Assignment

[SteelHammer]

Assignment - Progressive Changes (2003)



Tracklista:
1. Inside of the Machine I 09:42     
2. Noisegate 05:01     
3. Crimson Poison 06:03       
4. Act of Resignation 04:07     
5. Welcome 00:43     
6. Progressive Changes 05:02       
7. When Words Have No Meaning 04:54     
8. Inside of the Machine II 07:09

Rok: 2003
Gatunek: Progressive Metal
Kraj: Niemcy

Skład:
Markus Brand - śpiew
Goran Panić - gitara
Heiko Maag - bas
Sven Pollkötter - perkusja
Hendrik Thiesbrummel - instrumenty klawiszowe

Historia Assignment zaczyna się w 1994 roku, kiedy to pochodzący z Serbii gitarzysta Goran Panić chciał spróbować się z muzyką metalową. Zaczął od death metalu, jak kilku innych przed nim, czy to Therion czy Nocturnal Rites, ale nie uzyskał odzewu, toteż ostatecznie muzyka ewoluowała w progresywną. Płyta na początku była self-release, jednak jakiś czas później została wydana nakładem serbskiej wytwórni Rock Express Records.

Wyszła muzyka progresywna spod szyldu Symphony X, Fates Warning, Dream Theater, Redemption, może i trochę z duchem Control Denied, chociaż bez powera i nie na aż tak wysokim poziomie technicznym jak u amerykanów.

Technicznie zagrane to jest dobrze, ale nie ma szału i słyszało się znacznie ciekawsze zespoły w tym gatunku.

Inside of the Machine I ukazuje problem niezbyt wystarczającego zaznaczenia melodii w refrenie, który brzmi bardzo ubogo. Niemal 10 minut muzyki bardzo schematycznej i powtarzalnej. Jakieś tam są próby wariacji na temat melodii głównej, ale to wszystko zlewa się w jedno, a rozwija bardzo typowo, z wyciszeniem włącznie. Przemykają tam gdzieś żeńskie zaśpiewy, ale ich ciepło nie pasuje kompletnie do klimatu rezygnacji.

Noisegate jest o tyle lepsze, że jest krótsze i refren jest lepszy, ale solo, o ile tak to można nazwać, jest fatalne. Najbardziej chyba męczy wtórność tej muzyki, bo w lekko rockowym Crimson Poison poza klawiszami nie ma zbyt wiele ciekawego i utrzymany w duchu szwedzkim Act of Resignation jest znacznie ciekawszy, chociaż tutaj wychodzi brzmienie i technika. O ile sekcja rytmiczna daje radę, tak gitara jest bardzo minimalistyczna i jak na to, co robi sekcja, mogłoby dziać się więcej. Slayerowy początek Progressive Changes budzi nadzieje, ostatecznie jednak przekształca się w sztampowy prog, podobnie jak When Words Have No Meaning.

Płyta rzadko przyspiesza i przez większość czasu utrzymana jest w wolniejszych tempach, rzadko przebijając się do średnich i to się nie zmienia w kończącym Inside of the Machine II, które jest zakończeniem dość bezbarwnym.

Produkcja solidna, ale słychać braki, szczególnie kiedy sekcja przyspiesza, przez co perkusja można odnieść wrażenie, że puka, samo umiejscowienie wszystkiego jest bez zarzutu i na plus, że bas jest dobrze słyszalny.

Gra sekcji rytmicznej i klawiszowca bez zarzutu, ale gitarzysta nie porywa, szczególnie w solach - niektórych może nawet i najbardziej chałupnicze zespoły NWOBHM sprzed 40 lat by się wstydziły zagrać.

Markus Brand to niezły wokalista, przypominający trochę Peter James Goodman, chociaż nie jest aż tak porywający. Płyta raczej dla określonego grona odbiorców, którzy nie oczekują niczego nowego, a raczej słabszej kopii wcześniej wymienionych zespołów. Z tym że chyba progressive powinno się czymś wyróżniać, a tutaj tego jest niewiele.

Płyta bezpieczna, według schematu i niezbyt wyróżniająca się. Komu to nie przeszkadza, ten może i wyciągnie z tego coś więcej.

Przy tak wielkiej liczbie zespołów metalowych trochę jednak szkoda na to czasu, tym bardziej, że dalej grali lepiej.

Album nie odniósł wielkiego sukcesu i zespół nadal był w cieniu, z którego nie wychodził przez kilka lat.

Ocena: 6.5/10

SteelHammer