Kalmah

[Memorius]

 Kalmah - Seventh Swamphony (2013)

Tracklista:

1. Seventh Swamphony 05:10

2. Deadfall 03:52

3. Pikemaster 05:04

4. Hollo 07:20

5. Windlake Tale 04:28

6. Wolves on the Throne 04:36

7. Black Marten's Trace 04:45

8. The Trapper 06:02

Rok wydania: 2013

Gatunek: Extreme Melodic Metal

Kraj: Finlandia

Skład zespołu:

Pekka Kokko - śpiew, gitara

Antti Kokko - gitara

Timo Lehtinen - bas

Janne Kusmin - perkusja

Veli-Matti Kananen - instrumenty klawiszowe

Tak, to już siódma Bagienna Symfonia KALMAH, jednak tym razem zabrakło już Marco Snecka, którego zastąpił w 2012 Veli-Matti Kananen, z rozwiązanego nieco później gothic/progressive power metalowego metalowego TACERE. Spinefarm Records wydał ten album w czerwcu 2013 roku z surową, czarno-białą okładką, przypominającą okładki debiutujących demami niezależnych grup podziemnych.

Mamy kontynuację dewastacji z "12 Gauge" jednak w ramach trochę innej filozofii.

Seventh Swamphony nawiązuje wprost do takich kompozycji jak Swampwar z albumu poprzedniego, słychać jednak, że motoryczna moc jest mniejsza, a większy nacisk jest położony na urozmaicenia i zmiany tempa. Deadfall jest lepszy, szybszy, ma tę kręcącą powtarzalny rif gitarę z klasycznym kalmahowym motywem. Pikemaster to majstersztyk w stylu wczesnego KALMAH połączeniu z nieubłaganym natarciem z "12 Gauge" czy "The Black Waltz". Agresywne sola, mocne bojowe chórki w tle, doskonałe budowanie klimatu przez klawisze. Hollo, łagodnie rozpoczęty oddaje najbardziej ponure i przytłaczające klimaty z "The Black Waltz". Podświadomie czeka się na ten przytłaczający atak gitar braci Kokko, zwłaszcza po niespodziewanym pojawieniu się czystego wokalu i oczywiście to następuje, przerywając łagodną melancholię. Ciężkie gitary, chóry, narastający epicki bitewny klimat. Taki KALMAH, jaki lubię najbardziej, to tutaj Windlake Tale, można by nawet powiedzieć, że to taki KALMAH z 2000 roku, bo jest i harsh obok growla oraz wybuchowe solo Kokko i ta wspaniała rytmika. Wolves on the Throne jest najcięższym i najbardziej posępnym utworem na tym albumie, poprowadzonym potem w kierunku melodic black metal i blackend heavy metal w końcówce. Chyba mniej w tym KALMAH niż zazwyczaj. Natomiast Black Marten's Trace to znów pęd i moc i chyba najbardziej nośny refren na tej płycie. Kapitalnie to zrobione, wzorcowo dla Finów i tak tego nikt inny zrobić nie potrafi. Moc!No i na koniec dostojny The Trapper z tym typowym granym w tle cały czas powtarzanym ozdobnikiem gitarowym. Doskonała melodia oparta na starych, ale zawsze miłych dla ucha patentach Bagiennego Dziada.

Kananen wnosi chyba więcej niż Sneck, albo też po prostu bracia Kokko pozostawiają mu więcej swobody. Zagrał on tu bardzo dużo różnego rodzaju motywów, od symfonicznych po niemal rockowe. Od wzniosłych po skoczne, podbarwione gdzieniegdzie progresją i tym jakby folkowym akcentem typowym dla KALMAH. Wokale bardziej urozmaicone niż poprzednio, wraca do łask harsh jako środek wyrazu na równi z growlem. Sola gitarowe bardziej nastawione na melodię niż na agresję w stylu typowym dla KALMAH (ostatnie solo w Hollo, solo z Wolves on the Throne czy też The Trapper). Mniej monolityczny KALMAH niż na "12 Gauge" i to chyba dobrze, bo dwie płyty pod rząd z taką dawką death metalu w brzmieniu to było zbyt wiele. Tym razem brzmieniowo bliżej do "For The Revolution", aczkolwiek gitary jednak ciążą ku "12 Gauge".

KALMAH po raz kolejny dewastuje, choć może nieco słabiej niż na "12 Gauge" i nie mam tu na myśli samego ciężaru tej muzyki.


Ocena: 8,9/10

new 13.07.2018