Tysondog

[Memorius]

Tysondog - Crimes of Insanity (1986)





Tracklista:

1. Taste the Hate 04:06
2. Don't Let the Bastards (Grind You Down) 03:15
3. Blood Money 04:44
4. The Machine 03:43
5. School's Out (Alice Cooper cover) 03:14
6. Street Thunder 03:56
7. Hotter Than Hell 03:34
8. Judgement Day 03:31
9. Eat the Rich 04:09
10. Smack Attack 03:29

Rok wydania: 1986
Gatunek: Heavy Metal (NWOBHM)
Kraj: Wielka Brytania

Skład zespołu:
Clutch Carruthers - śpiew
Paul Burdis  - gitara
Kevin Wynn - bas
Rob Walker - perkusja

Jednym z zespołów z Newcastle, który wystartował w drugiej fali NWOBHM, był założony w 1983 TYSONDOG. Zespół miał dosyć stabilny skład, a jednym z najbardziej znanych, jego założycieli, był wokalista i gitarzysta Alan Hunter, który w późniejszym okresie został frontmanem PARIAH (ex-SATAN). Jak wiele grup z okręgu Newcastle, TYSONDOG związał się z wytwórnią Neat, dla niej nagrał pierwszego singla i pierwszy album w 1984 roku. Potem odszedł Hunter i w okrojonym do jednego gitarzysty składzie, z nowym perkusistą, zespół nagrał drugi swój LP, "Crimes of Insanity".

Grupa przedstawiła na nim typowy heavy metal z obszaru muzycznego Newcastle, zbliżony do tego, co grał RAVEN. Szybkie kompozycje o surowym brzmieniu dominują na tym albumie i zawierają one w sobie zarówno elementy speed metalu, jak i thrashu w embrionalnej formie.
Utwory cechują dobre melodie jak w "Taste the Hate" i "Street Thunder", gdzie też wokalista wspierany jest chórkami w thrashowej manierze amerykańskiej. Ostro, bezkompromisowo poczynają sobie w "Blood Money" i w tej kompozycji jest coś ze stylu grupy BLOOD MONEY właśnie. Motoryka i rytmika niektórych kompozycji jest wyśmienita i pod tym względem najbardziej wyróżnia się agresywny "Judgement Day" z niesamowitym solem gitarowym Paula Burdisa. To najmocniejszy punkt zespołu, wyborny doprawdy wioślarz, którego gra jest niezwykle pewna siebie, a sola to ozdoba każdej z kompozycji. Jest tu jednak nieco osamotniony i tej drugiej gitary brak, a pamiętając, jak niszczyli we dwóch z Hunterem na albumie poprzednim, jest to spory brak. W utworach wolniejszych, jak "Don't Let the Bastards", brzmią nie zawsze przekonująco, energię szybkich numerów zastępuje pewna toporność i niezbyt dobre kopiowanie stylu JUDAS PRIEST z lat 80-tych. Tam, gdzie idą po najmniejszej linii oporu i grają heavy metal z Newcastle, można by ich w riffach i motoryce pomylić z BLITZKRIEG czy SATAN, jak w "The Machine". Potrafią być bardzo surowi i niemal brutalni, jak w "Hotter Than Hell", gdzie to, co zaprezentował późny SATAN miesza się ze stylistyką amerykańską galopujących riffów. Ostre melodyjne kompozycje "Eat the Rich" i szybszy "Smack Attack" uzupełniają ten album, na którym zabrakło miejsca dla ballady, zazwyczaj obowiązkowego punktu płyt NWOBHM.

Mocno grająca ekipa TYSONDOG należała do ciężej riffujących, zresztą płyta zawierała już kompozycje stworzone gdy łagodniejsze granie NWOBHM był zdecydowanie wypierane przez ostrzejszy heavy metal. Wokalista Carruthers prezentuje się dobrze, dysponuje zadziornym głosem, porządnie wypada w wyższych partiach. Trudno nazwać go śpiewakiem wysokiej klasy, ale wszystko robi bez wysiłku i nie musi specjalnie przekrzykiwać ryczącej gitary. Jak na zespół z Newcastle przystało, jest i oczywiście dynamiczna sekcja rytmiczna z bardzo dobrym perkusistą. Album jest wyprodukowany słabo, co w przypadku Neat było raczej normą. Gdyby płyta zawierała kompozycje mniej surowe, zapewne odbiór byłby niezbyt przyjemny, tu jednak aż tak bardzo to nie przeszkadza.

Tym LP TYSONDOG zakończył swoją działalność nagraniową i po jakimś czasie zniknął ze sceny.
Obecnie jednak, jak wiele innych grup z lat 80-tych, został reaktywowany i występuje z Carruthersem oraz Burdisem i Hunterem jako gitarzystami.

Ocena: 8.2/10

22.5.2008