DT
10.10.2018, 13:15:00
Megadeth - Dystopia (2016)
![[Obrazek: R-8001368-1453780835-1081.jpeg.jpg]](https://img.discogs.com/90G-P_Ep-xhCV4U39onbqLYuBk0=/fit-in/600x593/filters:strip_icc():format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-8001368-1453780835-1081.jpeg.jpg)
tracklista: (limited edition)
1.The Threat Is Real 04:22
2.Dystopia 04:59
3.Fatal Illusion 04:15
4.Death from Within 04:47
5.Bullet to the Brain 04:29
6.Post American World 04:25
7.Poisonous Shadows 06:02
8.Look Who's Talking 04:14
9.Conquer or Die! 03:33
10.Lying in State 03:34
11.The Emperor 03:52
12.Last Dying Wish 03:49
13.Foreign Policy (Fear cover) 02:28
rok wydania: 2016
gatunek: modern thrash/power metal
kraj: USA
skład zespołu:
Dave Mustaine - śpiew, gitara
Kiko Loureiro - gitara
David Ellefson - bas
Kiko Loureiro - gitara
David Ellefson - bas
oraz:
Chris Adler- perkusja
Blair Masters - instrumenty klawiszowe, programowanie
Chris Adler- perkusja
Blair Masters - instrumenty klawiszowe, programowanie
Niewypał w postaci "Super Collider" zraził ostatecznie Brodericka i Drovera, którzy opuścili MEGADETH w roku 2014, ale nie zraził Mustaine'a. Dave ma niezwykły dar do pozyskiwania największych metalowych sław i w roku 2015 do grupy dołączył brazylijski wirtuoz gitary Kiko Loureiro, który właśnie pożegnał się z ANGRA. Do współpracy na prawach muzyka sesyjnego zaproszony został także wspaniały perkusista Chris Adler ze słynnej groove/metalcore grupy LAMB OF GOD i Mustaine przystąpił do nagrania kolejnej płyty. "Dystopia" został zarejestrowany w Lattitude South Studios w Leiper's Fork (Tennessee), zmiksowany w Hollywood i poddany ostatecznemu masteringowi w studio Sterling Sound w Nowym Jorku.
Mustaine, dysponujący od 2013 własną wytwórnią Tradecraft nie musiał już zabiegać o względy fonograficznych potentatów i zdecydowanie nagrał to, co chciał, czy nowoczesny thrash metalowy album z elementami power metalu i śladami progresywności.
Zastanawiające jest, że ta płyta zyskała tak wiele pozytywnych recenzji, a ci, którzy ocenili ją realnie według wartości, zostali zakrzyczani. Cóż, należę także do tej mniejszości.
Głód agresywnego thrashowego grania wśród fanów MEGADETH po "dziełach" z lat 2011-2013 chyba nieco zaćmił umysły i nazywanie "Dystopia" nowym "Endgame" to spora przesada. Przede wszystkim sama idea jest inna. "Dystopia" to mimo zdecydowanego "mustainowego" charakteru album w stylu modern, chłodne, mechaniczne i cybernetyczne wyrażenie dążeń Mustaine'a do wbicia się do czołówki grania nowej, post thrashowej fali, a jednocześnie pozostawania rozpoznawalnym jako MEGADETH.
Kiko Loureiro się z tym wszystkim nie komponuje. Tu już nawet nie chodzi o styl ANGRA czy to, co proponował na albumach solowych. On po prostu nie może grać drugich skrzypiec i na tym LP wyraźnie słychać, na jak niewiele Mustaine mu pozwala. Gdy jednak na coś pozwala, mamy okruchy latynoskich rytmów, ślady progresywnych zagrywek. Niebanalne inkrustacje i ornamenty, całościowo ginące w powodzi speedowego, ostrego, bezwzględnego ataku gitarowego Dave'a.
W tym wszystkich wspaniale odnajduje się Adler. Ten mechaniczny styl grania, jaki prezentują gitary, daje mu ogromne pole do popisu i wygrywa niesamowite rzeczy. Warto go posłuchać i lepiej posłuchać jego niż wokalu Mustaine'a, który śpiewa fatalnie, ochrypłym, zmęczonym głosem.
Utwory są złe. Są praktycznie do zapamiętania i bardzo dobry The Threat Is Real umieszczony na samym początku to pułapka na słuchacza, mająca przykuć go i zmusić do słuchania tego będzie dalej. Dalej jest jednakże bardzo mało dobrego, jest męczące gnanie do przodu i garść bardzo dobrych, a nawet znakomitych refrenów dających pewne wytchnienie od modernistycznych ataków gitarowych rozgrywanych z industrialną miarowością.
