Ozzy Osbourne

[Memorius]

Ozzy Osbourne - Bark at the Moon (1983)



Tracklista: (oryginalna pierwsza wersja brytyjska)
1. Rock & Roll Rebel 05:26
2. Bark at the Moon 04:16
3. You''re No Different 05:00
4. Now You See It, Now You Don''t 05:04
5. Forever 04:17
6. So Tired 03:57
7. Waiting For Darkness 05:14
8. Spiders 04:22

Rok wydania: 1983
Gatunek: Heavy Metal
Kraj: Wielka Brytania

Skład zespołu:
Ozzy Osbourne - śpiew
Jake "E" Lee - gitara
Bob Daisley - bas
Tommy Aldridge - perkusja
Don Airey - instrumenty klawiszowe

Trzeci album Ozzy Osbourne’a poprzedziła tragiczna śmierć w wypadku lotniczym jego niezmiernie uzdolnionego gitarzysty i przyjaciela Randy Rhoadsa. Zobowiązania koncertowe wymusiły na Ozzym szybkie poszukanie następcy, choć odejście Randy'ego było dla niego wielkim ciosem osobistym. Doszło także do zmiany wytwórni i kolejny album wydały już Epic Records i CBS w listopadzie 1983.
W samym zespole też działo się nie najlepiej. Odejścia i powroty, szukanie optymalnego składu to rok 1982, poprzedzający wydanie tej płyty. Choć wydawało się, że zagra na niej Brad Gillis, który towarzyszył Osbourne'owi na trasach koncertowych, ostatecznie jego miejsce zajął znany z RATT Jake Lee. Gitarzysta o wysokich umiejętnościach, lecz równocześnie ograniczonej inwencji. Cennym nabytkiem był bez wątpienia Tommy Aldridge, znakomity perkusista, który wcześniej i potem grywał z najlepszymi i zawsze spisywał się bardzo dobrze. Tym razem jednak złożony z gwiazd zespół nie był w stanie nic wykrzesać z anemicznych i powielających utarte schematy kompozycji autorstwa samego Osbourne'a.

Wokalista pokazał jakich płyt nagrywać nie należy. Przede wszystkim takich gdzie się nie ma nic do powiedzenia, a na tym LP miał do powiedzenia bardzo mało.
Pozorna żwawość i przebojowość „Rock & Roll Rebel” czy „Bark at the Moon” wydaje się nieszczera, wymuszona i bardzo kontrastuje z autentycznie brzmiącym „So Tired”, który fatalnie zaaranżowany niemal na symfoniczną nutę jest i tak najsłabszym punktem tego albumu. Tym razem Ozzy przedstawił utwory bardzo proste i w tej prostocie zbliżone do nagrań z debiutu. O ile jednak na krążku z 1980 roku znalazły się i takie perły jak „Mr. Crowley”, to tu ich zwyczajnie nie ma. Trudno solidny i poprawny „Now You See It, Now You Don't” uznać za taką perłę, trudno też uznać za taką „Spiders”. „Spiders” jednak w porównaniu z resztą wypada bardzo dobrze i tu ta prostota rytmu i melodii oraz sympatyczny refren wyszły Ozzy'emu jak na ten LP nadspodziewanie dobrze. Blade i mało efektowne są natomiast „Forever” (znany także jako „Centre of Eternity”) oraz „Waiting For Darkness”, gdzie znów Ozzy popełnia grzech przeciągania wszystkiego na siłę.

Słabe kompozycje nie pozwoliły rozwinąć skrzydeł ani Lee, ani Aldridge. Pierwszy gra bardzo dobrze, ale tylko tyle ile pozwala mu Ozzy w monotonnych utworach. Nawet bardzo porządne przecież sola giną gdzieś w natłoku zawodzenia pana O.O. O Aldridge w zasadzie nie można nic powiedzieć, bo sekcja rytmiczna nabija tu tylko rytm i w zasadzie nic poza tym.
Brzmienie na tym LP jest lekko zamulone, rozmyte miejscami i daleko mu do selektywnej produkcji poprzedniej.
Nudna, wtórna płyta oparta na najprostszych z możliwych schematach, gdzie Ozzy jest rozdarty pomiędzy heavy metalowym soundem, a hard rockową treścią.

Ocena: 3.5/10

8.11.2007