Hell Fire

[Memorius]

Hell Fire - Free Again (2017)

tracklista;

1.Free Again 05:30

2.City Ablaze 05:15

3.Live Forever 04:47

4.Wheels of Fate 05:42
5.Beyond Nightmares 05:05

6.The Dealer 4:26
7.Destroyer 04:34

8.End of Days 07:07

rok wydania: 2017

gatunek: heavy metal

kraj: USA

skład zespołu:

Jake Nunn - śpiew, gitara

Tony Campos - gitara

Herman Bandala - gitara basowa

Mike Smith - perkusja

Założony w roku 2010 w San Francisco HELL FIRE zanim cokolwiek nagrał, przeszedł liczne zmiany składu i dopiero, gdy wokalistą został Jake Nunn, gitarzysta z ostatniego zestawienia SENTINEL BEAST, grupa nagrała w 2016 swój pierwszy album "Metal Masses". Nie było to nic szczególnego, ot kolejny poprawny amerykański album ze speed/heavy w tradycji lat 80tych...

Jednak już w roku następnym w nowym składzie i z nową koncepcją pojawił się, wydanym początkowo nakładem własnym w marcu, LP "Free Again".

Tu już grają z ogromną energią NWOTHM, a żywiołowe zadziorne wokale Jake przypominają te, które prezentował Chris Tretton z MIDNIGHT IDOLS, przy czym Nunn jest jeszcze bardziej ekspresyjny i dysponuje niewątpliwie lepszym głosem. Ciekawe, jak by zaśpiewał Torch the Sky albo... Hellfire.

Tu wybornie się prezentuje w tytułowym Free Again, a brytyjskość tej znakomitej kompozycji podkreślają fantastyczne cytaty riffowe z wczesnego IRON MAIDEN grane z ogromną gracją.

Ogólnie to Tony Campos gra na tym albumie z fantazją i pełną wdzięku zaciętością. Ze speedowych temp rezygnują na początku w rycerskim w stylu lat 80tych City Ablaze, choć jest tu także ukłon w stronę BLACK SABBATH w gitarowych stylizacjach. Potem przyśpieszają i trochę wracają do stylu z debiutu, tyle że z większym ładunkiem ekspresji. Mocniejszy, bardziej ponury Live Forever jest w tej szybkiej aranżacji lepszy i może nawet jest w tym coś z SENTINEL BEAST... Dumna dramatyczna melodia jest osią Wheels of Fate i tu dużo basu i solowych popisów Camposa. Zresztą należy stwierdzić, że sekcja rytmiczna jest w HELL FIRE jest czymś więcej niż tylko duetem nabijającym rytm dla gitary. Bardzo dobrze grają.

Więcej mroku? Owszem, w Beyond Nightmares rozpoczynającym się niepokojąco i tajemniczo i zgranym trochę wolniej. Surowo, amerykańsko, zdecydowanie i nieubłaganie do przodu. Tak jak bardzo udanym surowym i bojowym Destroyer z drapieżnymi refrenami i świetnie poprowadzoną partią instrumentalną. The Dealer jest słabszym punktem albumu, bo chyba grupa nie jest gotowa na granie numerów z takim classic rockowym feelingiem. A na koniec, jak to często bywało w latach 80tych, długa nastrojowa kompozycja End of Days z poetycką gitarą akustyczną, łagodnym śpiewem Nunna i stopniowaniem dramatyzmu epickiego. Są i niemal epic heavy fragmenty z potężnymi heroicznymi wokalami jest i odrobina IRON MAIDEN w stylizacjach. Klimat kompozycji MANILLA ROAD, EXXPLORER, GRIFFIN... Piękny majestat true metalowy w tych wolnych partiach. Moc!

Dobra, a jeśli chodzi o bas  i perkusję, bardzo dobra realizacja od strony masteringu. Oldscholoowy, ale nie garażowy sound całości.

Pozytywne przyjęcie albumu otworzyło grupie drogę do kontraktu z kalifornijską wytwórnią RidingEasy Records, która wydała ten album ponownie w roku 2018, a potem także następne.

ocena: 8,3/10

new 2.06.2022