Dystopia pod tym względem jest nieco bardziej przebojowy, jednak tak zazwyczaj bywa w przypadku tytułowych numerów pilotujących albumy. Udane refreny... z pewnością ten z Poisonous Shadows, The Threat Is Real, może ten z The Emperor... Jednak jeśli się słyszy takie nieudane numery jak Post American World, to dobre wrażenia szybko się zacierają. Sola w zdecydowanej większości nieczytelne, słabe, bez pomysłu i tyczy się to także Kiko. Może musiał dostosować się do miernej dyspozycji gitarowej Mustaine'a?
Wiele kontrowersji wywołało brzmienie tego LP. Płyta jest marna, ale sound wcale nie. Jest to nowoczesne brzmienie z potężnym basem, ostrymi gitarami niemal w stylistyce metalcore i fantastycznie zrealizowaną perkusją. Tam, gdzie pojawiają się dalsze plany są przygotowane niezwykle starannie. Mustaine dawno nie był tak dobrze umiejscowiony ze swoim głosem wśród gitar. Nie, do modern brzmienia tego albumu zastrzeżeń mieć nie można.
Ogólnie jednak pod maską ostrych nowoczesnych riffów i solidnej realizacji nie kryje się nic. Trochę zagrywek odgrzanych, trochę podpatrzonych i to wszystko. Nie ma mowy o powrocie do dawnych lat sławy i chwały.
Znamienne jest to, że zazwyczaj było tak, że lata pomiędzy kolejnymi albumami MEGADETH wypełnione były wszelkiego rodzaju singlami, składankami itd, podtrzymującymi zainteresowanie zespołem. Tym razem od chwili wydania "Dystopia" nic takiego się nie pojawiło, mimo że do grupy w 2016 dołączył na stałe perkusista belgijski Dirk Verbeuren znany z ogromnej liczby grup i projektów w jakich występował i jakie pomagał realizować ( w tym chociażby SOILWORK).
Także w ramach własnej wytwórni Mustaine nie wydał od 2016 żadnej ze swoich starszych płyt.
Koniec MEGADETH? Nie sądzę, Mustaine na pewno nie powiedział jeszcze ostatniego słowa.
Ocena 5,5/10
Utwory są złe. Są praktycznie do zapamiętania i bardzo dobry The Threat Is Real umieszczony na samym początku to pułapka na słuchacza, mająca przykuć go i zmusić do słuchania tego będzie dalej. Dalej jest jednakże bardzo mało dobrego, jest męczące gnanie do przodu i garść bardzo dobrych, a nawet znakomitych refrenów dających pewne wytchnienie od modernistycznych ataków gitarowych rozgrywanych z industrialną miarowością.
Dystopia pod tym względem jest nieco bardziej przebojowy, jednak tak zazwyczaj bywa w przypadku tytułowych numerów pilotujących albumy. Udane refreny... z pewnością ten z Poisonous Shadows, The Threat Is Real, może ten z The Emperor... Jednak jeśli się słyszy takie nieudane numery jak Post American World, to dobre wrażenia szybko się zacierają. Sola w zdecydowanej większości nieczytelne, słabe, bez pomysłu i tyczy się to także Kiko. Może musiał dostosować się do miernej dyspozycji gitarowej Mustaine'a?
Wiele kontrowersji wywołało brzmienie tego LP. Płyta jest marna, ale sound wcale nie. Jest to nowoczesne brzmienie z potężnym basem, ostrymi gitarami niemal w stylistyce metalcore i fantastycznie zrealizowaną perkusją. Tam, gdzie pojawiają się dalsze plany są przygotowane niezwykle starannie. Mustaine dawno nie był tak dobrze umiejscowiony ze swoim głosem wśród gitar. Nie, do modern brzmienia tego albumu zastrzeżeń mieć nie można.
Ogólnie jednak pod maską ostrych nowoczesnych riffów i solidnej realizacji nie kryje się nic. Trochę zagrywek odgrzanych, trochę podpatrzonych i to wszystko. Nie ma mowy o powrocie do dawnych lat sławy i chwały.
Znamienne jest to, że zazwyczaj było tak, że lata pomiędzy kolejnymi albumami MEGADETH wypełnione były wszelkiego rodzaju singlami, składankami itd, podtrzymującymi zainteresowanie zespołem. Tym razem od chwili wydania "Dystopia" nic takiego się nie pojawiło, mimo że do grupy w 2016 dołączył na stałe perkusista belgijski Dirk Verbeuren znany z ogromnej liczby grup i projektów w jakich występował i jakie pomagał realizować ( w tym chociażby SOILWORK).
Także w ramach własnej wytwórni Mustaine nie wydał od 2016 żadnej ze swoich starszych płyt.
Koniec MEGADETH? Nie sądzę, Mustaine na pewno nie powiedział jeszcze ostatniego słowa.
Ocena 5,5/10
new 10.10.2018
NIE JESTEM ATEISTĄ - WIERZĘ W HEAVY METAL
"Only The Strong Survive!"
"Only The Strong Survive!"