RISEN ATLANTIS to kolejny projekt wytwórni Frontiers, w którym udział bierze Alessandro Del Vecchio, który razem z Australijczykiem Brett Jones z na szczęście nieistniejącego już SOUL SCRAPE, odpowiada za kompozycje i postanowili wesprzeć wokalistę Franka Beck, który znany jest bardziej z gościnnych występów i współpracy z GAMMA RAY na koncertach.

Do współpracy zaproszono uznanego perkusistę Mirko De Maio.

26 września 2025 roku Beck otrzymał szansę na pełnoprawny debiut.

Frank Beck to wokalista dobry, sprawdzający się w tym miksie niemieckiego power metalu lat 90. z ciągotami w stronę Włoch, chociaż miewa tutaj też momenty słabsze. Stylistyka Italii przebija się w nostalgicznym Sea of Tranquillity, w którym Beck prezentuje się kompetentnie i jest w stanie oddać w refrenach chłodny klimat, tworzony przez subtelne tła klawiszowe. Na wyróżnienie zasługuje też Legacy Divine, w którym inspirują się SINBREED.

Rozpoczynające album Forever Spoken jak i Glory For the Brave to solidny power metal kompromisu, w którym słychać, że Beck nie znalazł się tutaj przypadkiem. Tam, gdzie jednak próbują grać ambitniej i bardziej dojrzale, jak w Mystic Maze, brzmi on beznadziejnie i jego ekstatyczne zaśpiewy tutaj irytują, nie wspominając już o przeciętnym refrenie. Z kompozycji słabszych nie można nie wspomnieć o No Hell for the Good, w którym echa SECRET SPHERE nie są przypadkowe, ale Beck ginie tutaj w planach symfonicznych i chórach i do takich kompozycji potrzebny jest ktoś o głosie mocniejszym i bardziej dalekosiężnym, jak Michele Luppi. Za dużo się tutaj dzieje i zdecydowanie lepiej prezentuje się on w romantycznym Trapped in Heaven, nie mówiąc już o solidnym, power metalowym Lost in Time, mieszając stylistykę RAGE ze zwrotkami bardziej w stylu modern, jak to robiło TEARS OF ANGER.

A Million Miles Away to taki hansenowski power metal, jakiego w latach 90. było pełno i nikogo nie interesował. Znacznie lepsze są Power to the Past, ale najlepszy jest bardziej epicki Wrong Destiny. Pozytywny, z epickim zacięciem SINBREED, gdzie Beck brzmi naturalnie.

Brzmienie jest poprawne. Rozmyte modern gitary i przesterowana perkusja z wycofanym wokalistą chwilami potrafią być męczące i tworzą niepotrzebny chaos. Siłowa próba brzmienia modern, która nie zawsze tutaj funkcjonuje, jak należy.

Solidny hołd dla power metalowej sceny Hamburga, z przebłyskami grania bardzo dobrego, które od strony gitarowej jest jednak mało satysfakcjonujące i jest momentami w cieniu potężnej i doświadczonej sekcji rytmicznej. Ataki basowe Alessandro Del Vecchio jak zwykle na poziomie, a Mirko De Maio gra znakomicie.

Dobra prezentacja wokalisty Frank Becka, który w końcu dostał szansę na coś własnego, chociaż szkoda, że tak niespójnego i momentami trudnego do przełknięcia w odbiorze.

Ocena: 7.2/10