Ozzy Osbourne

[Memorius]

Ozzy Osbourne - Ozzmosis (1995)



Tracklista:
1. Perry Mason 05:54
2. I Just Want You 04:55
3. Ghost Behind My Eyes 05:10
4. Thunder Underground 06:28
5. See You on the Other Side 06:10
6. Tomorrow 06:37
7. Denial 05:12
8. My Little Man 04:52
9. My Jekyll Doesn't Hide 06:34
10.Old L.A. Tonight 04:49

Rok wydania: 1995
Gatunek: Heavy Metal
Kraj: Wielka Brytania

Skład zespołu:
Ozzy Osbourne- śpiew
Zakk Wylde - gitara
Geezer Butler - gitara basowa
Deen Castronovo - perkusja
Rick Wakeman - instrumenty klawiszowe


Cokolwiek by nie śpiewał, to zawsze Ozzy Osbourne. W październiku 1995 roku, po burzliwej kampanii reklamowej pojawia się kolejny album pod szyldem OZZY OSBORNE i frontmanowi akompaniuje elitarny zespół muzyków.
Z poprzedniego składu studyjnego pozostał Zakk Wylde, ale "nowi" to ekstraklasa światowa. Samo nazwisko Rick Wakeman przyciąga tłumy, no i jest Butler z BLACK SABBATH oraz Deen Castronovo, który poza światowej sławy rockową formacją JOURNEY grywał z najlepszymi gitarzystami, ponadto z Matthewem McCourtem (WILD DOGS i DR MASTERMIND), no i w CACOPHONY... Wymarzony skład dla prezentacji znakomitej muzyki.
Gwiazdy grają jednak to, co stworzył Mistrz Ceremonii.

 

Można by się zastanowić, co na tej płycie nie jest słabe. Może początek Perry Mason, a może nawet cały ten numer ma jakieś pozytywne cechy, ale jeśli już to w melodii zwrotek, a nie refrenu. Paskudna jest maniera alternative metalu, co gorsza może nawet zapożyczeń z grunge, nieustannych, nachalnych, jaskrawych w aranżacjach i paskudnym soundzie.

O zmarłych źle mówić nie należy, ale mix Davida Bianco i mastering George'a Marino jest co najmniej "koniunkturalny"...
Co jest dobre?  Zakk Wylde w partiach solowych. Tak, na te sola się czeka jako na coś wyrywającego z objęć dusznej, okołometalowej muzyki. Ta pozorna przebojowość jest niebezpieczna w sentymentalnie płaczliwych rock/grunge numerach takich jak I Just Want You, które zdradliwie wciągają pewnymi kapitalnymi zagrywkami... No dobra, to jest znakomity numer, tylko trzeba po prostu się odciąć od schematyzmu myślenia.
Potem jest Pustynia Atacama, bo rozwlekłość i nuda takich ospałych classic ozzowych kawałków do śpiewania w duecie z Eltonem Johnem jak Ghost Behind My Eyes, See You on the Other Side i Old L.A. Tonight jest przygniatająca.
Gdzieś po drodze odtwarzanie grunge w ponurej stylistyce wczesnego BLACK SABBATH Thunder Underground trąci fałszem na milę, podobnie jak oniryczność i elektroniczna psychodelia Tomorrow. No dobra, refren jest niezły, ale SOUNDGARDEN nie gra grunge. Czy ja słyszę Marley'a z Jamajki w Denial? Nie, to miauczenie Osbourne'a, przy którym mdleją niektóre starsze panny z rocznika, powiedzmy 1950... O tak, tu duszne solo Zakka coś znaczy, chyba najwięcej... My Little Man. Tu komentarza brak. Ten optymizm jest równie leniwy i niebezpieczny dla żołądka jak zjedzenie 10 kg chałwy na raz. Warto zwrócić jednak uwagę na inny mix tej kompozycji i jest on po prostu fenomenalny w kryształowej przejrzystości. Czemu to tak zrobiono? Bo to rock psychodeliczny? Chyba nie...
Jeśli pewne rzeczy są po prostu nieudane to My Jekyll Doesn't Hide jest żenująco nieudany. Tak, oczywiście to brzmi nowocześnie, stoner, heavy alternative i coś tam jeszcze, ale w tej kategorii to numer marny, zupełnie pozbawiony jakiejś myśli przewodniej i na nic tu starania Wylde, by spiąć to tym całkiem solidnym motywem głównym.

Ricka Wakemana nie słychać tu. W każdym razie nie ma się gdzie i z czym Arcymistrz rozpędzić, rozwinąć... Castronovo zresztą także się tu nie ma jak zmęczyć w tych tempach, wolnych i umiarkowanych, w tych riffach i rytmach ospałych... Koniunkturalny album. Niby w tym nic złego, ale potrzeba jeszcze pomysłu, by koniunkturalnie zabłysnąć.


ocena: 3,3/10

new 14.01.2020