Motörhead

[Memorius]

Motörhead - Rock 'n' Roll (1987)

Tracklista:

1.Rock 'n' Roll 03:49

2.Eat the Rich 04:34

3.Blackheart 04:03

4.Stone Deaf in the USA 03:40
5.The Wolf 03:28

6.Traitor 03:17

7.Dogs 03:48

8.All for You 04:11

9.Boogeyman 03:07

 

Rok wydania: 1987

Gatunek: Heavy Metal/Rock 'N' Roll

Kraj: Wielka Brytania

Skład zespołu:

Ian "Lemmy" Kilmister - śpiew, gitara basowa

Phil Campbell - gitara

Michael "Wurzel" Burston - gitara

Phil "Philthy Animal" Taylor - perkusja

Wkrótce po ukazaniu się albumu "Orgasmatron" Gill opuszcza ekipę Lemmy'ego, a w składzie pojawia się ponownie Phil "Philthy Animal" Taylor! Wytwórnia GWR kontraktuje kolejny LP i MOTORHEAD w szybkim tempie przygotowuje materiał na nową płytę. Niesprawdzona plotka głosi, że sama muzyka powstała w ciągu jednej nocy, a Lemmy potem tylko dopisywał teksty w miarę konkretyzowania poszczególnych utworów. Jak by tam nie było, we wrześniu 1987 Kilmister i spółka zaprosili fanów na kolejną przejażdżkę harleyem...

Panowie nie uprzedzili jednak, że trzeba się będzie bardzo mocno trzymać.

Żywiołowość i energia bijąca z numerów z tej płyty jest po prostu porażająca. Tytułowy kapitalny otwieracz Rock 'n' Roll to rokendroll na miarę najlepszych klasyków, jednak usypiający czujność słuchacza, bo zazwyczaj każdy otwieracz MOTORHEAD to jazda bez trzymanki ze strzałką szybkościomierza wychyloną maksymalnie w prawo.

Dalej po prostu niszczą i demolują. Twardy, nieubłagany w potężnych refrenowych zaśpiewach Blackheart to jedna z najbardziej surowych kompozycji zespołu od lat. Nieco wolniejszy, rytmiczny z wbijającym się w mózg refrenem Stone Deaf in the USA jest refleksją Kilmistera nad specyfiką życia w USA, po jego przeprowadzce do Los Angeles. The Wolf wyróżnia się kapitalnym motywem przewodnim z genialnym riffem podstawowym, a supermocny Traitor jest kolejną emanacją surowości w atrakcyjnej melodycznie oprawie, podobnie jak Boogeyman zamykający ten LP. Najwięcej serca i łagodności tym razem w pięknym All For You, utrzymanym średnim tempie i dalekim od łzawej ballady. Na płycie znalazł się także wyborny numer Eat the Rich z filmu pod tym samym tytułem, w którym Kilmister zagrał jedną z głównych ról. Może tylko Dogs nieco odstaje od całości, ale reszta killerów sprytnie to maskuje.

Powrót Zwierzaka ożywił zdecydowanie sekcję rytmiczną i zarówno bas jak i perkusja są teraz żywą benzyną, jak za dawnych, najlepszych lat.

Natarcia duetu gitarzystów mają nieprawdopodobną motorykę, przywodzącą miejscami skojarzenia z thrashową estetyką tworzenia ściany dźwięku wysuniętej na plan pierwszy. Kilka znakomitych solówek jest na tej płycie i tak się jakoś dzieje, że za każdym razem jakaś inna zwraca baczniejszą uwagę. Zwraca też uwagę solidna forma wokalna Kilmistera i mamy do czynienia z mocnym wyrazistym śpiewaniem niestłumionym przez bezwzględny atak gitar.

Produkcja i brzmienie na tym LP jest oceniana różnie. Pewien taki lekko rozmazany brudek dźwiękowy tym razem został zastąpiony przez ostry, klarowny i niebywale surowy sound z wyraźnie zaznaczonymi poszczególnymi instrumentami i trochę bardziej schowanym niż zwykle basem. Mnie się takie brzmienie takich właśnie utworów tu bardzo podoba.

Album, jak każdy poprzedni cieszył się zainteresowaniem fanów.

Moim zdaniem jest to najlepszy LP zespołu w ogóle. Ogólnie niedoceniony przebłysk absolutnego geniuszu Lemmy'ego o jego kompanów.

Po wydaniu tej płyty Kilmister wyruszył w wielką trasę koncertową po świecie, a po jest zakończeniu, zespół związał się z wytwórnią WTG, która należała do koncernu Sony. Jednak na kolejną płytę trzeba było czekać cztery długie lata.

Ocena: 9,8/10

10.09.2007