DT
22.10.2019, 16:20:43
Powerwolf - Lupus Dei (2007)
![[Obrazek: R-1852672-1247892019.jpeg.jpg]](https://img.discogs.com/g4evSP5yJwd3OTI1UWzTOBpkcy8=/fit-in/596x596/filters:strip_icc():format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1852672-1247892019.jpeg.jpg)
Tracklista:
1. Lupus Daemonis (Intro) 01:17
2. We Take It from the Living 04:04
3. Prayer in the Dark 04:20
4. Saturday Satan 05:18
5. In Blood We Trust 03:03
6. Behind the Leathermask 04:35
7. Vampires Don't Die 03:09
8. When the Moon Shines Red 04:25
8. When the Moon Shines Red 04:25
9. Mother Mary Is a Bird of Prey 03:16
10.Tiger of Sabrod 03:53
11. Lupus Dei 06:08
Rok wydania: 2007
Gatunek: Power Metal
Kraj: Niemcy
Skład zespołu:
Attila Dorn (Karsten Brill) - śpiew
Matthew Greywolf (Benjamin Buss) - gitara
Charles Greywolf (Thomas Erbel) - gitara basowa
Stéfane Funčbre (Stefan Gemballa) - perkusja
Falk Maria Schlegel - organy, instrumenty klawiszowe
W maju 2007 roku Metal Blade wydaje drugi album POWERWOLF.
Prawie ten sam skład, bo zagrał tu już nie perkusista sesyjny, a Stefan Gemballa i prawie ta sama muzyka. Solidny, niemiecki power metal, którego ramy zakreśla z jednej strony PRIMAL FEAR, a z drugiej BRAINSTORM. Słowo "prawie" ma duże znaczenie, bo jest to jednak płyta, gdzie pojawiły się pierwsze światełka w tunelu prowadzące ku żartobliwym, wampirycznym mszom absurdu, jakie POWERWOLF zaczął odprawiać od roku 2009.
Tu nadal jest to wszystko na poważnie, zdecydowanie na poważnie w statecznym power metalu, jaki tylko w pewnych kompozycjach rozpoczyna się od wstępów będących potem ich znakiem firmowym, oraz chórów, które wciąż są jeszcze bardzo nieśmiałe i tego przepychu jeszcze tu nie ma. Są już jednak przebłyski, zwiastuny, jak w bardzo dobrym już na wstępie We Take It from the Living. Organy w Prayer in the Dark to tylko skromna inkrustacja, ale sama kompozycja w stylistyce BRAINSTORM także bardzo udana, choć oczywiście refren jest namiastką killerskich refrenów z kolejnych płyt i tu zdecydowanie ciekawsze są melodie zwrotek.
Jest i pewna liczba po prostu przeciętnych, melodyjnych i potoczystych, gdzie pewne mielizny podstawowych melodii są umiejętnie maskowane dosyć chwytliwymi refrenami (Saturday Satan, Vampires Don't Die), albo ornamentacjami z przyszłości muzycznej grupy (In Blood We Trust). Jest także mało ciekawy, poza kilkoma doskonałymi zaśpiewami Dorna Mother Mary Is a Bird of Prey, gdzie nie ma ani jednego, ani drugiego z tych elementów i jest także zupełnie bezbarwny w stosunku do pozostałych kompozycji Tiger of Sabrod.
Najodważniej poszli do przodu w tworzeniu własnej tożsamości w znakomitym Behind the Leathermask i to jest prawdziwy hit z tej płyty, z potężnym refrenem i motoryką godną rozpędzonego pociągu pancernego PARAGON, ale jadącego z dużo większą finezją. Gotycki teatr grozy jest tu jeszcze dosyć nieporadny w When the Moon Shines Red i zasadniczo nie wykracza to poza bardziej lajtową stylistykę horror metalu w lekko komiksowym wydaniu. Ponieważ jednak żart jest słabo wyartykułowany, to i kompozycja jest po prostu dobra i tylko. Chyba tytułowy Lupus Dei można nazwać prawdziwą bramą do Kościoła Powerwolf, ale tym razem jeszcze nie bawią, raczej próbują monumentalnie rzucić słuchacza na kolana w mrocznym wyrażeniu hołdu dla Wielkiego Kapłana. To nadal nie to, co przyciągnęło tłumy dwa lata później, bo gotycki horror metal w typowej postaci powieści w miękkiej okładce czytanej w pociągu nie kusi każdego.
