The Three Tremors

[Memorius]

The Three Tremors - Guardians of the Void (2021)

tracklista:

1.Bone Breaker 06:06

2.Guardians of the Void 03:15

3.Kryptonian Steel 05:14

4.Crucifier 04:19

5.I Can't Be Stopped 04:49
6.Frailty 05:07

7.Operation: Neptune Spear 05:22

8.Chained to the Oar 05:47

9.Catastrophe 04:56

10.Wickedness and Sin 04:33

11.Fall of Rome 05:03

12.War of Nations 04:50

rok wydania: 2021

gatunek: heavy/power metal

kraj: USA

skład zespołu:

Sean Peck - śpiew

Harry Conklin - śpiew

Tim Owens - śpiew

Casey Trask - gitara

Dave Garcia - gitara

Rafael Nogueira - gitara basowa

Sean Elg - perkusja

Teoretycznie jedną z najważniejszych power metalowych premier amerykańskich listopada (a może nawet roku) jest druga płyta THE THREE TREMORS, zaprezentowana przez Steel Cartel Records.

Teoretycznie, ale nie praktycznie. Trzech Metalowych Tenorów ponownie przy akompaniamencie CAGE gra USPM. No może jednak warto zaznaczyć, że trochę się to umiędzynarodowiło, bo nowym basistą jest Rafael Nogueira z Brazylii. Nie znam, ale na ile dosyć mętna produkcja pozwala się zorientować, gra nieźle. Co do pozostałych. Też grają nieźle oklepane do bólu riffy amerykańskiej szkoły heavy/power, znane z CAGE i pewnie stu innych zespołów, lepszych i gorszych, ale w znacznej mierze jednak lepszych od TTT.

Pewnych rzeczy nie umieją, albo po prostu nie chcą zmienić i generalnie grają ten sam siłowy power metal co na płycie poprzedniej, często chaotyczny, gdzie cokolwiek zapamiętać po pierwszym przesłuchaniu jest raczej trudno, a początek w postaci Bone Breaker i Guardians of the Void jest tak słaby, że po prostu jest chęć to natychmiast wyłączyć i do tego nie wracać. Potem w Kryptonian Steel mają przebłyski dobrych nawiązań do heroicznego amerykańskiego USPM, ale tę szansę marnują po kilkudziesięciu sekundach, by zaraz potem zaprezentować jakieś muzyczne popłuczyny po mniej udanych, lekko klimatycznych nagraniach PRIMAL FEAR Crucifier. Dopiero w prostszym I Can't Be Stopped można posłuchać przyzwoity "painkillerowy" heavy power metal, ale do jakichkolwiek zachwytów sporo brakuje. Marne generowanie epickiego mroku w Frailty z kolosalnymi zapożyczeniami bezpośrednio z "Painkiller".

Coś tam znowu o walce z terroryzmem w szybkim i twardym Operation: Neptune Spear, gdzie refren jest fatalny i tylko trochę można wyróżnić grających tu z zacięciem gitarzystów w najszybszych partiach. W Chained to the Oar jest posępnie na poziomie CAGE i wolniej, w Catastrophe amerykańska metalowa katastrofa epicka, w Wickedness and Sin przypomina się beznadziejny początek albumu. Fall of Rome ma obiecujący tytuł, ale jak się tego posłucha, to w graniu epickim nic z tego nie wynika. Miałkie, surowe, bez klimatu i majestatu. I wreszcie War of Nations, równie interesujący jak cała reszta w obszarze kompozycji i wykonania. 

A Trzech Tenorów? Ja bardzo cenię tych panów, niejednokrotnie dawałem temu wyraz przy okazji innych muzycznych projektów, o których pisałem, ale są tu po prostu słabi, każdy z osobna i wszyscy razem w tych wzajemnych przekrzykiwaniach, kiepskich wysokich zaśpiewach, fałszywie brzmiących partiach heroicznych i ogólnie amatorskim jak na ich możliwości wykonaniu. Nikt się nie wyróżnia, nikt nie jest specjalnie faworyzowany. Zespołowa, rzemieślnicza robota.

Wydanie tej płyty zbiega się z szeroko reklamowaną trasą koncertową TTT. Można nawet powiedzieć, że ta trasa jest bardziej medialnie eksponowana niż ten album. Jeśli się temu głębiej przyjrzeć, to nasuwa się wniosek, że nieważne co grają i śpiewają, byle było ich na scenie trzech i robili show przed podskakującą przed sceną publicznością, im liczniejszą tym oczywiście lepiej.

A że forma wokalna słaba i kompozycje do niczego, to przecież w sumie nieważne. Będzie głośno i na tyle niewyraźnie, że cel główny zostanie i tak osiągnięty. Trzy Super Gardła USA na jednej scenie United Forever. 

Oby jednak nie, bo oddzielnie i gdzie indziej potrafią nadal pozytywnie zaskoczyć.

ocena: 4,7/10

new 19.11.2021