Ozzy Osbourne

[Memorius]

Ozzy Osbourne - Patient Number 9 (2022)



Tracklista:
1. Patient Number 9 07:21
2. Immortal 03:03
3. Parasite 04:05
4. No Escape from Now 06:46
5. One of Those Days 04:40
6. A Thousand Shades 04:26
7. Mr. Darkness 05:35
8. Nothing Feels Right 05:35
9. Evil Shuffle 04:10
10.Degradation Rules 04:10

11.Dead and Gone 04:32

12.God Only Knows 05:00

13.Darkside Blues 01:47

Rok wydania: 2022
Gatunek: Heavy Metal
Kraj: USA

Skład zespołu:
Ozzy Osbourne - śpiew
oraz:

Tony Iommi - gitara (4, 10)

Jeff Beck - gitara (1, 6)

Mike McCready - gitara (2)

Zakk Wylde - gitara (3, 7, 8, 9)

Eric Clapton - gitara (5)

Robert Trujillo - gitara basowa

Chad Smith - perkusja

Taylor Hawkins - perkusja

9 września 2022 Wielki Ozzy Osbourne, niezniszczalny i wciąż twórczy, przedstawia godzinę nowej metalowej muzyki. Album wydała wytwórnia Epic, w Japonii natomiast Sony i zapewne tych wydań pojawi się znacznie więcej. Osbourne i przyjaciele, także grający z nim wcześniej w jego zespole, Osbourne i megagwiazdy, ikony rocka w najróżniejszych odmianach. Jeff Beck, Eric Clapton, PEARL JAM, RED HOT CHILI PEPPERS. W pewnym sensie Wielka Gala Muzyczna.

Najważniejsza jest jednak sama muzyka. Tak, jest heavy metal, przy czym w tym przypadku to pojemne pojęcie bardzo się przydaje jako właśnie pojemne. Tak bardzo by się chciało usłyszeć ten pełen radości z grania zakręcony pozytywnie heavy metal z "No Rest for the Wicked". Jak dawno to było. Teraz jednak Ozzy patrzy na wszystko z innej perspektywy i jest, zresztą od dawna, znacznie bardziej muzycznie uniwersalny. Źle, jeśli jest to na granicy eksperymentu. Tu ta granica gdzieś się raz pojawia, raz znika, rozmywa się w delikatnym mroku czy półmroku raczej, ale przecież i w półmroku można czasem usłyszeć piękne melodie. Psycho horror rock metal w tytułowym miejscami jest fajny, jednak pewnie głównie w refrenie i wtedy, gdy tak pięknie gra Jeff Beck. Utrzymana w tym stylu cała płyta byłaby co najmniej interesująca... Jest tu jednak dużo tego grania przeciętnego, bez realnego pomysłu na coś więcej niż ekspozycję Gwiazdy Centralnej i pozorna energia wykonania w takich utworach jak Immortal jest po prostu pozorna, a melodie ograne i Mike McCready jest bardziej interesujący niż lider. No tak, Eric Clapton w One of Those Days, ale to takie miałkie, trywialne jest w rockowej powszedniości. Wielka nuda w A Thousand Shades i tu Jeff Beck niczego nie ratuje, bo mamy występ a la Sir Elton John i tylko. Bardzo nieciekawe wypełniacze rock/metalowe to Dead and Gone i God Only Knows, zupełnie nieudany, przypominający nudne numery bez ikry i iskry z lat 80tych z tych słabszych płyt. Coś się jednak wypaliło, jeśli chodzi o współistnienie muzyczne Osbourne'a i Zakka Wylde. Coś się wypaliło bardzo dawno i tam, gdzie gra Wylde jest po prostu nudny, alternatywny metal z akcentami heavy w Parasite i Evil Shuffle, rozpoznawalna przeciętność z odrobiną łagodności i starego BLACK SABBATH w Mr. Darkness, to samo bez BLACK SABBATH w Nothing Feels Right z nutą nachalnej refleksyjności. Z Iommi to wygląda nieco lepiej w Degradation Rules i jest nawet harmonijka. Taka połowa lat 70tych w nieco nowszej oprawie i w No Escape from Now też podobnie, przy czym z tej kompozycji wynika najwięcej dla klasycznego heavy metalu w ciągu tej godziny.

Coś tu grają te gwiazdy, coś tu dobrze śpiewa niezniszczalny Ozzy, ale tak naprawdę to nie bardzo wiadomo co, i w pamięci zostają jakieś urywki, jakieś fragmenty wyrwane z poszczególnych kompozycji i na pewno nie wszystkich. W pewnym momencie zaczyna to wszystko męczyć także tym dziwnym soundem. Trudnym do opisania, ale nie do końca wynikającym z kanonów klasycznego heavy metalu. No tak, ale tu klasycznego heavy to za wiele nie ma.

Suma gwiazd nigdy nie tworzy wartości dodanej, gdy pomysłu na dobrą muzykę metalową brak. Tu brak. Może następnym razem.

ocena: 4/10

new 9.09.2022