Jest to płyta pod każdym względem zdecydowanie lepsza od debiutu, wybornie zaśpiewana przez Atille Dorna, solidnie rozegrana przez Greywolfów, z dobrą perkusją i umiejętnie wplecionymi klawiszami i organami, których jest tu jednak w sumie niewiele. Trochę kiczu, trochę tandetnego straszenia, choć z pewnym topornym wdziękiem, dużo mocnych niemieckich riffów heavy/power. Na pewno soczysta i pełna gitarowej ostrości i głębi produkcja budzi szacunek i uznanie. Ale cóż, Fredrik Nordström i Peter In de Betou to szwedzcy Mistrzowie mixu i masteringu, a tu zrobili jeszcze coś więcej, bo sound to nie jest typowa Szwedzka Stal.
Podsumowując - solidnie, ale jednak to jeszcze nadal nie to...
ocena: 7,9/10
new 22.10.2019
Prawie ten sam skład, bo zagrał tu już nie perkusista sesyjny, a Stefan Gemballa i prawie ta sama muzyka. Solidny, niemiecki power metal, którego ramy zakreśla z jednej strony PRIMAL FEAR, a z drugiej BRAINSTORM. Słowo "prawie" ma duże znaczenie, bo jest to jednak płyta, gdzie pojawiły się pierwsze światełka w tunelu prowadzące ku żartobliwym, wampirycznym mszom absurdu, jakie POWERWOLF zaczął odprawiać od roku 2009.
Tu nadal jest to wszystko na poważnie, zdecydowanie na poważnie w statecznym power metalu, jaki tylko w pewnych kompozycjach rozpoczyna się od wstępów będących potem ich znakiem firmowym, oraz chórów, które wciąż są jeszcze bardzo nieśmiałe i tego przepychu jeszcze tu nie ma. Są już jednak przebłyski, zwiastuny, jak w bardzo dobrym już na wstępie We Take It from the Living. Organy w Prayer in the Dark to tylko skromna inkrustacja, ale sama kompozycja w stylistyce BRAINSTORM także bardzo udana, choć oczywiście refren jest namiastką killerskich refrenów z kolejnych płyt i tu zdecydowanie ciekawsze są melodie zwrotek.
Jest i pewna liczba po prostu przeciętnych, melodyjnych i potoczystych, gdzie pewne mielizny podstawowych melodii są umiejętnie maskowane dosyć chwytliwymi refrenami (Saturday Satan, Vampires Don't Die), albo ornamentacjami z przyszłości muzycznej grupy (In Blood We Trust). Jest także mało ciekawy, poza kilkoma doskonałymi zaśpiewami Dorna Mother Mary Is a Bird of Prey, gdzie nie ma ani jednego, ani drugiego z tych elementów i jest także zupełnie bezbarwny w stosunku do pozostałych kompozycji Tiger of Sabrod.
Najodważniej poszli do przodu w tworzeniu własnej tożsamości w znakomitym Behind the Leathermask i to jest prawdziwy hit z tej płyty, z potężnym refrenem i motoryką godną rozpędzonego pociągu pancernego PARAGON, ale jadącego z dużo większą finezją. Gotycki teatr grozy jest tu jeszcze dosyć nieporadny w When the Moon Shines Red i zasadniczo nie wykracza to poza bardziej lajtową stylistykę horror metalu w lekko komiksowym wydaniu. Ponieważ jednak żart jest słabo wyartykułowany, to i kompozycja jest po prostu dobra i tylko. Chyba tytułowy Lupus Dei można nazwać prawdziwą bramą do Kościoła Powerwolf, ale tym razem jeszcze nie bawią, raczej próbują monumentalnie rzucić słuchacza na kolana w mrocznym wyrażeniu hołdu dla Wielkiego Kapłana. To nadal nie to, co przyciągnęło tłumy dwa lata później, bo gotycki horror metal w typowej postaci powieści w miękkiej okładce czytanej w pociągu nie kusi każdego.
Jest to płyta pod każdym względem zdecydowanie lepsza od debiutu, wybornie zaśpiewana przez Atille Dorna, solidnie rozegrana przez Greywolfów, z dobrą perkusją i umiejętnie wplecionymi klawiszami i organami, których jest tu jednak w sumie niewiele. Trochę kiczu, trochę tandetnego straszenia, choć z pewnym topornym wdziękiem, dużo mocnych niemieckich riffów heavy/power. Na pewno soczysta i pełna gitarowej ostrości i głębi produkcja budzi szacunek i uznanie. Ale cóż, Fredrik Nordström i Peter In de Betou to szwedzcy Mistrzowie mixu i masteringu, a tu zrobili jeszcze coś więcej, bo sound to nie jest typowa Szwedzka Stal.
Podsumowując - solidnie, ale jednak to jeszcze nadal nie to...
ocena: 7,9/10
new 22.10.2019
NIE JESTEM ATEISTĄ - WIERZĘ W HEAVY METAL
"Only The Strong Survive!"
"Only The Strong Survive!"