Axemaster

[Memorius]

Axemaster - Blessing in the Skies (1987)



Tracklista:
1. The Prophecy/Golgotha 04:49
2. Blood of the Temple 05:45
3. Rock Forever 04:09
4. Without a Trace 03:26
5. Crusades 05:13
6. Demon Machine 04:57
7. The Reaper 04:45
8. Slave to the Blade 04:28
9. The Predator 03:52

Rok wydania: 1987
Gatunek: Heavy/Power Metal
Kraj: USA

Skład zespołu:
Christopher Michael -śpiew, gitara basowa
Joe Sims - gitara
Brian Henderson -perkusja

Trio z Kent w Ohio uformowało się jako AXEMASTER w roku 1985. US Power Metal przeżywał swój rozkwit i grupie udało się szybko zadebiutować w czerwcu 1987 albumem "Blessing in the Skies" wydanym przez Azra Records, z muzyką nieodbiegającą od głównego nurtu amerykańskiego pojmowania power metalowego grania.

Płyta zawiera zarówno utwory wolniejsze i naznaczone surową nastrojowością jak "Golgotha" czy "Blood of the Temple" jak i bardziej dynamiczne.
Tworzenie klimatu ponurego przychodzi grupie tu z trudnością i toporność ogólna towarzyszy cały czas. To także zapewne spowodowane jest przeciętnymi możliwościami wokalisty, czasem śpiewającego ostro głosem w średnich rejestrach, a czasem uciekającego się do melodeklamacji jak w "Blood Of Temple". Mało czytelne są solówki przepełnione dźwiękami, ale jakieś piskliwe stwarzające tylko pozory groźnych i zuchwałych. Można też tu usłyszeć kompozycje w jakiejś mierze porównywalne do nagrań ACCEPT i podobnych grup niemieckich ("Rock Forever" czy też "Without a Trace"), gdzie nawet śpiew jest podobny do tego, jaki prezentuje Udo Dirkschneider. To jednak bardzo słabe kawałki jak na pochwałę rokendrola i metalu. Typowy power metal rycerski wychodzi im tu nieinteresująco, brak energii w "Crusades" oraz "Slave to the Blade", a w "Demon Machine" nużące przestoje. Nieco dziwnie w tym całym zestawie brzmi "The Reaper" bardziej rockowy i z fatalnym wokalem. Michael z całą pewnością jest lepszym basistą niż śpiewakiem, bo bas akurat brzmi na tym LP ciekawie i dosyć bogato. Za to perkusista albo młóci prymitywnie, albo gra zupełnie chaotycznie. Nieco, ale tylko nieco lepszy jest umiejscowiony na końcu bliższy tradycjom klasycznego rycerskiego metalu "The Predator" z długim solem gitarowym i melodią lepszą niż te, jakie tu w innych numerach można usłyszeć.

Ogólnie, jest to wyjątkowo przeciętna przeciętnego zespołu, do tego dosyć marnie wyprodukowana. Suche brzmienie gitary, nieco stłumione basu i nadmiernie głośna do tego perkusja... typowe błędy i niedociągnięcia.

Zespół ten niekiedy próbuje się postawić w jednym szeregu z OMEN czy LIEGE LORD, jednak AXEMASTER pod każdym względem do nich bardzo daleko.

Ocena: 5,2/10

17.07.2009