBRIA jest na tym albumie zespołem nieszczerym. Zarówno w sposobie wyrazu, jak i w brzmieniu całości, sterylnym do granic możliwości. Wspaniali muzycy odegrali coś w perfekcyjny sposób, a Sanson perfekcyjnie wykonał to, co do niego należało. W sumie jednak nie bardzo wiadomo, co w tym wszystkim jest najważniejsze. Czy modern elementy jako fundament dla progresywności, czy coś innego?  Ciężko się przez to wszystko przebić bez bólu głowy...

ocena 6/10

new 15.11.2018