Fugatta

[Memorius]

Fugatta - Tales Of A New Century (2019)

Tracklista:

1. Awakening of the Inner Warrior 02:16

2. Rise Your Pride 04:12

3. Incubus 03:56

4. Owners of This World 03:02

5. Seas of Sirens 04:18

6. Far Away 03:58

7. The Autumn Was Long 04:34

8. Waiting for Tomorrow 04:49

9. My World Never Ends 05:04

10. Decadence 04:26

11. Seas of Sirens (Orchestral Bonus Track) 04:44

Rok wydania: 2019

Gatunek: Symphonic Power Metal

Kraj: Meksyk

Skład zespołu:

Daniel Viña - śpiew

Eusebio Ismael Medrano Mendoza - gitara

Hugo Medina - gitara basowa

Diego Aguilar - perkusja

Homero Lezama - instrumenty klawiszowe

Ten bardzo przeciętny zespół meksykański po wydaniu swojego debiutu w roku 2011 zamilkł na wiele  lat i wydawało się, że podzieli los szerokiej rzeszy grup latynoamerykańskich, które pochłonęły dziejowe mroki. Tymczasem FUGATTA z nowym basistą i klawiszowcem pojawia się ponownie w marcu 2019 z albumem "Tales Of A New Century" wydanym nakładem własnym.

Wstęp w postaci symfonicznego intro Awakening of the Inner Warrior jest klimatyczny i bardzo dobry, początek Rise Your Pride (chóry gregoriańskie) także, ale potem to już kolejna wariacja na temat Keeperów i Daniel Viña naśladuje Kiske, na szczęście lepiej niż na pierwszej płycie. W tej kategorii dobrze prezentuje się zgrabny, rozpędzony Far Away. Nowy klawiszowiec wnosi sporo dobrych pasaży jest także to wszystko bardziej uporządkowane w grze gitarzysty Mendozy i na tym albumie dzieli sensowniej style progresywny i neoklasyczny.

W Incubus próbują podjazdów pod ADAGIO i neoklasyczne ornamentacje mieszają się tuz brutalnymi black/ harsh wokalami męskimi i operatica żeńskimi. Wyszło to w sumie bardzo dobrze. Poprawnie to wszystko wygląda w gładkich numerach w stylu RHAPSODY o ogranych melodiach, ale solidnym wykonaniu (Owners of This World, Seas of Sirens).

Balladowy, z gitarą akustyczną, The Autumn Was Long jest trochę bezbarwny i niezdecydowany pomiędzy stylistyką HELLOWEEN, a amerykańskimi podobnymi songami celującymi w radio. Gdy wydawało się już, że nie będzie nadmiaru słodzenia pojawia się cukrowy melodic power metalowy Waiting for Tomorrow, typowy dla power metalu latynoamerykańskiego i włoskiego. Bardzo słaby jest wolniejszy My World Never Ends w stylu melodic heavy metal, a refren już był z tą melodią prezentowany nie raz. Nudnawy, pozbawiony energii pseudo-romantyzm.

Ogólnie to cała druga połowa albumu jest wolniejsza, mniej przykuwająca uwagę i płytę w zasadniczej części zamyka z lekka usypiający Decadence, gdzie interesujący jest tylko drugi plan klawiszowy, a reszta to granie trzeciej ligi włoskich grup klasyfikowanych w w kategorii melodic progressive metal.

Pomysłów na naprawdę ekscytujące granie wystarczyło tylko w Incubus, reszta, mimo solidnego wykonania jest co najwyżej dobra. Brzmienie jest dobre i przypomina typowy styl realizacji podobnych płyt w Italii.

Jeśli ich debiut męczył natłokiem wszystkiego, to tym razem z kolei lekko nudzi.

Poprawna płyta bez błysku, ale jakiś postęp jest.

ocena: 6,9/10

new 14.04.2019