Manowar

[Memorius]

Manowar - Fighting the World (1987)

Tracklista:

1. Fighting the World 03:53

2. Blow Your Speakers 03:43

3. Carry On 04:19

4. Violence and Bloodshed 04:01

5. Defender 06:05

6. Drums of Doom 01:16

7. Holy War 04:44

8. Master of Revenge 01:34

9. Black Wind, Fire and Steel 05:17

Rok wydania: 1987

Gatunek: Heavy Metal

Kraj: USA

Skład zespołu:

Eric Adams - śpiew

Ross "The Boss " Friedman - gitara

Joey DeMaio - bas

Scott Columbus - perkusja

Powrót ze światowego tournee i praca nad kolejną płytą. Album ten został nagrany  latach 1986-1987 w Chicago, wydała go wytwórnia Atco Records i jest chyba najbardziej kontrowersyjnym dziełem MANOWAR i to pod każdym względem.
Ponownie powrót do true okładki, ale zawartość, ale produkcja... no właśnie.

Czasem trzeba jednak spojrzeć na pewne rzeczy szerzej. Owszem, Drums of Doom, czy Master Of  Revenge na tym krótkim albumie to lekka przesada. Instrumentalne wypełniacze i bez nich 30 minut byłoby w sam raz, bez utraty jakości płyty jako całości. Jakieś rockmetalowe niegodne MANOWAR granie w Carry On czy Blow Your Speakers ... hańba!
No przypadku Carry On fakt, hańba, ale przecież Blow Your Speakers to powodująca opad szczęki wariacja na temat AC/DC i pomińmy już mierność oryginalnej kapeli źródeł. To jest przecież "explosive". Tylko głuchy może tego nie zauważyć! To kapitalny żart MANOWAR, także w sferze lirycznej. Ten wspólny refren ekipy, no przecież to jest Wielkie! Ludzie,

We all like it - Rock and roll
We all want it - On your show

Play it loud, don't play it low

Blow your speakers with rock and roll

to dla was i o was!
A reszta? No przecież Violence and Bloodshed jest kapitalnym metalowym tornado zaaranżowanym nowocześnie, z efektami, z tłem, z mocarnym wokalem Erica i niebanalnym, naprawę niebanalnym zestawem riffów "Rossa The Bossa". Ten numer wyprzedza pewne rzeczy w metalu o 20 lat.
No przecież Black Wind, Fire and Steel to epic rycerski numer godny "Hail To England". Zestawienie ostrych zwrotek z nośnym refrenem jest kapitalne. Czy ktoś zauważył, że refren jest podręcznikowym przykładem melodic power metalowego rycerskiego refrenu. A do melodic power metal to jeszcze w rozwiniętej postaci z 10 lat brakuje. Popisy "Rossa The Bossa" w tym numerze i nie tylko  tym oszałamiające, a Eric Adams kiedy ostatnio był taki barbarzyński? A zniszczenie w kulminacji tego utworu? Właśnie.
Może i prosty i rytmiczny Fighting the World to nie jest jakieś wybitne osiągnięcie amerykańskiego tradycyjnego heavy metalu, ale ileż to grup chciałoby mieć taki"średni" numer" na swojej własnej płycie.
Jeśli Holy War jest czymś w rodzaju Thor (The Powerhead) to naprawdę mamy tu 1:0 dla Holy War. Za sam refren, chociażby.
No i  wreszcie Defender.
Defender z narracją nieżyjącego już wówczas Orsona Wellesa (zmarł w roku 1985) jest tym, czym jest Dark Avenger.
Nawet jeśli liczne zespoły, także amerykańskie zrobiły potem podobne i nieraz równie wspaniałe kompozycje to nigdy, powtarzam nigdy, nie stworzyły tak poruszającego klimatu. Pewne numery metalowe z czasem się zapomina. Tego nigdy.
Jest w tym coś ponadczasowego, ponad komercją, ponad zwykłą percepcją. Jest tu prawdziwa magia.
Perfekcyjnie wykonany heavy metal z odrobiną autoironii, z potknięciami, bo kto ich nie robi i niesamowitą produkcją, której opisywać nie będę, bo to coś zupełnie wyjątkowego dla MANOWAR.
Inny niby MANOWAR, ale tak naprawdę  bliższy temu Kultowi Stali, na jaki oczekiwano niż na "Sign Of The Hammer".

ocena: 9/10

new 25.07.2018