Winterhorde

[SteelHammer]

Winterhorde - Maestro (2016)

Tracklista:

1. That Night in Prague    01:39     
2. Antipath 05:56     
3. Worms of Souls 05:34       
4. They Came with Eyes of Fire 06:27     
5. Chronic Death 06:24     
6. The Heart of Coryphee 11:30     
7. A Dying Swan 02:45       
8. Maestro 07:14       
9. Through the Broken Mirror 04:34       
10. Cold 05:56       
11. Dancing in Flames 07:12

Rok: 2016

Gatunek: Extreme Melodic Metal

Kraj: Izrael

Skład zespołu:

Zed "Z. Winter" Destructive - śpiew
Igor "Khazar" Kungurov - śpiew, gitara
Dima "Stellar" Stoller - gitara
Omer "Noir" Naveh - gitara
Sascha "Celestial" Latman - bas, saksofon, gitara
Maor "Morax" Nesterenko - perkusja
Alexander "Morgenrot" Feldman - instrumenty klawiszowe

Jakiś czas po wspaniałym i genialnym Underwatermoon, skład wykruszył się kompletnie i w składzie pozostali jedynie Sascha Latman oraz Alexander Feldman, stawiając dalszą karierę zespołu pod znakiem zapytania. W 2014 roku coś zaczęło się ruszać, skład został uzupełniony o nowych gitarzystów, perkusistę i powrócił wokalista Z. Winter, który zaśpiewał na Nebula i udało im się podpisać kontrakt z ViciSolum Productions na wydanie albumu Maestro.

Sześć lat długiego oczekiwania na kolejną opowieść i mimo zmian składu, to w samej grze nie zmieniło się wiele.

To nadal wybuchowa mieszanka różnych gatunków, metalu, rocka, jazzu i tak jak płynność motywów zdumiewała na Underwatermoon, tutaj jest tak samo imponująco i płynnie rozegrane i pod względem technicznym jest to odegrane wzorcowo. Głosy wokalistów kruszą mury, czysty śpiew chwyta za serce i porusza, z kolei agresywniejsze harsh i growl powalają swoją agresją i siłą.

Największą różnicą pomiędzy tą płytą a poprzednią jest o wiele większy rozmach przez orkiestracje, które były już poprzednio, jednak tutaj odgrywają większą rolę i są lepiej i częściej słyszalne. Samo brzmienie jest nieco czystsze niż poprzednio i nie brzmi to tak surowo jak Underwatermoon (które również miało świetne brzmienie), ale dzięki temu znacznie lepiej słychać chóry i orkiestracje, które pięknie wzbogacają dalszy plan. Bębny są świetne, gitary ostre jak żyleta, a talerze syczą tak jak powinny.

Kompozycyjnie to jest perła i prawdziwa kopalnia melodii, ale i emocji i przy każdym odsłuchu można odkryć coś nowego i za każdym razem porywa tak samo. Nie ma sensu rozpisywać się w szczegółach nad każdym utworem, bo tego jest tutaj bardzo dużo i całość to jest płynna, tragiczna i poruszająca historia. Tak jak Underwatermoon przekazywało wszystko samą muzyką, z dokładnie tym samym mamy do czynienia tutaj. Opowieść tragiczna i porywająca od pierwszej do ostatniej minuty i prawie nie ma się do czego przyczepić.

Żaden utwór nie brzmi tak samo, żaden nie jest przeładowany i w każdym jest coś, co może się podobać, płyta nie męczy i nie ma tu mowy o żadnej monotonii i niemal każda minuta jest dobrze wykorzystana.

A Dying Swan, niecałe 3 minuty, a jaka siła przekazu...

Jak tu nie lubić nakładek wokalnych i walki dobra ze złem w Antipath z ogromną przestrzenią, w którym czuć kontynuację Underwatermoon?

Jak tu się nie wciągnąć w dialogi i mieszaninę dialogów z żeńskim głosem i świetnym zakończeniem w They Came with Eyes of Fire?

Jak się nie zachwycić świetnymi chórami w Worms of Soul czy przejść obojętnie przy kontrastach i zmianach temp w Chronic Death?

Jak tu zignorować płynne przejścia, ciągłość i potęgę instrumentów, opowiadających historię w The Heart of Coryphee?

Jak można przejść obojętnie obok zimnego, naładowanego emocjami Cold, który niemal eksploduje rozmachem, dramaturgią, zimnem i smutkiem w  refrenie?

No nie da się.

Jedynym słabszym punktem były jest Through the Broken Mirror, który jest chyba jednocześnie najprostszą kompozycją na tej płycie. Zbyt brutalnie, a melodia nie porywa.

Zakończenie w postaci Dancing in Flames dobre, ale po wspaniałym Cold trochę jakby zabrakło kropki nad i.

Wspaniała i ciekawa historia, WINTERHORD nie zawiodło i pokazało, że Underwatermoon to nie był przypadek. Kapitalne sola, multum melodii, wokalne mistrzostwo, bardzo bogaty i przestrzenny drugi plan, świetny saksofon, kiedy się udziela i bardzo dobre partie perkusji. Ta karuzela emocji wciąga i słucha się tego z przyjemnością od początku do nieuchronnego końca, płyta mimo mnogości motywów i mieszanki gatunków nie męczy.

Oby ten zespół nie zniknął i pojawił się kolejny rozdział w ich dyskografii. Na płyty tak dobre można poczekać.

Ocena: 9.5/10

SteelHammer