Megadeth

[Memorius]

Megadeth - Cryptic Writings (1997)

Tracklista:

1.Trust 05:11

2.Almost Honest 04:08

3.Use the Man 04:03

4.Mastermind 03:48

5.The Disintegrators 03:04

6.I'll Get Even 04:19

7.Sin 03:06

8.A Secret Place 05:24

9.Have Cool, Will Travel 03:40

10.She-Wolf 03:38

11.Vortex 03:23

12.FFF 02:47

Rok: 1997
Gatunek: Heavy Metal

Kraj: USA

Skład:

Dave Mustaine - śpiew gitara

Marty Friedman - gitara

David Ellefson - bas

Nick Menza - perkusja

Po raz trzeci wypróbowana formuła z 1992. Capitol wydaje "Cryptic Writings" w czerwcu 1997 roku. Ci sami ludzie, podobne pomysły, zbliżone bardzo do tego z "Youthanasia" brzemienie, może nieco ostrzejsze w gitarach.

Podobało się wtedy? To i teraz spodoba się zagrany w umiarkowanym tempie otwieracz Trust z przebojowym refrenem. Jednak nijakość Almost Honest oraz przeciętność Use the Man budzi lekki niepokój.... Czyżby Rudemu wyczerpał się zestaw pomysłów na atrakcyjne melodie?
Nic podobnego. Akcentowany basem Mastermind po prostu morduje technicznym, cybernetycznym wykonaniem. Tu bardziej Mustaine recytuje, niż śpiewa, ale to wszystko wraz a głosami w tle robi znakomite wrażenie. Konsekwentnie i nieubłaganie MEGADETH dąży do thrashowego czy może raczej heavypowerowego rozwinięcia z wyśmienitą wymianą zdań obu gitarzystów.
Speedowy atak w The Disintegrators i wracamy do Rattlesnake z 1985. Ten patent plus zwarty heavy metalowy refren sumuje się jako killer wyróżniający się na tym LP. Poniekąd dlatego można darować Mustaine'owi byle co z I'll Get Even i powiedzmy, że jest to jakaś przygrywka do Sin, zdumiewającego bogactwem inspiracji z southern rockiem na czele.
Moim zdaniem wszystko dąży do A Secret Place. Umiejscowienie tego dramatycznego numeru jest bez wątpienia nieprzypadkowe i siła refrenu powodującego ciary jest absolutnie powalającą. Poraża pewność siebie, z jaką MEGADETH rozgrywa te wszystkie kawałki, a Mustaine jest w jakimś stopniu myślami gdzie indziej. Przy okazji, Dave śpiewa coraz lepiej. Może nie w radosnym okraszonym harmonijką w tle Have Cool, Will Travel, ale przy okazji tej kompozycji jeszcze raz nasuwa się spostrzeżenie, że ten album ma więcej rockowych korzeni niż poprzednie dwa w tej stylistyce. Na koniec trzy torpedy, krótkie, zwarte speedowe numery, przy czym She-Wolf jest w interesujący sposób wstrzymywany przez Mustaine'a. Co za refren, taki w sumie prosty i piosenkowy, a jakie to jednocześnie nośne z tym mocarnym gitarowym podkładem. Eleganckie tradycyjne heavy metalowe solo dopełnia całości. I na końcu IRON MAIDEN w riffach, coś takiego... Vortex po prostu zabija. Swoboda, z jaką zagrali tego melodyjnego killera, jest po prostu niepojęta. Basowe przejścia Ellefsona rozgrywane unisono z gitarzystami to prawdziwe mistrzostwo. I te solówki grane jakby od niechcenia... Friedmann rzecz jasna. Szybki, nerwowy i melodyjny FFF zamyka ten LP. Zamyka kolejny godny polecenia album MEGADETH.

Jest to także chyba najlepiej wyprodukowany do tego momentu LP MEGADETH, gdzie jeszcze bardziej dopieszczono brzmienie niż na płycie poprzedniej.
Dobra forma wokalna (jak na niego, rzecz jasna) Mustaine'a, elegancki i niepchający się na plan pierwszy Friedmann, a bas Ellefsona to petarda, wsparta wyjątkowo starannym umiejscowieniem tego instrumentu w ramach całości. Menza w szybszych numerach pokazał, że jest solidnym perkusistą, poza tym jednak jak zwykle nie miał zbyt wiele konkretnej roboty do wykonania.
Gdyby nie kilka słabszych numerów i niezbyt fortunny początek, można by uznać ten album za lepszy nawet od "Youthanasia", ale realnie plasuje się gdzieś w okolicach "Countdown to Extinction".

Ocena: 8,5/10

new: 1.07.2018