Dark Moor

[Memorius]

Dark Moor - Autumnal (2009)

tracklista:

1.Swan Lake 07:59

2.On the Hill of Dreams 04:45
3.Phantom Queen 04:03

4.An End So Cold 04:00

5.Faustus 04:08

6.Don't Look Back 04:36

7.When the Sun Is Gone 04:38

8.For Her 04:37
9.The Enchanted Forest 03:32

10.The Sphinx 04:27

11.Fallen Leaves Waltz 02:37

rok wydania: 2009

gatunek: melodic symphonic  metal

kraj: Hiszpania

skład zespołu:

Alfredo Romero - śpiew

Enrique García - gitara, orkiestracje, instrumenty klawiszowe

Daniel Fernández - gitara basowa

Roberto Cappa - perkusja

Czwarty album DARK MOOR z Alfredo Romero w składzie ukazał się nakładem Scarlet Records w styczniu 2009 roku, choć dominują tu muzyczne i graficzne jesienne klimaty.

Jest tu także odejście od prostej przebojowości na rzecz zdecydowanego zwiększenia dawki neoklasyki i symfoniki w nadal oczywiście bardzo melodyjnych utworach. Jednak otwarcie zbudowane na "Jeziorze Łabędzim" Czajkowskiego budzi mieszane uczucia. Na pewno wokale są tu znakomite z bezwzględnym wskazaniem na duety z sopranistką Iteą Benedicto Colás, ale takie jednoznaczne wprowadzanie do metalu symfonicznego tak znanej klasyki nie do końca mnie przekonuje. DARK MOOR jest łagodny i delikatny z powodu obecności Colas i tej słodkiej łagodności w symfonicznej oprawie jest tu bardzo dużo, choć  wydaje się, że gitara Garcia jest dosyć ciężka. Prowadzone w niezbyt szybkim tempie numery w rodzaju On the Hill of Dreams czy For Her są przystępne dla wszystkich i mogą się podobać wszystkim, dla których bandy z mieszanymi męsko - żeńskimi wokalami są miłe dla ucha i odprężające.
Pojawiają się także elementy folkowe bliżej nieokreślonego pochodzenia w Phantom Queen i tu mamy taki power/folk z symfoniką delikatnie podaną w tle. Miękko, bardzo miękko grają w An End So Cold na granicy rocka/AOR. Gdy w rozpędzonym na początku Faustus wydaje się, że usłyszymy coś w stylu dawnego DARK MOOR z ADAGIO w tle, to i tu został wstawiony bardzo łagodny i nieco mdły refren, raczej psujący, niż budujący tu klimat. Ogólnie ostrzejszy jest Don't Look Back i przypomina numery z "Tarot" swoją dynamiką i zdecydowanym rozegraniem.When the Sun Is Gone jako utwór power symfoniczny nie jest zbyt ciekawy i jest nieco dojrzalsza wersją numerów z "Dark Moor". Tym razem wyrazistej melodii tu brak, przy natłoku elementów symfonicznych. Trochę drażniąca jest tu jednostajnie waląca perkusja godna raczej speed power/thrashu i dobrze, że w partii instrumentalnej Cappa trochę ogranicza te młócenie. Znacznie lepiej prezentuje się ciepła iberyjska wariacja na temat RHAPSODY w The Sphinx,z doskonałymi niepokojącymi klawiszami i pompatycznym refrenem. Chóry znakomite.
Najlepszy na całej płycie jest song The Enchanted Forest z piękną melodią, prowadzony klawiszami, zwarty i nieprzekombinowany. Stonowane granie, niezwykle eleganckie i subtelne.

Romero jest w znakomitej formie wokalnej, może nawet lepszej niż na "Tarot". Naprawdę przyjemnie go posłuchać. Natomiast Enrique García jako gitarzysta tym razem trochę w cieniu, zapewne dlatego, że znaczną część zadań gitary przejęły tu klawisze. Symfonizacje są udane, na dobrym poziomie, nie jest to jednak na pewno poziom zespołów, dla których ten element do fundament lub wyraźny plan pierwszy. Po prostu wystarczające w tych nastawionych przede wszystkim na łagodne melodie kompozycjach. Wyważony, ciepły sound z lekko ściszoną perkusją i wyeksponowanym (słusznie!) Romero jest bardzo odprężający.
Dużo słodzenia, dużo łzawego romantyzmu, ale wszystko na niezwykle wysokim profesjonalnym poziomie. Ugrzeczniony i wypolerowany melodic metal symfoniczny, którego słucha się z przyjemnością, gdy jest ochota na mniej agresywne granie .

ocena: 7,9/10

new 22.12.2018